Jansen & Westerhof
Café De Evenaar in de Folkingestraat staat aangeschreven als hét ontmoetingspunt van de Groninger denksportwereld. Of beter gezegd: stond! Want De Evenaar is al een tijdje niet meer. Deze wereldberoemde kroeg legde het loodje in 1998. Wie er binnentrad, wist zich omringd door veelal morsige, soms verweesd ogende types die zich er aan de geneugten van het leven laafden. Maar ze kwamen er niet slechts voor een neut of wat voor alcoholische versnapering dan ook. Nee, ze zaten er vooral eindeloos te schaken, te dammen en te bridgen.
Maar wat weinigen beseffen, denksportcafé De Evenaar was ook een bakermat van wereldkampioenen. Jannes van der Wal vond er de inspiratie voor een gedenkwaardige damcarrière, die hem 1982 de hoogst denkbare status bracht, die van wereldkampioen. En het Groninger bridge werd er op de wereldkaart gezet door de heren Piet Jansen en Jan Westerhof, die in 1993 met het Nederlands team de besten van de wereld werden in Chili.
Het duo Jansen & Westerhof leerde elkaar overigens niet kennen in de Evenaar, maar ruim honderd meter verderop, in het ook al gerenommeerde etablissement De Beurs. Ze troffen elkaar daar nadat Westerhof zich als 22-jarige Rijswijker had ingeschreven bij de universiteit voor de studie economie. Die verliep moeizamer dan gepland. Oorzaak: bridge.
Eenmaal in Groningen raakte Westerhof in de ban van dit edele kaartspel. “Ik was eens ergens waar een bridger te weinig was. Toen ben ik gevraagd mee te doen. Ik bleek niet veel meer dan een knoeier te zijn, maar raakte wel meteen verslaafd.”
Piet Jansen, die bekend stond als een flierefluiter in het stadse horecaleven, was van kinds af aan al geïnjecteerd met het bridgevirus. Hij kreeg het thuis met de paplepel ingegoten. Bij de club EGBC (Eerste Groninger Bridge Club), volgens Jansen ooit het Volendam van de bridgesport vanwege het pendelen tussen de hoogste en op één na hoogste klasse, is hun weg naar de top begonnen. Ze voelden elkaar naadloos aan en maakten gestaag progressie op de vaderlandse bridgeladder. Tussen deze bedrijven werd Piet Jansen mede-eigenaar van De Evenaar, het voor hem ideale café. Daardoor kon er ook na sluitingstijd worden doorgespeeld.
Jansen gold als de specialist van biedsystemen, Westerhof was meer een rustgevende pion. Ze beleefden hun finest hour echter niet in de Evenaar, maar ver weg in Santiago. De hoofdstad van Chili ontving in 1993 's werelds bridge-elite voor de Olympiade, dat in deze sport geldt als een WK.
Bridge mag dan aangeschreven staan als een keurig nette sport voor de bovenlaag van maatschappij, fair play wordt er zeker niet met hoofdletters geschreven. In de halve finale tegen de Verenigde Staten, gooiden de Amerikanen er volgens Jansen en Westerhof allerhande smerige trucs tegenaan om de Nederlandse opponenten uit hun evenwicht proberen te halen. “Je moet dan denken aan intimiderende geintjes als tijdrekken en luidruchtig smakken,” keek het duo terug op die partij.
Heel anders ging het er in de finale tegen Noorwegen aan toe. “Een feest van sportiviteit,” prees Jansen de verliezende tegenstanders. Hij werd gezien als de gangmaker van de Nederlandse team, die de stemming er in hield bij voor- en tegenspoed.
Dat Jansen en Westerhof een grootste sportprestatie hadden verricht, ging er in Groningen overigens lang niet bij iedereen in. Dat bleek bij het Sportgala van 1993, waar het tweetal de hoofdprijs (de Provinciale Sportprijs) kreeg toegekend. Dat schoot de winnares van de publieksprijs, marathonschaatsster Alida Pasveer, stevig in het verkeerde keelgat. Zij vond de uitverkiezing van Jansen en Westerhof een regelrechte aanfluiting. “Het is een sport in de marge,” foeterde ze. “Dan kun je die prijs ook wel aan de wereldkampioen knikkeren geven.”
Met die reactie sloeg de schaatsster de plank echter gigantisch mis, want sinds jaar en dag is bridge toch een échte wereldsport. Veel meer dan het schaatsen ooit zal worden.