Erik Schuur blijft eeuwig jong
Foto's: (c) Arnold Meijer
Talent word je niet, talent heb je. Maar tot welke leeftijd ben je nu eigenlijk een talent? En wat is dat eigenlijk talent en hoe gebruik je dat talent dan? Daarover zijn de meningen verdeeld. Sommigen menen tot je 20e, anderen vinden dat je tot je 22e de kans hebt om je talenten waar te maken. Misschien verschilt het ook wel per (sport)onderdeel. Neem het professionele wielrennen. Uitzonderingen daargelaten zijn de renners die als talent gezien worden over het algemeen ouder dan bijvoorbeeld bij het voetbal. Ook in het basketbal is het label talent voorgehouden tot ongeveer 18/19 jaar. Zelfs nog wel jonger. Denk bijvoorbeeld aan Rienk Mast die op zijn 16e zijn eerste minuten in de eredivisie mocht maken, Erik Schuur maakte op zijn 15e als speler zijn debuut in de vaderlandse eredivisie bij de mannen.
Emmer zonder bodem
Erik is geboren op 10 oktober 1982 in Haren. Hij heeft 1 oudere broer en 2 geweldige ouders! In zijn prille jeugd was Erik niet zo geïnteresseerd in basketbal. Terwijl broer Gerard al wel gevangen door het spelletje was ging Erik zijn geluk beproeven bij de plaatselijke tennisclub. In de tuin was vader Schuur creatief geweest met een pergola door deze te voorzien van een emmer zonder bodem et voilà, een heuse basket was geboren. De geïmproviseerde basket werd door Gerard veel gebruikt, Erik keek er echter niet naar op of om. Hij vond het veel leuker om de tennisbal tegen de muur te slaan, dit tot grote wanhoop van papa en mama Schuur die bijkans gek werden van doffe dreunen die de bal achterlaat iedere keer als hij de muur weer had gevonden. Op een dag nam Schuur Sr. De toen 9-jarige Erik mee naar sporthal het Buut in Haren waar Gerard net een training bij de plaatselijke basketbalvereniging HSVB had afgewerkt. Gerard ging nog even douchen en Erik besloot om toch maar eens een balletje richting de ring te gooien. Na 1 schot was hij verkocht. Hij wist het zeker en dus werd, tot grote vreugde van zijn ouders, de kleine gele stuiterbal ingeruild voor een grotere, glimmende oranje bal. Erik sloot zich aan bij de mini’s van HSVB en speelde daar zijn eerste wedstrijden. Al gauw bleek dat Erik best een aardig balletje kon gooien. Mede hierdoor sloeg hij de toen nog Kadetten klasse geheten over en belandde hij op jonge leeftijd al in de juniorenklasse destijds getraind door Cees Snitjer. Een leuke bijkomstigheid was dat broer Gerard hier ook speelde wat automatisch wat meer rust betekende voor vader en moeder Schuur. Aan het einde van dat seizoen kreeg Erik uit handen van coach Snitjer een wedstrijdshirt van Harry Kuiper met als boodschap dat de sky de limit was. Bij de eerdergenoemde aspiranten klasse was Erik al met enige regelmaat één van de betere in het veld wat resulteerde in een uitnodiging voor de Noordelijke rayonselectie.
Onder leiding van Tom Simpson en Pieter Steendam werd er iedere zondagochtend in Marum een training gehouden waar de beste jeugdspelers van het Noorden zich konden laten zien en ook daar viel Erik in positieve zin op wat uiteindelijk resulteerde in een plek bij het nationale team U15. Erik bleef actief in de Nederlandse jeugdteams en maakte daar onder meer een heus jeugd olympisch toernooi mee dat werd gehouden in Moskou.
