Gloene Kleddel

Op 1 Juli a.s. sluit het tafeltenniscentrum aan de Singelweg z'n  poorten. De moeder aller pingpongers heeft het pand verkocht en daarmee komt een einde aan een periode van ruim 35 jaar waarin woongenot werd gecombineerd met het opleiden van Noordelijke tafeltennistalenten en het bieden van onderdak aan buitenlandse kanonnen die de topteams in Middelstum en Klazienaveen kwamen versterken. Dat laatste element liep al snel zodanig uit de hand, dat de term woongenot beter kan worden vervangen door het begrip levenswijze waarin nauwelijks sprake was van privacy, toch een hoog goed! Daar stond tegenover, dat er zelden sprake was van een dull  moment en dat de kinderen opgroeiden als wereldburgers, zo trachtte ik althans de de financiele tekortkomingen van de pingpongwereld aan mijn eega te verkopen. 

Het begon er mee, dat de nationale selectie in vrije weekends kwam trainen, omdat de NTTB maar een beperkt trainingsprogramma kon bieden in het midden van de jaren tachtig toen ik begon als bondscoach. In de jaren die daarop volgden werd het normaal dat internationals in Groningen kwamen bijtanken. De dames Vriesekoop en Hooman werden er kind aan huis en met name Mirjam was niet te beroerd om ook op de kids te passen en zo sneed het mes aan twee kanten. Voor een Jeugd -EK verbleven de latere toppers Heister en Keen acht weken in de zaal, in het weekend voegden de beoogde teamgenoten zich bij hen. Dat ging zo ver , dat de vrouw des huizes, die moest revalideren van een operatie, moest uitwijken naar haar ouders in Den Haag. Want dat konden we er niet bij hebben! Dat ging dus te ver, maar dat is topsport eigen. Het resultaat mocht er zijn: de junioren haalden als team de finale en Heister herhaalde dat in het enkelspel. Feiten die nadien nimmer werden herhaald!

Vervolgens was het maar een kleine stap naar onze buitenlandse gasten. De eerste die uit de lucht kwam vallen was Li Ji Shu, coach van professie. Ik was hem tegen gekomen in het circuit toen hij voor het eerst de Chinezen mocht coachen. Behept met een kleine, zelf aangeleerde Engelse woordenschat die hij telkens herhaalde,  maakte hij me duidelijk dat hij naar het buitenland wilde. Op een dag landde hij in Amsterdam, met twee koffers, maar zonder geld uiteraard en zonder bron van bestaan. En daar kwam ik mee thuis! De eerste vraag is dan logischerwijze : hoe lang gaat dit duren. Daar konden we geen antwoord op geven. Toevallig was er de volgende dag een demonstratie gericht tegen de Chinese overheid, geinitieerd door de RUG. Daar heb ik Li afgeleverd onder het motto dat hij daar vrienden kon maken. Dat ging zo goed, dat een paar dagen later de nieuwe Chinese regering in ballingschap bij mij thuis zat te vergaderen en de vrouw des huizes serveerde de hapjes en drankjes. Toen de vrouw een paar dagen later zich ongerust maakte omdat Li later dan gewoonlijk terug keerde van zijn avondwandeling, wist ik, dat het goed zat. Bij mij  maakte ze zich namelijk nooit ongerust als ik eens wat vertraging had opgelopen.... Li zou ruim anderhalf jaar blijven, hij paste zich snel aan en de situatie leverde veel hilarische momenten op, bijvoorbeeld aan de eettafel. Diepvries-spinazie was hem vreemd: " Wat is dat?" Ik zag een kans: " Groene kledder". Li : " Aha, gloene kleddel!" En zo is het altijd gebleven
De volgende gasten participeerden in het Ankerstars-project: Wu Bin en Segun Toriola. De Chinees was drie seizoenen de kopman van het Midstars-team. Hij arriveerde zonder een woord over de grens te kunnen spreken en wij waren nog steeds het Chinees onmachtig. Dan ga je dus ergens beginnen om hem zo snel mogelijk communicabel te maken. Broer Anne trad op als coach van de ploeg en woonde aan de overkant van de straat. Kortere lijntjes bestaan nauwelijks. Wu toonde zich een snelle en ijverige leerling. De kennismaking met de coach verliep voorspoedig: " Hallo grote klojo" zo produceerde Wu zijn eerste Nederlandse woordjes. Na een week of zes had Wu zulke vorderingen gemaakt dat voormalig top-volleybalster Joke de Boer, werkzaam als lerares Nederlands, de finetuning kon gaan verzorgen. Dat proces heeft een paar maanden geduurd. Toen besloot Wu dat beheersing van de Engelse taal hem meer perspectieven op deze planeet zou verschaffen..... Al vrij snel trok hij in op een kamer bij een landgenote. Via-via vernam ik veel later, dat die situatie geen onverdeeld genoegen opleverde, maar Wu gaf geen krimp. 

Veel intensiever voor ons was het verblijf van de Nigeriaan Segun Totiola. Hij sliep en trainde beneden, gebruikte de computer in de woonkamer en kookte op voor ons ongebruikelijke tijden vreemde hapjes die vreemde geuren achterlieten. Maar hij won al zijn wedstrijden en dat vergoedde veel. Niettemin vroeg mijn vrouw wat de plannen waren met Kerst en rond de jaarwisseling. Ik had begrepen dat Toriola naar Londen zou gaan, want daar verbleef zijn vrouw. Gelukkig een beetje privacy!! Op een dag kwam ik thuis en ik trof op de benedenverdieping een paar Vliegjes aan. De rest lag in mijn slaapkamer naar de TV te kijken. De woonkamer bleek in bezit genomen de zijn door de familie Toriola, die al hadden gekookt zo, viel te ruiken, en bovendien hadden ze 30 video's gehuurd om de feestdagen genoeglijk door te komen. Dat werd mij niet in dank afgenomen, maar aan het eind van de rit werd bij het afscheid van mevrouw Toriola toch een groepsfoto geschoten als blijvende herinnering aan bijzondere 'feestdagen'. Ankerstars verdedigde de landstitel. De eerste halve finale van de play-offs hadden we met 4-3 gewonnen in Limburg tegen het gevaarlijke Westa.

Dat zag er goed uit voor de return in Middelstum, bovendien zou de finale geen al te groot probleem zijn, zo was de inschatting. Op de dag van de wedstrijd trof ik Toriola aan achter de computer. Ik vroeg hem hoe hij dacht over de aanstaande partij tegen de Westa- Chinees. Zijn reactie was zelfverzekerd: "Boss, I have 3-0 against him!" Wat heerlijk toch om eens een kopman te hebben die zoveel vertrouwen uitstraalde, en bovendien kon rekenen op de steun van The Lord himself, want de Nigeriaan was zeer Godvruchtig. Zo heerlijk dat ik helemaal vergat hem er op te wijzen, dat een Chinees altijd zijn huiswerk doet. Er kwamen problemen, The Lord was met iets anders bezig en Toriola verloor zijn enige partij in Nederland. Westa won met 4-3 en ging op gamesaldo naar de finale.

Na het Ankerstars project zouden er nog een aantal Chinezen en Polen volgen, veelal aangeleverd door de Treffers Klazienaveen. Gedurende de laatste de laatste jaren woonde student- pingponger Colin Rengers in de zaal. De laatsten der Mohikanen slaan er nog een balletje. Zelfs de Gebroeders meten er wekelijks weer hun krachten met de intensiteit uit lang vervlogen tijden. Want nu kan het nog. Binnenkort dooft het vuur, de weemoed slaat al toe!!