Liefde is... Trouw
Vaak is mij gevraagd waar mijn passie voor Be Quick 1887 vandaan komt. Sport in Stad’s Jan van der Veen wilde deze passie aan het digitale papier zien toevertrouwd. Bij deze. Bijna een leven lang betrokken en het is net of het vanzelf is gegaan. Is er dan nog sprake van passie? Want bij passie denk je toch ook aan een zekere bevlogenheid. En waar toets je dat dan aan. Er zijn door de jaren natuurlijk heel vele BQ’ers op mijn pad gekomen. Inmiddels ben ik 60 jaar lid en terugkijkend heb ik niet stil gezeten bij de club. Is het passie voor de club of voor het voetbal?
Laat ik bij het begin starten. Mijn vader was een echte liefhebber en zo zag ik in de 50er jaren wedstrijden op de zondagochtend van Helpman achter het Helperbad en GRC in het Stadspark. Begonnen werd dan om 10.30 uur in verband met het semi-proefvoetbal ‘s middag in de stad door GVAV, Velocitas, Oosterparkers en Be Quick.
Vader kon ook mooi vertellen over wedstrijden uit de grote jaren van Be Quick. Zo zag hij als kwajongen, hangend in de bomen op het terrein “tegenover Villa Gelria” Be Quick kampioen van Nederland worden. Leuk dat ik heel vele jaren later mooi historische films zag, waarin je die jongens inderdaad in de bomen zag hangen.
Als kleuter vergezelde ik mijn vader graag naar allerlei voetbalwedstrijden. Ik herinner mij nog prima het goed gevulde BQ-stadion bij wedstrijden in de noordelijke eerste klas, toen nog het hoogste niveau van Nederland. Zo zag ik Be Quick nog spelen voor de start van het betaalde voetbal tegen Ajax met Rinus Michels in de voorhoede. Haren strak met vet achterover en een haarnetje erover. Kennelijk is daar al de kiem gelegd voor een lang BQ-lidmaatschap. Je kon in die tijd echt pas gaan voetballen in competitieverband rond je 11e.
Het was ook de tijd van het ontstaan van de voetbaltoto en zo werd er door de verenigingen een extra inkomstenbron aangeboord. Vader zat in de zgn. totocommissie en zo moesten elke vrijdagavond de commissieleden langs de totoadressen (meest sigarenboeren) om de deelnemersformulieren op te halen. Ik fietste dan vaak mee en kwam er toen al achter dat je over voetbal ook oeverloos kan ouwehoeren. Vader heeft dus onmiskenbaar de basis gelegd voor mijn belangstelling in het voetbal en Be Quick in het bijzonder.
Als kinderen voetbalden wij in die tijd op straat en in speeltuinverband. “Putjevoetbal” was een begrip in onze jeugd. Als kind van de nog altijd prachtige Oranjebuurt in Groningen bood de Prinsesseweg met zijn grote pleintjes op de kruispunten daarvoor een prachtige gelegenheid. Van auto’s hadden we amper last. Ook bij de speeltuinvereniging Oranjewijk werden hele voetbalgevechten gestreden. Competities tussen de speeltuinverenigingen werden er in het voorjaar gespeeld. Vriendjes kwamen bij allerlei clubs terecht. Die van mij gingen naar V.E.S. of Hellas VC (net over het spoor bij het Reitdiep), GRC, Velocitas en GVAV. Ik dus naar Be Quick. Mijn vader was er al lid en mijn oudere broer Jan ook, dus een andere keuze lag niet voor de hand. Een mooie jeugd beleefden wij in de tijd van “toen geluk nog heel gewoon was”. Voetbal en Be Quick is me dus met de paplepel ingegeven.
De jeugd bij Be Quick is een mooie tijd geweest. Altijd veel getraind en ook in weer en wind op de fiets naar de trainingen en wedstrijden. Langs het vroegere “zwarte weggetje” langs het Hoornse Diep onderweg vaak een vriendje oppikkend. Door de jaren zo heel veel vriendschappen opgebouwd en natuurlijk veel geleerd. Teamsport is toch ook vormend. Mooie derby’s waren er in mijn tijd tegen schoolvrienden die speelden bij Velocitas en GVAV. Een volle tribune jeugd ook bij de wedstrijden van het eerste in voornamelijk toen de 2e divisie en ook even de 1e divisie.
Vormend voor mij in het bijzonder, omdat ik mij altijd op karakter naar boven heb moeten knokken met in de jeugd als climax een tweede plaats in de strijd om het Nederlands kampioenschap van de A1. We hadden een uitstekend team met een prachtige balans tussen techniek en karakter.
Tot mijn 31e voetbalde ik actief in de senioren en dat voornamelijk in het tweede en dat ook nog eens als aanvoerder. Het was ook de tijd dat je de club trouw bleef ondanks dat er nog wel eens aan je getrokken werd door die vrienden bij andere clubs. Toen al was ik ook enige jaren actief bij de jeugd als trainer van de lagere A-teams. Het vrijwilligerswerk kwam echter pas echt los nadat ik door een chronische blessure was gestopt. Assistent-trainerschappen, trainer 2e team en leiderschappen volgden elkaar op en ook dat heeft mij allemaal veel plezier gegeven.
Natuurlijk ook ups en downs maar vooral die laatsten zijn dan weer o zo leerzaam. Vooral omdat Be Quick zich uit een sportief diep dal omhoog worstelde. Een periode waarin veel kennis werd opgedaan voor het beleid dat ik als bestuurslid met een paar kanjers om mij heen na het 100-jarig bestaan in 1987 tot uitvoering mocht brengen en dat ook nog weer eens zo’n 30 jaar lang. Topselectie teams op basis van een goede opleiding en plezier en dat vooral ook in de breedteteams. Mooi om te zien dat ook die jeugd al 20 jaar weer top is.
Dat heeft wel de nodige energie gekost maar ons enthousiasme bleef niet zonder succes. We mogen stellen dat Be Quick gewoon 30 jaar in de top van het amateurvoetbal heeft gespeeld. Iets om trots op te zijn. Met heel veel spelers heb ik mooie dingen beleefd. Met die bestuurlijke kanjers om mij heen niet anders. Onvergetelijke herinneringen gebouwd. Dat is ook het mooie van een vereniging. Samendoen en beleven.
Waar die energie vandaan kwam weet ik niet. Wat ik wel weet is dat het over het algemeen ook veel plezier heeft gegeven. Het besturen van een sportvereniging is ook samen met jonge mensen veel beleven. Dat houdt je natuurlijk jong. Dat wat je terugkrijgt voor al je inzet maakt je bevlogen, gepassioneerd. Dat zal het zijn. Passie voor het voetbal, maar Be Quick in het bijzonder.
Be Quick forever! Liefde is... Trouw!