Groningen-Atletico/Inter
Groningen werd in de nazomer van 1983 overvallen door hevige koorts. Vele weken lang zelfs. Niet dat de stad er overigens onder leed, integendeel zelfs. Het was sportieve koorts en zorgde voor ongekende golven van euforie. Wat was het geval? Nadat FC Groningen het eredivisieseizoen 82-83 besloten had met een feestscore tegen FC Twente en daarmee de vijfde plaats in de eindstand veilig stelde, mocht het debuteren in de UEFA Cup, destijds ook wel Europa Cup 3 genoemd.
Dat wilden ze bij de FC weten ook. Met liefst zes man sterk trok men op naar Zurich voor de loting. De delegatie stond onder leiding van Jacques d’ Ancona , de entertainmentjournalist van het Nieuwsblad van het Noorden. Hij was door voorzitter Renze de Vries hiertoe geroepen vanwege zijn talenkennis en voorkomendheid, gaven die de varkensboer uit Roden niet waren gegeven. De Vries, koning van de woordverbastering, noemde d’Ancona steevast chef d’ethiek waar hij chef d’équipe bedoelde.
In de Zwitserse stad rolde er gelijk een tegenstander van formaat uit de koker, Atletico Madrid. Toen nog niet zo goed als nu, maar wel zo goed dat FC Groningen op voorhand kansloos leek. Zo niet voor Han Berger, de kersvers aangestelde trainer van de Trots van het Noorden. Hij gold toen als de kroonprins van het nationale trainersgilde, 33 jaar nog slechts en met zijn Utrechtse straatvechtersopvoeding niet op zijn mondje gevallen.
Berger hield zijn spelers op weg naar de Spaanse hoofdstad voor dat ze vooral niet bang moesten zijn voor Atletico, dat in de Mexicaanse spits Hugo Sanchez haar grote vedette had. Hij verlangde van zijn spelers stadion Vicente Calderon met flair en zelfvertrouwen te betreden. En zo waar, dat geschiedde. De Spanjaarden schrokken van de tegenstand en trokken met pijn en moeite, als ook met intimiderend spel, een 2-1 zege over de streep.
Dat bood Groninger perspectieven voor de return in het Oosterpark. Dat was binnen een mum van tijd uitverkocht toen de voorverkoop los ging. Behalve 17.500 toeschouwers in het stadion aan de Zaagmuldersweg, konden in de Evenementenhal ook nog 2400 Stadjers via een groot scherm de tweede wedstrijd rechtstreeks volgen.
Ze kregen hun entreegeld er dubbel en dwars uit, want FC Groningen zette Atletico flink voor schut. Hoewel de Spanjaarden, onder aanvoering van de fors besnorde verdediger Juan Carlos Arteche – ook wel de slager van Madrid genoemd – andermaal grof spel niet schuwden, werden ze compleet van de mat geveegd. Liefst 3-0 werd door doelpunten van achtereenvolgens Ron Jans, Erwin Koeman en Jan van Dijk. Her Oosterpark schudde op haar grondvesten. FC Groningen had voor het eerst internationaal naam gemaakt.
En dus togen d’Ancona c.s. weer opgewekt naar Zürich voor de loting van ronde 2. Alsof de duvel er mee speelde, trok FC Groningen andermaal een opponent van naam en faam, Internazionale Milan. Opnieuw lange rijen bij de voorverkoopadressen en de Martinihal, waar deze keer plaats was gemaakt voor 5400 belangstellenden. Ook deze pot draaide uit op een historisch voetbalfeest. Het grote en rijk gelauwerde Inter moest eveneens buigen voor dat brutale Europese groentje oet Grun’n. 2-0 werd het dit keer, dank zij goals van de tropische verrassing Fandi en stylist Erwin Koeman. En wéér was het gejuich tot ver buiten het stadion hoorbaar. Jan van Dijk, zeg maar de machinekamer op het middenveld, na afloop: “Je zag de paniek in de ogen van die Italianen. Ze dachten dat ze tegen een club moesten die er niet veel van kon.”
De twee weken die volgden werden de messen flink geslepen in Milaan. Deze blamage moest ondubbelzinnig rechtgezet worden, eiste de steenrijke president Moratti. De return werd, als gevolg van een UEFA-straf, helemaal in Zuid-Italië worden gespeeld, in Bari. Moratti kreeg zijn zin. Eén helft kon FC Groningen de Italiaanse revanchegevoelens nog weerstaan, met name dank zij de uitblinkende doelman Harry Schellekens. In het tweede bedrijf moest hij zich echter ook overgeven, liefst vijf keer zelfs.
Wat restte was een eretreffer van Rob McDonald, maar bovenal een gedenkwaardig hoofdstuk in de – toen nog – prille historie van FC Groningen.