Als broekie bij de grote mannen
Het was in de jeugd dus al wel duidelijk dat Erik verder was dan de meesten van zijn leeftijdsgenoten getuige ook het twee keer winnen van de destijds nog bestaande ‘Martin de Vries’ trofee, een prijs voor beste jeugdspeler in het Noorden. Aan deze prijs zat een gratis deelname aan het Northern Dutch Basketball Camp vast. Glenn Pinas, destijds de coach van Donar was een van de coaches van dat kamp. Om de jeugd te laten kennismaken met profbasketbal in het algemeen en Donar in het bijzonder waren de spelers van Donar ook als coaches aanwezig op het kamp en trainde de formatie van Glenn ook een hele week in de voorbereiding op het NDBC. Het eerste kamp verliep nog rustig voor Erik maar op het tweede kamp werd de toen 15-jarige Erik door Glenn verzocht mee te trainen met de trainingen van Donar. Erik was erop gebrand om te laten zien wat hij kon en dus liep hij in de laatste serie sprints de rest van de grote mannen even op gepaste afstand dit tot grote ergernis van Pinas die zijn mannen de huid vol schold en ze opnieuw liet sprinten. Erik mocht toekijken en ontving dankbare blikken van de grote mannen. Na het kamp verhuisde Erik van HSVB naar de junioren van Donar en werd direct bankspeler bij heren 1. Hij trainde bij zowel de junioren als ook bij heren 1 en mocht als dank op zijn 15e al zijn eerste minuten maken bij Donar. Zijn eerste score kwam tot stand in de oude evenementenhal tegen Den Helder en was direct een driepunter.
Erik werd destijds goed opgevangen door de grote mannen. Af en toe kreeg hij nog wel eens het verwijt dat zijn kledingkeuze niet de laatste modetrends volgde maar hij werd al snel gezien als onderdeel van het team. Uiteindelijk speelde Erik 5 seizoenen voor Donar en werd daar een volwassen en complete speler mede doordat Pinas Erik in zijn 3e seizoen op de pointguard positie posteerde. Een plek die, zoals later bleek, goed bij Erik zou passen. Na 5 seizoenen was Erik toe aan een nieuwe uitdaging. Donar had inmiddels Ton Boot als nieuwe coach binnengehaald en Boot nam Rogier Jansen mee naar Groningen waardoor er voor Erik weinig speelminuten zouden overblijven.
Een Groninger in Fryslân
Toen bekend werd dat Erik en Donar niet met elkaar doorgingen trok Tom Simpson, die Erik nog kende vanuit zijn rayonselectie, aan de bel. Tom was destijds coach van Aris Leeuwarden, een veelbelovende ploeg met de nodige Groningers, uitkomend in de promotiedivisie, een niveau lager dan de eredivisie. Dit was in de tijd dat de promotiedivisie nog echt iets voorstelde. Zo had Aris bijvoorbeeld Lamont Randolph in de gelederen. Het vooruitzicht om lekker veel minuten te kunnen maken met spelers die hij van jongs af aan al kende deed Erik ertoe besluiten zijn geluk in Friesland te gaan beproeven. In het eerste seizoen werd er naast Lamont nog een Yank aangetrokken, zijn naam: Justin Tatum, inderdaad, vader van de huidige NBA-superster Jason Tatum van de Boston Celtics. Aris werd in dat seizoen kampioen en maakte de stap omhoog naar de eredivisie. De eerste wedstrijd die voor Aris op het programma stond was uitgerekend tegen Donar. De kampioen van de eredivisie tegen de kampioen van de promotiedivisie. Op papier een eitje voor Donar maar het brutale Aris verraste vriend en vijand door Donar in eigen huis te verslaan.
De laatste acties van die wedstrijd staat bij de meeste Aris-fans nog steeds scherp op het netvlies. Donar staat flink achter maar denkt door middel van een lay-up het vuurtje weer wat op te stoken en alsnog de winst naar zich toe te trekken maar Justin Tatum (inderdaad, de vader van...) blokt die bal hard waardoor Dallas Logan van Aris alleen op de basket af kan gaan en besluit om met een 360 graden dunk nog even wat zout in de wonden van de Groningers te strooien. Een heerlijk begin van het seizoen voor Erik en Aris, helaas zou dat voor Erik snel veranderen.
