Lycurgus, het moet nu gebeuren

Met het aantrekken van manager Reint-Jan Auwema heeft Abiant Lycurgus een zeer goede beslissing genomen. Een echte aanpakker met goede ideeën en een winnaarsmentaliteit die je nodig hebt binnen elke topsportorganisatie. Eigenlijk had het aantrekken van een persoon voor deze functie eerder moeten plaatsvinden en de vraag is dan ook of het niet te laat is. Vooral omdat er op bestuurlijk vlak werk aan de winkel is.

In mijn periode als bestuurslid bij Donar (2008-2012) heb ik geleerd dat een aantal zaken bij een bestuursfunctie in de topsport heel belangrijk zijn: elkaar kunnen vertrouwen, EUR 1 er in en maximaal EUR 0,95 er uit en zaken moeten binnenskamers blijven. Het klinkt logisch maar de historie in de sport heeft bewezen dat dit regelmatig niet het geval was. Gelukkig waren Rob Schuur, Bart Wittens en Bert Rolf fijne en betrouwbare collega’s en dat koester ik tot op de dag van vandaag. We leerden elkaar goed kennen nadat we de club moesten besturen na een faillissement. Er waren weinig medewerkers op het kantoor en er moest vanuit ons, naast het runnen van de club, ook een hands-on houding komen. Omdat we op 0 moesten beginnen en er geen geld was om medewerkers aan te trekken. Na vier jaar konden we de club met vertrouwen overdragen aan onze opvolgers en was er een eigen vermogen opgebouwd van 192K.

In december 2015 werd ik gevraagd om toe te treden tot het bestuur vanLycurgus. Voor mezelf had ik besloten eerst een half jaar mee te lopen en zou pas in de zomer van 2016 een beslissing nemen om officieel bestuurslid te worden of niet. Al snel merkte ik dat de club niet gerund werd zoals ik dat gewend was in mijn periode bij Donar. Geen periodiek overleg, geen doelen, geen structuur, geen saamhorigheid, veel onduidelijkheden, et cetera. Reden voor mij om in juli 2016 te besluiten om niet toe te treden tot het bestuur. Ik had er geen vertrouwen in en de risico’s waren mij te groot. Ik besloot mij te richten op het organiseren van de thuiswedstrijden in MartiniPlaza en het vermarkten van de oefenwedstrijden in de regio in de voorbereidingsperiode. Dan had ik zelf de regie in handen, kon geld voor de club verdienen en werkte samen met mensen die hun afspraken nakwamen.

Lycurgus kreeg een jaar later een nagenoeg volledig nieuw bestuur. Net als veel anderen hoopte ik dat de club na twee landkampioenschappen en diverse andere prijzen eindelijk forse stappen zou maken. Vooral organisatorisch maar ook commercieel en financieel. De potentie was aanwezig. Mede door het geweldige uithangbord in de persoon van Arjan Taaij, de gedreven trainer-coach van de club. Er lagen genoeg uitdagingen en in klein comité zijn er door mensen rondom de club ook een aantal zaken aangedragen die het bestuur zou moeten oppakken. Zorg dat er een managementbureau komt, zet een goede organisatie neer en maak een plan om meer mensen naar het Alfa-college te krijgen zijn een paar voorbeelden. Een landskampioen verdient meer dan gemiddeld 200 a 300 toeschouwers bij de thuiswedstrijden. Ook op commercieel vlak moest er veel gebeuren. Tot op de dag van vandaag heb ik het gevoel dat club al jaren stil staat. Sportief uiteraard niet. Het bestuur beschikt mijn inziens niet over de benodigde kennis om een topsportorganisatie te runnen en er ontbreekt een hands-on mentaliteit. Dat laatste is echt nodig omdat er eerst iets opgebouwd moet worden zodat de club ook na Abiant, al jaren een geweldige hoofdsponsor, een mooie toekomst kan hebben. Men verschuilt zich vaak achter de opmerking ‘We hebben geen tijd’. Dat laatste is kwalijk als je er in 2017 voor kiest om in het bestuur te stappen. Gekscherend heb ik wel eens gezegd dat ze dan maar een uurtje per dag minder moeten slapen. Flauwekul natuurlijk, maar als je een verplichting bent aangegaan dan kun je hoe dan ook niet weglopen voor je verantwoordelijkheid en mag ‘geen tijd’ nooit een excuus zijn. Je hebt er zelf voor gekozen en niemand anders. Ik vraag me af wat de doelen zijn op maatschappelijk, financieel en commercieel gebied. Zijn die er wel? Zo ja, worden de doelen gehaald? Als bestuur binnen een club moet je kritisch zijn naar elkaar. En als iemand niet presteert dan is er maar één oplossing: afscheid nemen. Iemand die verantwoordelijk is voor commercie moet zorgen dat er sponsorgelden binnen komen en de resultaten maandelijks rapporteren aan zijn collega’s. Komt er geen geld binnen? Dan snel zorgen dat er iemand anders komt. Hetzelfde geldt voor de andere portefeuilles. Indien je verantwoordelijke bent voor maatschappelijke projecten dan moet je diverse nieuwe projecten bedenken en doelen stellen. Mijn gevoel zegt dat hier veel meer uit halen is.

Rondom de organisatie van de wedstrijden heb ik gemerkt dat het topsport- en verantwoordelijkheidsgevoel niet bij iedereen binnen de club aanwezig is. Bij de Champions Leaguewedstrijd van 26 oktober 2017 tegen KV Luboteni Ferizaj uit Kosovo werd er geen enkele gast of potentiele sponsor uitgenodigd. Dat zijn juist de wedstrijden om de club te presenteren aan interessante partijen. Ook rondom de laatste Europese wedstrijd in MartiniPlaza merk je dan men bij de club niet beseft waar het om draait. Via het officiële Twitteraccount van de club is er nagenoeg geen aandacht geweest voor deze wedstrijd, terwijl het verleden juist heeft bewezen dat mensen op de Plaza-wedstrijden via social mede geattendeerd moeten worden en dan ook massaal komen. Jammer, want een goed gevuld MartiniPlaza levert een club als Lycurgus behoorlijk wat geld op. Ook de communicatie richting fans via social media over andere zaken rondom de club is marginaal. Onbegrijpelijk als je meer fans naar de wedstrijden wil krijgen. Ondanks de kleine organisatie moet het met een aantal mensen toch te organiseren zijn om met enige regelmaat een kort bericht naar buiten te brengen?

Met de komst van manager Reint-Jan Auwema zie je dat er nieuwe energie bij de club is. Het idee en realiseren van Super Sunday is hiervan een mooi voorbeeld. Alle egards gaan naar hem! Maar hij kan het niet alleen en heeft een daadkrachtig bestuur nodig dat zorgt dat er ook stappen gemaakt gaan worden op organisatorisch, commercieel, financieel en maatschappelijk vlak en de club zakelijk runt. Iedere verantwoordelijke binnen club zal in de spiegel moeten kijken en zich afvragen of men er alles aan heeft gedaan om de functie succesvol en met veel gedrevenheid in te vullen. Ooit zei iemand ‘Het wordt nooit wat met Lycurgus’. Op sportief gebied gaat dat niet meer op, op andere vlakken zeker nog wel.