Eurovoetbal
Wat in 1977 begon als een aardigheidje, groeide in ijltempo uit tot een sportief kroonjuweel van de stad. Eurovoetbal dus, ofwel het toernooi voor de sterren van morgen. Eerst uit Europa, maar later vanuit de hele wereld reisden ze naar Groningen voor de jaarlijkse Pinkstervlootschouw van internationaal voetbaltalent op de aloude Esserberg. Met in hun spoor pelotons aan bobo's, voetbalmakelaars en Vips. Met Pinksteren was het, althans als het om jeugdvoetbal ging, in Groningen te doen.
Met dank aan Bé Tent, de oud-voorzitter van Velocitas 1887uit wiens koker – ere wie ere toekomt – dit jeugdtoernooi kwam. Hij openbaarde zijn plan toen Velo zich opmaakte voor de viering van haar 80-jarig bestaan. Omdat ook Be Quick (90 jaar), GRC (75 jaar) en de afdeling Groningen van de KNVB (70 ) dat jaar jubileerden, leek het Tent, geschraagd door zijn socialistische inborst, een goed idee iets samen te doen. Iets bijzonders. Dat was op zich al een uniek, want tot dan leefden genoemde clubs vooral langs elkaar heen. Dat had alles te maken met hun verleden: Be Quick was de club van de elite, Velo gold als de vereniging van de arbeidersstand en GRC had het etiket van middenstandsclub.
Tent kreeg het voor elkaar dat deze clubs hun animositeit ter zijde schoven voor een gezamenlijk project: een prestigieus internationaal jeugdtoernooi. Het werd meteen een voltreffer, die eerste editie. Na de finale tussen Crystal Palace en Werder Bremen werden liefst 5500 bezoekers geteld. Voetbalminnend Groningen, zoveel werd wel duidelijk, omarmde Tent's idee massaal. Dit mocht geen eenmalig evenement worden, zo luidde de algemene conclusie.
Dat gebeurde dan ook niet. De organisatoren hadden de smaak goed te pakken na de zo bejubelde eerste editie. Gestaag werd het festijn uitgebouwd en het duurde niet lang of niet alleen de stad, maar ook het ganse ommeland gaf zich over aan deze driedaagse voetbalhoogmis op de Esserberg. Het was alleen al een feest erbij te zijn, voor jong en oud. Puur gezinsvermaak ook. In een ontspannen sfeer zonder hoge hekken en kooien kon je zo maar toppers als Johan Cruijff, Rinus Michels, Louis Van Gaal en Leo Beenhakker tegen het lijf lopen.
En je vergapen aan opkomende talenten als Marco van Basten, Patrick Kluivert, Clarence Seedorf, de gebroeders Erwin en Ronald Koeman, de roodharige Rus Sergei Kiriakov, de Tsjechische middenvelder Pavel Nedved, Boudewijn Zenden, Lasse Schὄne (in Heerenveentenue), Jurrie Koolhof, Ton Lokhoff van NAC, de Oostduitser Ulf Kirsten, Feyenoords hoop Ellery Cairo, Arjen Robben en vele, vele anderen.
En wat te zeggen van al die clubs die Groningen in het kader van Eurovoetbal aandeden: Real Madrid, Barcelona, AC Milan, Inter Milan, AS Roma, Bayern München, Borussia Dortmund, Benfica, Sporting Lissabon, Everton, Liverpool, Partizan Belgrado, Galatasaray, Besiktas, het Argentijnse Newell's Old Boys, Chileense Colo Colo (Chili), het Mexicaanse Necaxa en uiteraard de Nederlandse topclubs Ajax, Feyenoord en PSV.
Echter, niets is voor de eeuwigheid. Alles is vergankelijk, ook Eurovoetbal. De sleet kwam er in nadat het eerste decennium van de 21ste eeuw er op zat. De sponsoring van het toernooi ging, mede als gevolg van een economische recessie, moeizamer en moeizamer en toen GasTerra het hoofdsponsorschap beëindigde, was het over en uit.
In oktober 2013 werd dit kroonjuweel, na 36 edities, ten grave gedragen in Kaap Hoorn. Bij die gelegenheid is er nog wel even een overall-sterrenteam samengesteld. Dat ziet er als volgt uit doel Edwin van der Sar; achter Albert Ferrer (Spanje), Olaf Thon (Duitsland), Frank de Boer en Giovanni van Bronkhorst; midden Clarence Seedorf, Ronald Koeman en Edgar Davids; voor Dennis Bergkamp, Marco van Basten en Arjen Robben.
Daar kun je de Champions League mee winnen.