Giro2002

Dit keer even een stukkie over me zelf. In Bologna ging zaterdag editie 102 van de Giro d'Italia van start. De aloude universiteitsstad voegde zich daarmee bij een rijtje steden waarin ook Groningen staat. Anno 2002, al weer 17 jaar geleden dus.

Daar ging een heel verhaal aan vooraf, te beginnen in 1996. In het gebouw van de Gasunie werd toen een topsportcongres georganiseerd. Eén van de stellingen die werd geponeerd was deze: Er moest eens een bijzonder sportevenement in Groningen komen. Geen wedstrijd of toernooi waarvan er dertien in een dozijn gaan, maar iets spraakmakends. Een festijn dat ook buiten Groningen tot de verbeelding zou gaan spreken.

Nou, dat was een spekkie voor mijn bekkie. Als wielerjournalist deed ik regelmatig verslag van grote wielerrondes als de Tour de France, de Ronde van Italië en de Spaanse Vuelta. Dat zijn ware spektakels, volksfeesten ook. Een stad dan wel dorp waar zo'n wielercircus neerstrijkt, placht zich op alle mogelijke manieren op te tuigen om zich optimaal aan met name het Europese tv-volk te presenteren. Geen betere stadspromotie dan het hosten van een grote internationale wielerkoers.

Met die wetenschap vroeg ik enkele dagen na het congres belet bij Henk Pijlman, in die tijd wethouder van sport in Groningen. Ik herinnerde hem aan de geuite wens voor de bijzonder sportspektakel in de stad. Nou, ik had wel een idee. Laten we proberen de start van de Ronde van Italië naar Groningen te halen. Ik kreeg een blik van ongeloof terug. Maar nadat ik hem overtuigde dat er best mogelijkheden zijn om dat realiseren.

Bijvoorbeeld in 2002, als de Euro zou worden ingevoerd. Dat zou een mooie gelegenheid zijn om de Europees getinte Giro van 1973, een hommage aan de zes landen die de Europese Gemeenschap hadden opgericht, nog eens over te doen. Maar dan wel met een volwaardig aandeel voor Nederland. Dat was toen niet het geval. Nederland moest het, na de start in het Belgische Verviers, doen met een stiefmoederlijke doortocht van amper twintig kilometer door Zuid-Limburg. België, Duitsland, Luxemburg en Frankrijk kregen daarentegen wel een substantieel deel van deze Eurokoek. Na mijn uitleg, zei Henk Pijlman: “Nou ja, het is het proberen waard. Je kunt op mijn steun rekenen.”

De eerste horde was genomen. De tweede was UCI-voorzitter Hein Verbruggen. Ook die werd soepeltjes genomen. Hij zorgde er voor dat we met een stevige Groninger delegatie welkom waren op het kantoor de Giro-directeur Carmine Castellano in Milaan. We hadden een verzilverde Groninger kraantjespoot meegenomen en dat geschenk droeg bij aan een allerhartelijkste ontvangst. Castellano bleek ontvankelijk voor mijn idee voor weer een EuroGiro. Ik had ook al een eerste etappe in de aanbieding. Van Groningen naar Münster, de stad waarmee een eeuwenoude – anno 1672 – oorlogsband hebben vanwege een krijgshaftige bisschop, Bernard von Galen geheten. Historie doet het altijd goed in het uitzetten van routes in dit soort wielerkoersen. We sloten onze kennismaking af met een champagnetoast. Maar ik zag niettemin scepsis in Castellano's ogen. Ik zag hem denken: deze heren en dame zie ik waarschijnlijk nooit weer terug.''

Ook in Groningen had men er weinig fiducie in trouwens. Er werd voornamelijk meewarig gelachen om dit plan. De woorden waanidee, luchtkasteel en mission impossible werden veel gebruikt. Maar er waren er ook die wel voor zo'n out of the box-idee wilden gaan. Met hen werd er een omvangrijke lobby opgestart. Een belangrijke verbindingsman in de deze project was Ludo van Klooster, een Haagse freelancejournalist die vooral in het Italiaanse cyclisme werkzaam was en kind aan huis was bij de Giro-directie. Hij was een ware postiljon d'amour.

Na vijf jaar intensief lobbyen kwam het verlossende jawoord. Dat gebeurde tijdens een persconferentie in Pescara, waar de 84ste Giro in 2001 op punt van beginnen stond. Met de blik op mij gericht zei Castellano: “Ik kan niet meer in Groningen heen, deze man heeft mij tot in alle uithoeken van Italië achtervolgd.” Waarna de Groninger delegatie zo trots als een pauw richting het Vaticaan afreisde om dit heugelijke feit te vieren met een audiëntie bij Paus Johannes Paulus II.

Gironingen 2002 werd een festival zoals het was bedacht, bruisend en met alles er op en er aan. Toen de karavaan - gezegend door bisschop Eijk - zuidwaarts was getrokken, kopte de beroemde roze krant Gazetta dello Sport ten afscheid: Grazie Groningen!