Leekster Eagles werkt in luwte naar herrijzenis
Beeld: Jan Kanning
Als de spelers klaar staan voor de aftrap, klinkt een vertrouwde stem met een al even vertrouwde tekst door het Sportcentrum Leek. “Ik wens u een fijn avondje Lééeééksterrrrrrrrrr…. Eaglesssss.”
Tom Stuve, al dertig spreekstalmeester van het sportieve boegbeeld van het Westerkwartier, proclameert de topper tegen Texel '94 nog met dezelfde geestdrift als in de gloriejaren van de club. Stuve mag zich zonder schroom het meubelstuk noemen van Leekster Eagles, dat zich op haar website profileert als hét zaalvoetbalbolwerk van het Noorden. Dat mag dan geen gesnak zijn, zeker niet, maar de glans is er toch al geruime tijd vanaf.
Leekster Eagles is al weer heel wat jaartjes geleden van het hoogste vaderlandse podium getuimeld. Het acteert nu in – zeg maar – de Jupiler League van het futsol, zoals zaalvoetbal vanwege de internationalisering van het spel tegenwoordig wordt genoemd. De tegenstanders heten geen Trimeur, Bunga Melati en Hoornse Veerhuys meer, maar Texel '94, 't Knooppunt 2 en ZVV Urk.
Maar ook binnen de lijnen zien we zo waar nog een levend relikwie van de gouden jaren in Leek. Jawel, in de line up zien we Bas Lulofs staan. Dat mag bijzonder worden genoemd, want de topjaren van Leekster Eagles liggen al weer een jaartje of twintig achter ons. Dat is bij Lulofs ook af te lezen aan zijn grijze, maar nog immer goed gecoiffeerde haardos. Het is het enige dat zijn veteranenleeftijd, royaal 40plus, verraadt. Verder ziet Lulofs er nog uit als in zijn gloriejaren; nog geen grammetje te veel, soepele motoriek en nog altijd dat specifieke neusje voor de goal. Die eigenschap leverde de thuisclub op de valreep nog een puntje op. Vallend werk Lulofs in de slotseconden de bal miraculeus achter de Texeler keeper en is hij deze avond de gebraden haan.
Het beroep dat coach Jan Brouwer op Lulofs heeft gedaan, werd beloond. Normaliter is hij niet meer te zien in het Sportcentrum, maar – aartsliefhebber als hij is – kunnen ze in geval van nood altijd nog een beroep op hem doen. Net als dat bij GRC op het veld het geval is. Old soldier Lulofs staat altijd nog paraat. Het maakt hem tot een sieraad van het noordelijke amateurvoetbal.
Ooit maakte 'Basje' Lulofs deel uit van het dreamteam van de Leekster Eagles, samen met baltovenaar Harry Zwiers, de immer swingende Jan 'Alesi' Bats (bijnaam ontleend aan vroegere Formule 1-coureur Jean Alesi), het Molukse rotsblok Sonny Risamasu, de Tolberter trukendoos Jeroen Dussel, Bart Giezen (gezegend met de Laudrupsleep), keeper Roelof Dolfijn, de Friese strijder Robert Herder en bliksemschicht Johnny Tanasale. Jongens die in Leek spraakmakende voorstellingen verzorgden. Niet zelden stond het Sportcentrum in vuur en vlam, met name als de clubs van John de Bever (Bunaga Melati) en Edwin Grunholz (Trimeur) op bezoek kwamen. In het gevolg van Trimeur was de Haagse penose, althans een deel er van, ook van de partij. Deze heren namen in de kantine alleen maar genoegen met champagne.
Maar ook de glamour ontbrak niet in die tijd. Daarvoor zorgde de ooit zo bewierookte suikeroom Marcel Zwarts, die zich altijd Marchel liet noemen. Hij was directeur van de CVB Bank in Groningen en wilde dat weten ook. Als een verlicht despoot reed hij met zijn zilverkleurige Porsche naar het noordelijke zaalvoetbalmekka, waar hij – en zijn vampa-achtige vrouw – met alle egards werden ontvangen door toenmalig voorzitter Gerard Kremer. Vanuit de bestuurskamer liepen zij niet naar het ereplaatsen op de tribune, nee, zij schreden er heen. Zoals vorsten dat plegen doen, bewonderend gadegeslagen door het plebs.
