Even terug op het EK 1996
Het is zaterdag 22 juni 1996. Het EK 1996 is in volle gang, football is coming home. De groepsfase is achter de rug, op het programma staat de kwartfinale met een mooi affiche; Nederland-Frankrijk op Anfield Road!
Nederland heeft een zeer beroerde groepsfase achter de rug. De eerste wedstrijd tegen Schotland eindigt in 0-0. Vervolgens het duel tegen Zwitserland. Mijn broer en ik zijn samen met duizenden fans per vliegtuig afgereisd naar Birmingham om de ploeg te steunen. Nederland wint moeizaam met 2-0. Jordi breekt de ban, Bergkamp scoort na een fantastisch assist van Edwin van der Sar. Seedorf, geposteerd als verdediger, wordt na 25 minuten al gewisseld, Davids wissel. Het kabel incident. Davids mag naar huis na een pittige uitspraak: “Hiddink must get his head out of players' asses so he can see better”. Toch door na een dramatische nederlaag tegen Engeland.
Nu Frankrijk. We zijn er weer bij, nu na een lange, lange, ellenlange busreis naar Liverpool. Begin middag zijn we er eindelijk. Vervolgens de hele middag in het stadscentrum de gezelligheid. De massale oranje gekte zoals we dat nu al een tijd kennis was er nog niet, maar wel in opkomst. Wij waren toch vooral met de vele Engelsen in de kroeg aan de babbel over het toernooi, Engels voetbal en wie weet waar nog allemaal meer over. Het was simpel, overzichtelijk, gezellig. De tijd vordert. Het is zo gezellig in de pub dat we serieus overwegen om de wedstrijd daar maar te gaan kijken. Niet in het minst omdat ik in een gesprek beland met de vriendelijke serveerster met typisch Engelse looks, die steeds serieuzere belangstelling toont. De echte scherpte is er af, mijn als compliment bedoelde opmerking naar een van onze Engelse vrienden dat hij echt op David Platt lijkt valt niet goed. Wel bij zijn vrienden. We praten het weer recht.
Hoewel de sfeer inmiddels tot grote hoogte is gestegen en ondanks dat de serveerster om zes uur vrij is zijn we toch in staat om einde middag per taxi richting stadion te gaan. Tien minuten voor de wedstrijd komen we aan. De spanning is voelbaar.
Frankrijk speelt met Lama, Thuram, Blanc, Desailly, Lizarazu, Karembeu, Deschamps, Guerin, Zidane, Djorkaeff, Loko, Dugarry en Pedros. Zidane speelt nog bij Bordeaux, Blanc bij Auxerre, Thuram bij Monaco. Goeie ouwe tijd.
Nederland stelt daar tegenover van der Sar, Reiziger, Blind, de Kock, Bogarde, R. de Boer, Richard Witsche, Cocu, Cruijff, Kluivert en Bergkamp.
De spanning maakt veel goed in deze wedstrijd. Er gebeurt niet veel. Vrije trap Cocu op de paal, Seedorf een hele grote kans in de verlenging. Penals van de Cock, Zidane, De Boer, Djorkaev, Kluivert, Lizarazu, Seedorf (mis) en uiteindelijk maakt Blanc het af. De tranen bij Seedorf. De support van het publiek. De wetenschap van een terugreis van ruim 12 uur in de bus. Of toch nog het centrum en morgen maar terug? Het verstand wint.
Gelaten sfeer in de bus. Kritische nabeschouwingen van de ruim 50 bondscoaches, ik laat het grotendeels aan me voorbij gaan. Een illusie armer, een avontuur rijker.