Henk Kalf
Beeld: gahetna.nl
Hardlopers zijn doodlopers. Henk Kalf, langeafstandsloper bij uitstek, kreeg het vaak te horen als hij onderweg was voor het maken van trainingskilometers. De GVAV'er trok zich niets van deze 'waarschuwingen' aan. Zijn logboek telde aan het eind van zijn carrière liefst 220.000 wedstrijd- en trainingskilometers. Jawel, tweehonderdtwintigduizend!!! Een duizelingwekkende hoeveelheid. Een afstand van bijna vijf keer de aarde rond. Daar komen velen nog niet eens aan toe achter het stuur van hun auto.
Het gevreet van al die kilometers leverde hem niet de dood, maar wel tal van gladiolen op. Zijn erelijst mag er zijn: winnaar van de marathons in (toen nog) West-Berlijn en Salzburg en nog tal van ereplaatsen in binnen- en buitenland. En hij schreef Groninger sporthistorie door in 1974 als eerste Groninger kampioen van Nederland te worden op het meest klassieke nummer van de Moeder Aller Sporten. Die prestatie is sindsdien nog nimmer door een plaatsgenoot geevenaard, laat staan verbeterd.
Een jaar later scherpte Henk Kalf het nationale record over de 42 kilometer en 195 meter ook nog even aan. Dat gebeurde in de eerste editie van de Amsterdam Marathon, een jaartje later. Hij was toen ruim twee minuten sneller dan Aad Steylen: 2.16-53 om 2.18.09.
Kalf werd met deze tijd eervol tweede, achter de Deen JÓ§rgen Jensen, die hem in de sprint twee luttele seconden voor bleef. Een uitslag – een Deen voor een Nederlander – die vandaag de dag niet meer voor mogelijk wordt gehouden sinds Afrikaanse hinden naar alle hoeken van de wereld uitzwermen om de vetste prijzen in dit duurwerk op te eisen. Daar had Kalf nog geen last van. Zijn tegenstanders waren vooral nog blank van huidskleur en mede daardoor kon hij uitgroeien tot een atleet met internationaal aanzien.
Hoewel de Olympische Spelen van Montreal maar een jaar 'weg' waren, kreeg de stadjer na zijn imponerende tocht in en om de hoofdstad te horen dat zijn kostje voor uitzending naar de Zomerspelen van 1976 wel was gekocht. Hij moest dat jaar alleen nog even vormbehoud tonen, weer in de marathon van Amsterdam.
Edoch, toen ging het fout. Henk Kalf bleek op dat moment supreme nauwelijks vooruit te branden. Van vormbehoud was in de verste verte niets te zien en dus ging er bij het NOC een ferme streep door de naam Henk Kalf. Hij was een illusie armer.
Later, toen hij ter gelegenheid van zijn vijftigste verjaardag een variant op het populaire tv-programma ‘Dit is uw (atletiek)leven organiseerde’, kwam hij met het waarom van zijn onverwachte falen op de proppen. "Het was voor de tijd van het jaar bloedheet die dag en dat speelde mij parten. “En, dat kan ik nu ook wel zeggen”, liet hij de verslaggever van het Nieuwsblad van het Noorden optekenen, “de druk was ook een beetje te groot voor mij. Ik blokkeerde simpelweg.”
Kalf, jarenlang het gezicht op de sportafdeling van de V&D's van Groningen en Assen, was toen ook al op een andere manier van kilometers vreten overgeschakeld. Fietsend. Het was ook zijn eerste jeugdliefde. Voordat hij atleet werd, wilde hij wielrenner worden. "Mijn vader heeft daar echter een stokje voor gestoken. Hij werkte met Klaas Wiltjer bij steenhouwerij Biemans aan de Oosterhamrikkade. Wiltjer was in die jaren een noordelijke toprenner en nadat hij mijn vader een en ander over wielrennen had verteld, kreeg ik thuis te horen: 'Je mag alles doen, behalve wielrennen'.
Maar het wielerbloed is nooit uit Kalf's aderen weggevloeid. Naar de V&D in Assen ging het, weer of geen weer, altijd per rijwiel. En dat waren bepaald geen toertochtjes. Kalf: "Het was een afstand van 26 kilometer en mijn snelste tijd was veertig minuten." Ook die prestatie vervult hem nog altijd met trots.