Ineens was ie er: de magie van Mahi

Het is de droom van elke penningmeester in het betaald voetbal, zo’n onbekende voetballer die ineens komt aanlopen bij de training en vraagt: “Mag ik een keertje meedoen, zondag?”

Een vrolijke jongen van 18 uit Nieuw-Zeeland. Die dan ineens heel goed blijkt te zijn. Of een werkloze Nigeriaanse ex-international, die de naam van de Nederlandse trainer nog in zijn telefoon had staan. Of nog veel sterker ... iemand, die niet eens bestond, vóór zondagmiddag 23 november dan!

Niemand kent zijn naam, hij zit bij wijze van spreken nog niet eens zo lang op voetbal, nou ja hij heeft wel eens met een paar vrienden in de wijk een potje panna gespeeld, dat ging heel lekker - en dat hele eredivisieniveau is toch eigenlijk zwaar overschat, als je het hem vraagt. Je kunt wat met een bal, of je kunt het niet. Zenuwen voor de wedstrijd zijn hem vreemd, hij gaat toch zeker lekker een potje straatvoetballen, al is het dan in een groot, groen stadion met echt gras? Tijdens de warming up ziet hij dat een hele tribune genoemd is naar ene Koeman. Nou nou, dat moet een goeie sponsor zijn! Halverwege de wedstrijd denkt de coach: “Laten we eens gek doen, we stellen hem op!”

Nou is dat ‘uit het niets’ niet helemaal waar in het geval van Mimoun Mahi. Dat hebben we verzonnen om het verhaal wat spannender te maken, het is tenslotte een jongensboek. Al in augustus beloven de Groningse media: “FC Groningen haalt grootste talent Jupiler League.” Een kordate Hagenees, een slungel van 20 met een vastberaden blik, die nu nog even zwaar last heeft van zijn meniscus, maar er bij Sparta Rotterdam regelmatig voor zorgde dat Jules Deelder op de eretribune van het Sparta Kasteel zich verslikte in de ijsklontjes van zijn gin-tonic.

Zondagmiddag 23 november, even na tweeën.

Het is zo rond de 80^ste minuut. PSV staat in de Eurborg met 0-1 voor. Daar is natuurlijk niks aan, vindt ook Mimoun. De trainer van de FC heeft net geroepen “Pompen!”. Kort en duidelijk. Vakjargon voor: nu maar even alles of niets. Ballen hoog voor het doel en dan maar raak koppen in de verwarring.

Hij had ook kunnen roepen: “Assistent-trainer! Hoe heet die jongen van afgelopen donderdag op de training ook weer? O ja, Mimoun, doe je ding!” Omdat hij dat niet riep, deed Mimoun het maar uit zichzelf. Je hebt buitengewoon veel talent of je hebt het niet.
 

Lekker rennen langs de zijlijn, helemaal naar de achterlijn, zoals dat hoort voor een klassieke linksbuiten. De PSV-verdediger die vandaag over dat deel van het speelveld moet heersen, is heus wel international, maar hij kan Mimoun-het-Snelle-Genie even niet volgen. Een gave rush, gedecideerd uitkappen, bal voortdurend onder controle, nog maar een keertje passeren op weg naar het strafschopgebied. Maar dan: die voorzet met rechts! Terwijl wij als kijkers nog een beetje over de passeerbewegingen aan het mijmeren zijn, knalt Mimoun de bal veel te hard en veel te scherp voor, op weg naar de tweede paal. Daar heeft niemand wat aan, zou je denken. Maar er zit een gemene curve aan, naar de goal toe en ook een beetje naar beneden. De enige die het begrijpt, is Michael de Leeuw. Hij duikt als een speer, hoofd naar beneden, naar de vallende bal: 1-1, niemand die er wat aan kon doen.

Het duurde maar dertig seconden alles bij elkaar, genoeg om de naam Mahi niet meer te vergeten. De wat oudere toeschouwers zagen er in de verte wel een Piet Keizer in, de jongere fans houden het op de nieuwe Richairo Zivkovic, terwijl de oude Richairo Zivkovic ook nog écht moet beginnen. Zoekmachine Google is al helemaal overtuigd, die levert het snelste bewijs op. Typ als zoekterm de eerste drie letters ‘Mim’ - en hupla, zijn naam floept al tevoorschijn: Mimoun Mahi.