IJzersterke rots in de branding

Twee jaar geleden deed FC Groningen dezelfde noodgreep als FC Emmen deze winter. De club trok in de winterstop zes nieuwe spelers aan om de schade te repareren die een rampzalig verlopen eerste seizoenhelft had veroorzaakt. Een van de zes nieuwelingen was Ko Itakura. Nu twee jaar later blijkt hij veruit de beste van de zes tussentijdse aanwinsten van toen.

FC Groningen stond er halverwege het seizoen 2018-2019 overigens een stuk minder beroerd voor dan FC Emmen nu. Het elftal kende onder de nieuwe trainer Danny Buijs een hele slechte competitiestart met slecht vier punten uit tien wedstrijden, maar al voor de winterstop kwam het herstel. Met een behoorlijke oogst van elf punten uit zeven wedstrijden kon FC Groningen de  kerstvakantie in met vijftien punten uit zeventien wedstrijden. Dat waren er al twee meer dan FC Emmen nu na 25 wedstrijden heeft…

Heeft Ko Itakura zich in twee jaar FC Groningen ontwikkeld tot een van de beste centrumverdedigers van de eredivisie, Danny Buijs deed in het eerste half jaar niet eenmaal een beroep op de Japanner. Af en toe mocht hij even warm lopen, maar niet eenmaal kwam het tot een invalbeurt. Veel reden om Itakura een basisplaats te gunnen had Buijs ook weer niet, want FC Groningen speelde een dijk van een tweede competitiehelft met Mike te Wierik en Jeffrey Chabot als ijzersterk centraal duo. In die goede tweede seizoenhelft werden maar liefst 30 punten gehaald, twee keer zoveel als in de eerste competitiehelft. Met een fraaie achtste plaats en deelname aan de play-offs tot gevolg.

Waar Itakura geen minuut werd gegund, daar kregen de vijf andere nieuwelingen volop speeltijd. Om beurten speelden ze een belangrijke hoofdrol, maar een verpletterende indruk maakten ze geen van allen. In de eerste wedstrijd na de winterstop scoorde Thomas Bruns tweemaal in de 3-0 overwinning tegen zijn oude club Heracles. Achteraf gezien bleek het zijn beste wedstrijd. Bruns zou in de play-offs nog eenmaal uitblinken in de thuiswedstrijd tegen zijn oude werkgever Vitesse, maar meer memorabele wedstrijden speelde hij niet. Kaj Sierhuis maakte bij zijn debuut in vlijtige Nevland-stijl een goede beurt bij de fanatieke aanhang en gaf leuke interviews weg, maar kon als spits allerminst echt overtuigen. Dat Stade Reims een jaar later 4 miljoen over had voor het gewezen Ajax-talent verbaasde vriend en vijand. Dat Sierhuis tot op heden geen basisplaats heeft bij Reims, zal  maar weinigen verbazen. Mo El Hankouri scoorde al in zijn tweede thuiswedstrijd voor FC Groningen tegen Vitesse als invaller de winnende goal in blessuretijd, maar zijn volgende goal zou bijna twee jaar op zich laten wachten. Pas de laatste tijd groeit de waardering voor de dribbelaar die fysiek enorm is gegroeid. Dat Illias Bel Hassani goed kan voetballen, was al voor zijn komst naar Groningen bekend. Maar tussen goed kunnen voetballen en goed voetballen zit een wezenlijk verschil. Dat laatste had hij bij zijn vorige club AZ maar zelden gedaan. Ook bij FC Groningen en zijn volgende club PEC Zwolle kon Bel Hassani nooit voor langere tijd imponeren. Voor FC Groningen maakte hij maar één goal, al was dat wel meteen een belangrijke, namelijk de winnende tegen VVV. Van de zes nieuwelingen maakte pinchitter Paul Gladon in dat halve seizoen nog de meeste indruk. De lange spits maakte in totaal vijf goals, was twee keer matchwinner en scoorde de gelijkmaker bij noordelijke rivaal Heerenveen. Gladon wilde graag bij FC Groningen blijven maar tegen een salaris dat de nieuwe technisch directeur Mark-Jan Fledderus te gortig werd. Gladon verkaste naar Willem II dat zelden een beroep op hem deed en hem in de winter nota bene liet vertrekken naar degradatierivaal FC Emmen.

Van de zes tussentijdse versterkingen voetballen alleen El Hankouri en Itakura nog voor FC Groningen. Botsen de meningen over El Hankouri - al groeit de waardering voor hem onmiskenbaar - over Itakura is iedereen het eens: de Japanner is een uitstekende verdediger. Iedereen binnen en rondom groen-wit beseft dat hij voor FC Groningen vrijwel zeker niet te behouden is. Eigenaar Manchester City zal hem niet nog een jaar aan de club verhuren. De kans lijkt ook klein dat City hem terughaalt. Het enige minpunt van Itakura is dat hij opbouwend niet al te sterk is en dat is een tekortkoming die zwaar weegt voor Pep Guardiola, een coach die op alle plaatsen spelers wil hebben die gemakkelijk de bal over korte én lange afstand kunnen verplaatsen. Dat laatste ligt Itakura niet. Waar zijn toekomst dan wel ligt? In Nederland zou hij voor zowel Feyenoord, AZ als PSV een versterking zijn. Itakura is lenig, vrij snel en wendbaar, technisch goed en kopsterk en zeker niet minder dan Spajic, Botteghin, Teze, Baumgartl, Letschert of Hatzidiakos. Eerder beter.

De Bundesliga lijkt ook haalbaar voor Itakura. Landgenoot en voormalig ploeggenoot Ritsu Doan is vaste basisspeler bij Arminia Bielefeld. Diverse andere uitblinkende spelers van middenmoters en subtoppers in de eredivisie blijken prima op het hoogste Duitse niveau te gedijen.

Dan is er ook nog het voorbeeld van zijn landgenoot Maya Yoshida, ook een rechtsbenige centrale verdediger. De inmiddels 32-jarige Yoshida speelde vier jaar voor VVV in Venlo, om daarna acht jaar lang een gewaardeerde kracht te zijn bij Southampton in de Premier League. De veelvoudig Japans international verdient tegenwoordig zijn brood in de Serie A bij Sampdoria.

Itakura doet niet voor de Yoshida van VVV onder en kan hem misschien nog wel overtreffen. Het is interessant om hem in zijn verdere loopbaan te blijven volgen. Tot die tijd moeten we maar genieten van zijn spel in groen-wit en in paars.