Zwarts bleek echter een wandelend luchtkasteel. Hij beloofde van Leekster Eagles een internationale zaalvoetbalgrootmacht te maken. Zijn met veel bombarie geplante bomen zouden tot in de hemel groeien. Historisch was het ontvouwen van zijn plannen in september 2000 en de media er – ook al – groots melding van maakten. Zwarts was een 10-jarig sponsorcontract aangegaan met een vervijfvoudigd sponsorbedrag, had een spelersbus van 170.000 gulden op de kop getikt en gaf de seizoenkaarthouders een stempelkaart. Wie alle thuiswedstrijden zou bezoeken, maakte kans op een mooie auto en nog veel meer aantrekkelijke prijzen. Na het uitspreken van deze 'troonrede', was een ovationeel applaus zijn deel. Leek zou als nooit de voren op de nationale sportkaart komen te staan.
Maar niet alleen Leekster Eagles zijn van Zwarts' goedertierenheid profiteren, ook FC Groningen beloofde hij gouden bergen. Een begin was het aantrekken van Dejan Curovic, destijds een veel scorende spits van Vitesse. Ook de FC zou hij in de vaart der Europese voetbalvolkeren opstuwen.
Totdat op zekere dag het bericht in de krant verscheen, dat het Groninger filiaal van de CVB-bank in problemen verkeerde. Niet veel later was de vogel Marc(h)el Zwarts gevlogen om nooit weer terug te keren. Hij had slechts voor fantast gespeeld en zowel Leekster Eagles en FC Groningen simpelweg voor de gek gehouden.
Voor de Eagles waren de gevolgen erger dan voor FC Groningen. Na het 'koninkrijk' Zwarts ging het langzaam maar zeker bergaf met de club, die zo mooi was opgebouwd door de ambitieuze zaalvoetbalgoeroe Gerrit Lieffering. Ondanks talrijke pogingen bleef een écht kapitaalkrachtige hoofdsponsor uit, met als gevolg dat spelers uit het betere segment niet meer haalbaar waren. Het bestuur maakte van de nood een deugd en verzette de bakens richting jeugdopleiding. Die is ook best aardig van de grond gekomen met jongens als Martijn Alssema, Freddie van der Velde en Delano Dussel, de zoon van ex-international Jeroen.
Zij behoren tot de vaste kern van het huidige vlaggenschip van Leekster Eagles en hebben in Karim Layeb, Luciano Matulessy en Amine Ajouaou medespelers die wat kunnen. Layeb doet zelfs met virtuoze voetbewegingen aan Harry Zwiers denken, maar mist diens scorend vermogen. Al met al laten de Eagles deze avond zien dat het puur qua zaalvoetbal (veel) meer in huis heeft dan Texel -'94, maar bijten ze zich stuk op de fysiek sterke eilandbewoners, die stugheid hoog in hun vaandel hebben staan. En ook nog eens op onverwachte momenten toeslaan. Lange tijd dreigt een afknapper, totdat Bas Lulofs de meubelen van de Eagles redt.
Gerard Bosman, jarenlang voorzitter van het Leekster Zaalvoetbalgala, gaat daarom nog enigszins tevreden huiswaarts. Hij behoort tot de vaste kern van zo'n honderd vaste bezoekers, waarop Leekster Eagles nog altijd kan rekenen. Dat waren er in de topjaren altijd wel 500 tot 1000, al naar gelang de tegenstander. Tegenwoordig volstaat één zittribune. Die aan de overkant is verborgen achter blauw plastic.
In dit decor probeert de Trots van het Westerkwartier het verloren terrein ooit weer te herwinnen. Er wordt niks geforceerd en dat komt de rust ten goede. Volgens Annie van der Wal, bestuurslid multi-mediazaken, gaat het langzaam maar zeker weer de goede kant op. Dat wordt bevestigd door speaker Tom Stuve en ook Henk Elderman, die namens RTV Noord een sfeerreportage aan het maken is.
Nee, Leekster Eagles is verre van dood. Het is slechts afgegleden naar een karig bestaan. Maar het is nog altijd met afstand de beste zaalvoetbalclub van het Noorden en daar mag je best mee pronken. Voor het herleven van de glorietijden is er echter toch weer een suikeroom nodig. Als het maar geen Marc(h)el Zwarts is.