Jaap Bulder
De eerste, ware goalgetter op de Nederlandse voetbalvelden was een Groninger. En wat voor eentje! Jaap Bulder maakte, als midvoor van het legendarische kampioenselftal van Be Quick, doelpunten aan de lopende band. Hij, bijgenaamd De Groote Pooder (man met de grote voeten), tekende voor liefst 300 competitietreffers. Elf keer was hij topscorer van het Noorden. In het seizoen 1919-1920 reikte hij tot 59 goals in zegge en schrijve veertien wedstrijden. Ofwel een moyenne van bijna vijf. In het Nederlands elftal liep hij één op één, zes keer raak in evenzovele interlands.
Lang, heel lang was hij recordhouder doelpuntenmaker in één wedstrijd op het hoogste niveau. Tegen Veendam, in het jaar dat de Good Old de landstitel veroverde, schopte hij er acht in. Een record dat 36 (!!) jaar stand hield en pas in 1956 werd verbroken door Feyenoorder Henk Schouten, die in de eredivisiewedstrijd tegen de Amsterdamse volksclub De Volewijckers negen keer de roos trof.
Kortom, Jaap Bulder was een fenomeen. Hij gold als een begenadigd en complete voetballer, die het niet alleen van zijn scorend vermogen moest hebben. Hij werd alom erkend als de beste voetballer van het Noorden in zijn tijd; technisch begaafd, snel en gezegend met een meedogenloos schot. Chris Wedema, destijds een gezaghebbend noordelijk sportjournalist, zette Jaap Bulder zelfs neer als een balgoochelaar.
Diens talent werd al snel onderkend op het terrein achter Villa Gelria, toen de thuishaven van Be Quick. Al op 14-jarige leeftijd maakte hij zijn debuut in het eerste elftal. Een doorslaand succes was dat echter niet. Bulder kreeg er – tegen WVV - geen bal in. Maar hij mocht desondanks blijven staan en niet veel later ontpopte hij zich als een bewonderenswaardige scoringsmachine.
Hij werd gezien als de Groninger voorloper van Abe Lenstra, die Heerenveen op de nationale voetbalkaart zette. Nadat hij gestopt was en nogal eens langs de kwalitatieve lat van Abe Lenstra werd gelegd, vond Jaap Bulder, die het nooit aan eigendunk heeft ontbroken, zich geenszins de mindere van het Friese voetbalwonder. In een interview met het weekblad Sportief zei hij: "Wat Abe Lenstra met een bal kon, kon ik ook."
Nee, Jaap Bulder was niet op zijn mondje gevallen. Ook niet toen hij nog speelde. Zo waagde hij het, nadat hij in 1921 weer eens werd geselecteerd voor Oranje, de 'hoge heren' van de NVB (het predikaat koninklijk was de bond nog niet gegund) te kapittelen met kritiek op de samenstelling van de Elftalcommissie, die verantwoordelijk was voor het samenstellen van het Nederlands elftal. Bulder vond dat in dit orgaan ook een noordelijke vertegenwoordiger zitting moest hebben en hield die mening niet binnenskamers. Het kwam hem op verbanning voor onbepaalde tijd uit het keurkorps van het vaderlandse voetbal te staan.
Een jaar eerder, tijdens de Olympische Spelen van Antwerpen in 1920, had Jaap Bulder ook al voor landelijke heisa had gezorgd. De Stadjer rebelleerde er tegen de slechte huisvesting en ging uit balorigheid avondjes stappen in de Belgische havenstad. Het kwam hem op uitsluiting voor de wedstrijden om het eremetaal te staan. Zonder Jaap Bulder werd er alleen nog maar verloren en resteerde brons.
Twintig maanden duurde zijn schorsing voor Oranje. Op 17 april 1922 werd Jaap Bulder weer in genade aangenomen en mocht hij aantreden tegen Denemarken. Maar tot een echte interlandcarrière is het nooit gekomen. Ook al omdat Jaap Bulder in 1924, hij was toen 27 jaar, het voetbal op een laag pitje zette om zich te richten op een maatschappelijke loopbaan. Hij begon in Groningen aan een medicijnenstudie, maar die was korte duur. Reden; Jaap kon niet tegen bloed. Vervolgens vertrok hij naar Rotterdam om op de Nederlandsche Handels Hogeschool (nu Erasmus universiteit) en heel andere richting in te slaan, die hem tot zijn dood op Koninginnedag in 1979 een welgesteld leventje bezorgde.