Kleny Bimolt
Beeld: Wikipedia
Topzwemmers en – zwemsters, dat zijn doorgaans waterratten. Haalden als kleuters al hun eerste diploma. Zo niet Kleny Bimolt, één van de vaandeldragers van het glorierijke Groninger zwemmen, zo halverwege de vorige eeuw. Het meisje dat opgroeide in – nota bene – de Rivierenbuurt, was als de dood voor water. Maar pa en moe Bimolt zetten door tot de dag dat ze haar watervrees had overwonnen.
En jawel, Kleny ging zelfs 'op zwemmen', werd lid van GZ & PC, kapitalen die staan voor de Groninger Zwem en Polo Club. In het Noorderbad, de thuishaven van GZ & PC, begreep men niets van haar lidmaatschap. Er was geen spoortje talent te bekennen, aldus de trainers. Dat bleek een foutieve inschatting. Kleny had, zo bleek niet veel later, verborgen talenten. Nadat die werden onderkend, een krachtige schoolslag, ging het snel richting top van Nederland.
In 1962 gaf ze haar eerste visitekaartje af, werd Kleny Bimolt met overmacht Nederlands jeugdkampioen. De Groningse werd gelijk doorgeschoven naar de nationale ploeg, waarin Rita Kroon toen de onbetwiste nationale schoolslagtroef was. Maar al gauw zwom Kleny haar voorbij. Dat gebeurde bij selectiewedstrijden voor de Europese kampioenschappen in Leipzig. In de Oostduitse stad ging het sprookje verder, veroverde ze twee keer zilver.
Een nieuwe topzwemster was geboren. Zelf vond ze al die aandacht maar zo-zo. “Ik was blij dat ik weer thoeswas,” vertrouwde ze de schrijvers van het boek Goud, jatoe, die recentelijk haar loopbaan nog eens onder de loep hadden genomen. Maar dank zij de opvang van ervaren ploeggenoten Betty Heukels en Ada Kok voelde ze zich al gauw thuis in het oranje-keurskorps. Ada Kok werd – zoals ook Erica Terpstra en Toos Beumer – zelfs één van haar hartsvriendinnen. De Amsterdamse daarover: “Kleny was een Groningse met Groningse humor en daar moest ik altijd vreselijk om lachen.”
Mede daardoor ging Kleny Bimolt, een neef van de blueszanger Harry Muskee, 'gewoon' door als international. Progressie was er ook. Zo zwom ze in het voorjaar van 1964, bij Olympische selectiewedstrijden in haar 'eigen' Papiermolen, een Europees record op de 100 meter schoolslag. Een tijd die slechts ééntiende was verwijderd van de beste wereldprestatie. Nederland had er weer een serieuze medaillekandidaat bij voor Tokio, waar later dat jaar de Olympische Spelen op het programma stonden.
Dat eremetaal kwam er ook, als lid van de 4 x 100 meter wisselslagploeg, samen haar stadgenote Corrie Winkel (rugslag), Ada Kok (vlinderslag) en Erica Terpstra (vrije slag). Met prinses Beatrix als luid schreeuwende supporter op de tribune werd er zilver gewonnen. Toch was Tokio 1964 niet helemaal geslaagd voor Kleny Bimolt. Individueel bleef namelijk het podium buiten bereikt. Op de 200 meter haalde ze wel de finale, maar een plotseling opkomende ontsteking in haar pols belemmerde een topprestatie. Ze moest het doen met een teleurstellende zevende plaats.
Daarna bleven blessures haar plagen. Bij het EK van 1966 in Utrecht moest ze daags voor haar wedstrijd in allerijl naar het ziekenhuis worden afgevoerd als gevolg van een acute blindedarmontsteking. Een jaar later brak ze haar middenvoetsbeentje. Voor de Spelen van Mexico was ze weliswaar weer helemaal hersteld, maar daar lukte het van geen kant. Met de estafetteploeg kwam ze niet verder dan plek zeven, waarna bondscoach Rob Kerkhoven haar de schuld in de schoenen schoof. Maar, zo wist Ada Kok, het lag toch vooral aan Kerkhoven en zijn ploegleiding. Die was veel te streng (hij stuurde bijvoorbeeld de meiden al om acht uur naar bed) en dat werkte averechts op de sfeer.
Na de deceptie van Mexico hield Kleny Bimolt, al met al dertien nationale titels en 133 medailles rijker, het voor gezien. Al die roem laat haar koud. “De vriendschappen die ik in die tijd heb opgedaan in de nationale zwemploeg, zijn me heel wat meer waard. Toen mijn man Renso overleed, waren ze allemaal naar de crematie gekomen.”
crematie gekomen.”