Het kan zomaar voorbij zijn…

Op de teammeeting voorafgaand aan de EK-indoor atletiek in Glasgow hield hoofdcoach Charles van Commenee een inspirerend praatje met als thema “grijp elke kans die je krijgt, het kan zomaar de laatste zijn”. Hiervoor gebruikte hij het verhaal van een oud-atleet die door een auto-ongeluk nooit meer kon hardlopen. Kortom het kan zomaar voorbij zijn.

Nu wil ik de uitschakeling van Thijmen Kupers in de eerste ronde op generlei wijze, qua ernst, vergelijken met het invalide raken als gevolg van een ernstig auto-ongeluk. Maar beide kwamen nogal onverwacht. Voor dat het toernooi is begonnen mag je alweer naar huis. Uitgeschakeld op één honderdste. Dat klinkt wat dramatisch, maar je wint of je verliest. En het verschil maakt dan niet zo heel veel uit. Wel het waarom. En dat was simpel: een niet goed gelopen race. Niks geen struikelpartijen, pech of duwgevechten. Simpelweg een aantal niet goede keuzes in de race. En dan leidt “niet goed” tot een slecht resultaat. En dat op dag één van een toernooi. Dat hadden we ons heel anders voorgesteld, zeker na het goed verlopen NK.

Waar ik een week voor het NK nog schreef over de onzekerheid rondom Suzanne Voorrips, waren zij op het NK het gouden 800 stelletje. Hoe leuk is dat? Bram Buigel die zichzelf sterk verbeterde, en (of is het maar) de limiet voor de EK net miste, helaas.

Kortom een indoorseizoen met ups and downs. What’s new. Het leven van een coach kent doorgaans meer teleurstellingen dan successen. Maar ja; zonder dalen geen pieken. Nu weer lekker trainen…

Of toch niet? Er staat weer een wegseizoen voor de deur. Kilometers over het asfalt lopen. Zoals ik de vorige keer schreef: een hele andere wereld. Maar ook die jas past mij. Ik ga de mountainbike maar eens uit het vet halen om mee te fietsen met de lange duurlopen. Op naar de marathon, dat duur tenminste iets langer dan 2 minuten, en is niet zo maar voorbij...als het goed is...