Limbs

Enkels ter hoogte van neusgaten, oksels naast benen en knieën in oren. Deze ogenschijnlijk onmogelijk dichtbij elkaar liggende, staande en vallende ledematen verenigden zich het afgelopen Europees Kampioenschap voetbal tot een kolkende mensenmassa tijdens de door Engeland gewonnen kwartfinalewedstrijd tegen Duitsland op Wembley (2-0).

Het moet voor de Engelsen gevoeld hebben als de vreugde die je eindelijk te beurt valt na vijf gezakte rijexamens, na vijftig afwijzingen op een sollicitatiebrief en na meerdere pogingen om een zoveelste lekke band te bedwingen op een moment dat je deze echt niet kunt gebruiken. Nu de zenuwen wél in bedwang gehouden en het felbegeerde roze papiertje binnengehaald. Uiteindelijk in de 51^e poging wél uitverkozen worden voor die ene baan die je echt graag wou hebben en glorieus op tijd zijn voor de trein doordat de gisteren zelf geplakte band het wél heeft gehouden tot de volgende morgen. Op de meest heilige Europese voetbalgrond werd afgerekend met een trauma dat sinds de gewonnen WK-finale van 1966 alsmaar meer voeding had gekregen.

Het bijtende cynisme van een generatie, passend samengevat door oud-spits en nu presentator Gary Lineker, die voetbal een spel noemde van 90 minuten waarna uiteindelijk altijd de Duitsers winnen. Met dit collectieve trauma werd op 29 juni jongstleden afgerekend. Doelpunten in de tweede helft van Raheem Sterling en Harry Kane zorgden voor een ultiem moment van oceaanvreugde (uit de diepste diepten van de mens) op de tribunes. Zelden zo’n collectief delirium mogen aanschouwen. Ledematen van 50.000 Engelsen samengesmeed tot een niet meer te herkennen vreugdevolle massa om het collectieve euforiemoment samen zo intens mogelijk te beleven. Hand in hand kameraden, of schouder aan schouder juichen was hier volstrekt ontoereikend. Hier werd een overwinning gevierd die zoveel dieper ging.

De verloren strafschoppenserie op het WK 1990 tegen de Duitsers met onvergetelijke missers van Stuart Pearce en Chris Waddle. De tranen van Gascoigne in de halve finale zelf toen hij besefte dat hij door een gele kaart de eventuele finale niet zou mogen spelen. De herhaling van zetten op het EK 1996, toen Gareth Southgate een penalty miste en zodoende een trauma opliep dat hij nooit meer helemaal kwijt zal raken. Het onrecht op het WK 2010 in Zuid-Afrika toen een schot van Frank Lampard tegen de oude vijand ruim achter de doellijn verdween, maar door de scheidsrechter gemist werd waarna de Duitsers met de overwinning aan de haal gingen.

De vier sterren die onze Oosterburen verzamelden op hun shirts, vier keer wereldkampioen tegenover die summiere ene van de uitvinders van het voetbal. Met al deze teleurstellingen werd op een heerlijke dinsdagavond afgerekend. Rio Ferdinand, Alan Shearer en Gary Lineker schreeuwden de frustraties in de BBC-studio uit het lijf, terwijl hun Duitse tegenpool Jürgen Klinsmann met gebogen hoofd over een talud hing maar het verlies sportief opnam. Thomas Müller was nog heel dichtbij de gelijkmaker, en zo had alles meteen weer alles anders kunnen zijn, maar zijn schot verdween voor de Engelsen aan de goede kant van de paal. Het viel nu eindelijk weer eens hun kant op.

Dat Engeland het EK niet won, was ook terecht. Italië was het beste team op het toernooi, speelde slimmer en de Italiaanse coach Roberto Mancini was zijn tegenpool Southgate te slim af. Toch gunde ik de Engelsen hun succes. Er werd meesmuilend gedaan over centrale verdediger Harry Maguire, de creatieve spelers die vaak (te) lang op de bank moesten blijven zitten en het thuisvoordeel. Zal allemaal best een kern van waarheid inzitten. Maar geen voetbalpubliek smacht zo zichtbaar (alle leeftijdscategorieën zonder schaamte in replicashirts), oprecht en intens naar voetbalgeluk. Dat zag ik op die prachtige zomeravond op het perfect gemaaide gras van Wembley. Vreugde die zo intens was dat de meeste supporters echt niet meer wisten wat ze ermee aan moesten. De meest passende reactie bleek te zijn: enkels ter hoogte van neusgaten, oksels naast benen en knieën in oren. It might have gone to Rome, but on the 29^th of June 2021 it did come home.