Hellemansen
Ze werden geboren aan de Emmasingel, hun geboortehuis stond schuin tegenover het clubgebouw van De Hunze. Daar, bij die koninklijke roeiclub, vonden de zusters Greet (van 1959) en Nicolette (1961) uiteindelijk ook hun favoriete sportplezier. Na de eerste halen op het Verbindingskanaal bleek al snel dat deze dochters van een gereputeerde internist bovenmodaal talent hadden.
Dat leidde in 1984 tot uitzending naar de Olympische Spelen van Los Angeles. Als duo nog wel, in de dubbeltwee. In dit nummer hadden de Hellemansen internationaal zo goed geboerd, dat ze als medaillekandidaten afreisden. Vooral ook omdat tal van de zogenaamde Oostbloklanden de Spelen van L.A. hadden geboycot.
De Koude Oorlog woedde volop en de toen nog alom heersende opvatting dat sport en politiek gescheiden moesten blijven, werd ruw ondermijnd door de grootmachten Rusland en de Verenigde Staten. De Amerikanen bleven, met in in hun kielzog nog 62 landen, vanwege de Russische inval in Afghanistan weg uit bij het Olympische feestje van 1980 in Moskou, waarna de Russen en 14 bevriende landen vier jaar later de Amerikanen met gelijke munt terugbetaalden.
Dat leidde op het Lake Casitas in tot een gedevalueerd toernooi, want die toen nog communistisch geregeerde landen waren nogal dominant in de roeiwereld. Geen kunst overigens, zei Greet Hellemans na haar roeicarrière. "Die roeiers en roeisters uit het Oostblok stonden stijf van de doping," wist zij stellig. Ter meerdere glorie van land en leider. Sport was voor deze landen een uithangbord van kracht en vitaliteit.
Desondanks behoorden zij met haar jongere zus tot wereldtop in de dubbeltwee, een boot waarin het vooral aankwam op techniek. Bij grote internationale regatta's trokken ze regelmatig een blik, jargon voor een medaille. In Los Angeles bleek Roemenië het enige Oostblokland dat zich onttrok aan de door Moskou geïnitieerde boycot. En jawel, het land van de vijf jaar later hardhandig afgezette dictator Ceauşescu, won alle gouden roeiplakken.
Voor Greet en Nicolette Hellemans resteerden er mooie troostprijzen. In hun favoriete boot, de dubbeltwee dus, voeren ze naar het zilver, waarmee ze aan de verwachtingen van het NOC*NSF voldeden. Er kwam echter nog een onverwachte medaille bij, een bronzen. Die werd behaald in de acht. Nederland kreeg op het laatste moment nog een plaatsje in dit meest prestigieuze nummer toebedeeld. Een samenraapsel van de aanwezige oranjeroeisters verraste met brons, dat net voor de neuzen van de Canadese vrouwen werd weggekaapt. En dat ook nog pal na de zilveren race van de Hellemansen. Er zat nog geen uur tussen beide starts.
Met een euforisch gevoel reisden de Hellemansen dan ook terug naar Groningen, waar ze bij De Hunze op gepaste wijze werden onthaald. De provincie Groningen beloonde het duo met de jaarlijks uit te reiken provinciale sportprijs. Wellicht had er, keek Greet Hellemans bij de eeuwwisseling nog eens terug, meer ingezeten als ze, net als de mannen, 2000 meter hadden moeten roeien. "Maar toen was 1000 meter voor vrouwen nog de gebruikelijke afstand. Dat was eigenlijk te kort voor. Zo'n 1000 meter is in feite één lange sprint, terwijl wij het van ons uithoudingsvermogen moesten hebben. Maar wij koesteren onze medailles nog steeds. Olympische Spelen zijn voor sporters het mooiste wat er is."