Henk Meijer (taekwondoka)
Heel Zuid-Korea verkeerde september 1985 in een shock. Nee, de ruziënde buren van Noord-Korea hadden geen agressieve, levensbedreigende praatjes en er was evenmin sprake van een natuurramp. Nee, het land was in diepe treurnis gedompeld door een Nederlandse sportman. Een Groninger om precies te zijn, luisterend naar de naam Henk Meijer. Deze destijds 25-jarige jongeman bestond het om het trotse land te kijk te zetten door wereldkampioen te worden in het taekwondo, de sport die in Zuid-Korea is uitgevonden.
Dat gebeurde nota bene in het hol van de leeuw, in Seoul. En ook nog eens in de koningsklasse, die der zwaargewichten. Het was een historische triomf, want nooit eerder was een niet-Koreaan er in geslaagd deze titel op zijn naam te schrijven. De Koreaan die zich deze 'blamage' moest laten welgevallen heette Kang So Won.
De media pakten groot uit, hoe kon dit prestigieuze gezichtsverlies worden geleden?
Nou, simpelweg omdat deze Henk Meijer beter was. De geboren Winschoter kan worden gezien als de Anton Geesink van het teakwondo. Maar waar Geesink in een golf van euforie onderdompelde door in Tokio als eerste de Japanse judohegemonie te doorbreken, tijdens de Olympische Spelen van 1964 – hij kreeg de onverslaanbaar geachte Kaminaga in een houdgreep – verrichtte Meijer zijn wereldprestatie in betrekkelijke anonimiteit.
Ja, in Zuid-Korea was hij voorpaginanieuws, maar hier werd er nauwelijks aandacht aan besteed. Zeker, het Nieuwsblad van het Noorden pakte nog redelijk uit, maar al met al was hij toch een (sport)profeet die in eigen land niet bijster werd geëerd. Nuchter als hij was en nog altijd is, reageerde de Groninger hier begripvol op. “Ach ja, Nederland is nu eenmaal geen vechtsportland. Er zijn nogal wat mensen hier die denken dat dit een soort straatvechten is, wat ik doe. Maar het is echt niet zo dat taekwondoka in het wilde weg hun gang kunnen gaan. Reglementair gaat het er strenger aan toe dan bij het boksen. Ik zou niet graag de klappen van een bokser willen incasseren.“
Meijers visie werd gedeeld door de 'hoge heren' van het IOC, die taekwondo als demonstratiesport op het programma van de Olympische Spelen van 1988 zetten. Dat die in Seoul plaatsvonden, was daar debet aan. Het werd een doorslaand succes, want taekwondo heeft inmiddels een vaste plaats gekregen op de Spelen. Voor Meijer zelf bleef zijn Olympische optreden in Seoul beperkt tot twee rondes. Dat was een tegenvaller, maar hij had er wel een verklaring voor: “Ik was toen over mijn hoogtepunt heen.”
Desondanks bleef hij een Grote Meneer in dit werk, want hij werd in heel de wereld gevraagd voor seminars, demonstraties en wat dies meer zij. De Stadjer reisde van hot naar her om zijn wereldtitel te gelde te maken: van Australië tot Canada en van Colombia tot Israël. Hij was toen al zesde dan, de hoogst haalbare graad van bekwaamheid in deze van oorsprong Aziatische krijgssport. Dat had hij allemaal aan zijn gedenkwaardige wereldtitel overgehouden, dat hij van zijn geliefde sport kon leven. Tot 1985 verdiende hij de kost als groenteboer.
Een bijzondere vorm van waardering voor hem als taekwondoka viel hem in 2013 ten deel in Las Vegas, waar hij met bijbehorende protocol een plaats in Hall of Fame kreeg toebedeeld. Hij is er de enige Groninger.
Inmiddels heeft Henk Meijer al dat gereis wel gezien en legt hij zijn hele ziel en zaligheid in zijn taekwondoschool aan de Oliemuldersweg. De totstandkoming ervan ging niet van een leien dakje. Verre van dat zelfs. Ondanks zijn vele ambassadeurswerk voor Stad en Ommeland, moest hij er een stevig robbertje voor vechten met de ambtelijke molens van de gemeente. Maar ook deze strijd won hij uiteindelijk.