Joop van der Geest
Beeld: Archief
Als handbalpionier is hij bij zijn overlijden in 1968 bijgezet in de Groninger sporthistorie. Maar Joop van der Geest was meer dan dat, hij was ook nog eens triple-international. Eerst als korfballer, vervolgens als handballer en ook nog eens als handbalscheidsrechter. Uniek en nog altijd ongeëvenaard in deze contreien.
De sportcarrière van Joop van der Geest begon in het gedenkwaardige jaar 1920, toen niet alleen Be Quick landskampioen voetbal werd (ook nog steeds niet geëvenaard door een Groninger clubs trouwens), maar ook de korfbalclub Nic. zich op het stadse sportpodium meldde. Van der Geest, die zijn naam alle eer aandeed als aanhanger van het klassieke adagium een gezonde geest in een gezond lichaam, behoorde tot de eerste leden.
Hij ontpopte zich met zijn aangeboren lenigheid meteen tot de beste speler van Nic. Hij was zelfs zo goed dat hij namens Nederland van de partij was op de Olympische Spelen van 1928 in Amsterdam. Weliswaar in de rol van demonstratiesporter, maar de oorkonde die hij er aan overhield, heeft hij tot aan zijn dood gekoesterd.
Nadat hij zijn studie aan de Academie voor Lichamelijke Opvoeding had afgemaakt, werd hij gymleraar in de stad. Ambitieus als hij was stond hij open voor nieuwe ontwikkelingen in de sport, zoals de opkomst van het handbal in Duitsland. Samen met enkele collega's, onder wie de ook al legendarische gymdocent A.J. Hindriks, in volksmond bekend als Kale Hinne, toog hij naar onze Oosterburen om deze sport, die toen alleen nog op voetbalvelden werd gespeeld, eens goed te bekijken. Boordevol enthousiasme en met de spelregels op zak keerden ze huiswaarts, waar ze het handbal introduceerden in het Nederlandse sportwezen.
En zo werd Groningen de bakermat van het Nederlandse handbal. Een logisch gevolg was dat Gruno's veste in die vooroorlogse jaren de toon aangaf in handballand. Joop van der Geest speelde hier niet alleen de rol van propagandist, maar was ook een van de eerste hoofdrolspelers binnen de lijnen. Zo organiseerde hij op 27 september ter leringhe en de vermaeck voor het stadse volk een demonstratiewedstrijd tussen Groningen en Bremen. De Noordduitsers wonnen met liefst 9-1. Van der Geest smaakte het genoegen de Groninger eer te redden.
Evenals in het korfbal rees Van der Geest's ster ook snel op in de handbalarena's. Bij zijn club Voorwaarts was hij de motor van het team dat in 1938 Nederlands kampioen werd. En ook als handballer reikte hij tot de status van international, al bleef het bij vijf caps. Van der Geest stond model voor de toonaangevende positie van het Groninger handbal voor de Tweede Wereldoorlog. Niet alleen de Groninger mannen stonden nationaal aan de top, maar ook de vrouwen van Brunhilde werden destijds landskampioen.
Na zijn actieve carrière nam de hij de scheidsrechtersfluit ter hand en dat werk was hem, mede door zijn leidinggevende kwaliteiten, eveneens op het lijf geschreven. Hij wierp zich binnen de kortste keren op tot toparbiter, die na verloop van tijd ook voor internationale wedstrijden werd ingezet. Zo floot hij op WK van 1952 in Zwitserland. Daarnaast maakte hij zich verdienstelijk als handbaltrainer. Hij leidde de mannen van Olympia in de jaren van na-oorlogse wederopbouw naar de landelijke top. Tot die ploeg behoorden ook zijn zoons Joop jr. en Frits, die het handbal met de paplepel kregen ingegoten.
Maar inmiddels waren andere districten Groningen voorbij gestreefd en lukte het de nazaten van Joop van der Geest niet de prestaties van pa te evenaren. De 'oude' Van der Geest stierf al op 62-jarige leeftijd omdat hij zijn gezonde leefstijl opgaf nadat hij niet meer actief in het veld stond. Hij ging onder meer (veel te veel) roken. Longkanker werd uiteindelijk zijn niet meer te overwinnen lot.