Liefde voor de fiets: stoempen door Friesland

Trrrinngg. Telefoon. ‘Hey kerel, ik heb twee kaarten weten te bemachtigen om de Elfstedentocht te kunnen fietsen. 240 kilometer. Morgenochtend om 04.30 uur bij mij. Zie je dan, doei!’. Van je vrienden moet je het hebben. Op deze wijze werd mij onlangs een startbewijs voor de (fiets)tocht der tochten in de maag gesplitst. Teveel liefhebber om me te laten kennen en te weinig tijd om af te zeggen. Dus op Pinkstermaandag met 15.000 andere fanatiekelingen aan de start voor de 83e editie van deze monstertocht.

Gelukkig kan ik mijn maat met een iets hoger tempo al snel een toontje lager laten zingen. De lichte motregen van de vroege ochtend is al snel opgetrokken en maakt plaats voor een flauw zonnetje. Samen met een lichte meewind ideaal fietsweer. Al snel veranderd ook de provincie Friesland mee met de weersomstandigheden. De dorpen op de route zijn uitgelopen, muziekkorpsen steunen de renners van het ene knooppunt naar het andere en langzamerhand begint de dag al op een (sport)feest te lijken. Lange route’s langs de dijken leg je af in een peloton van honderden fietsers. Eindelijk de sensatie meemaken dat je inderdaad letterlijk in de buik van een peloton meegezogen wordt. De snelheid constant houden en peddelen maar.

Net op de momenten dat het zadel toch wel enigszins pijn begint te doen zijn daar de stempelposten. In een soort fuik gedwongen om vijfhonderd meter voor een paar felbegeerde druppels inkt af te stappen. En dat voelt best prettig na 32 kilometer tegen de wind in bikkelen. Kameraad en ik leggen steeds een iets ander tempo aan de dag en zien elkaar weer bij deze tussenstops. Overal is iets te ‘snaaien’. Banaantjes, soep, energierepen en gezonde drankjes. De Friezen zetten hun beste beentje voor op de dag dat het peloton een kleurrijk lint door de provincie trekt van Leeuwarden tot Hindeloopen. De benen voelen goed en ik steek over van groepje tot groepje. Een gelukzalig gevoel maakt zich van mij meester met de natuur en omgeving als referentiepunt.

Door een slimmigheidje is mijn metgezel me in de slotfase toch gepasseerd. Bij de laatste stempelpost haal ik hem in en besluiten we samen naar de finish te rijden. Na een dikke tweehonderd kilometer op de fiets mag die eindstreep nu toch wel in zicht komen. Samen springen we naar het wiel van een grote groep die het meest aan ons tempo voldoet. Met onze laatste energie nemen we de dag door en concentreren ons in de laatste vijf kilometer alleen nog maar op dat ene doel: de finish in Bolsward halen. Tien minuten later is het zover: we bollen over de eindstreep. Met een bos bloemen in de hand van vriendin zijgen we voldaan tegen de hekken aan. De telefoon gaat. Trrrinngg. Ik neem dit keer niet op.