A wounded knee
Na een half seizoen raakte Erik geblesseerd aan de knie. Een blessure die hem uiteindelijk maar liefst twee jaar aan de kant hield. De knie schoot, tijdens trainingen en wedstrijden, soms zomaar op slot. Met een trucje lukte het Erik de knie weer uit het slot te krijgen maar in een thuiswedstrijd tegen Bergen op Zoom viel de knie definitief in het slot en welke truc Erik ook probeerde, de knie was en bleef op slot. Uit onderzoek bleek dat de meniscus doormidden was gescheurd en dat de kruisbanden ook waren ingescheurd. De banden waren nog niet zo erg gescheurd dat ze behandeld moesten worden en dus werd alleen de meniscus gerepareerd. Een lang revalidatie traject volgde maar na 9 maanden was Erik weer klaar voor de strijd. Althans, dat dacht hij.
Voorafgaand aan het nieuwe seizoen ging Erik van een welverdiende vakantie genieten echter verstapte hij zich toen hij uit het vliegtuig stapte. Die avond zat Erik wel met een dikke bak ijs op het terras maar helaas lag dat ijs op de knie. Later in Nederland verstapte Erik zich weer en werd er een kijkoperatie gepland om te kijken of er wellicht toch nog meer schade in de knie aanwezig was. Uit dat onderzoek bleek dat de kruisband toch wel dusdanig was beschadigd met als gevolg dat er weer een operatie noodzakelijk was en Erik wederom voor een lange revalidatie stond. Erik kon dus weer helemaal opnieuw beginnen. Het was een moeilijk en frustrerende periode voor hem. Hij revalideerde in Groningen, bij de fysio van Donar en hield zich in die periode bewust even afzijdig van het basketbal in het algemeen en Aris in het bijzonder. Hij bleef wel betrokken bij Aris maar sloeg de wedstrijden en trainingen over, simpelweg omdat hij het lastig vond als 23-jarige niet op het veld te kunnen staan. Aris toonde zich van haar beste kant door het contract van Erik niet te laten ontbinden en gaf hem daarnaast alle ruimte en vrijheid in de keuzes die hij maakte. Aan het einde van de revalidatie mocht Erik bij BVG, onder leiding van Bill Pijl, weer de eerste stapjes op het veld zetten en sloot hij halverwege het seizoen 2006-2007 weer aan bij Aris waar Andre Roorda de nieuwe coach was. Destijds waren er geen restricties aan het aantal buitenlandse spelers wat resulteerde in maar liefst 8 Amerikanen bij Aris. Erik kwam dus terecht in een soort van vreemdelingenlegioen waar hij zijn plekje weer moest gaan zien te vinden. Uiteindelijk speelde hij nog een prima laatste helft van het seizoen. Toch was de situatie in Leeuwarden wel veranderd. Door de vele buitenlandse spelers was er niet echt een cohesie tussen de spelers en dus besloot Erik om zich heen te gaan kijken en viel dus na 4 seizoenen Aris het spreekwoordelijke doek. Hij keek nog even bij Zwolle maar daar had en heeft men een geweldige jeugdopleiding en is de filosofie dat ze liever eigen kweek inzetten en dus werd het voor Erik lastig om een club op eredivisie niveau te vinden.
Erik gaat voor Groen
In het kleine basketbalwereldje ging al snel het gerucht de ronde dat Erik waarschijnlijk zonder club zat. Dit resulteerde in een sms van Hans Nieboer aan het adres van Erik. Hans, die Glenn nog assisteerde tijdens diens periode bij Donar, was coach van de in de promotiedivisie uitkomende Groene Uilen en zocht nog een pointguard. Erik begreep dat, mocht hij voor de Uilen kiezen, zijn eredivisie loopbaan waarschijnlijk ten einde zou zijn, Na lang wikken en wegen besloot hij om toch naar de Uilen te gaan. Het bleek een prima keuze getuige de 8 seizoenen die hij daar speelde waarin hij de Uilen naar 2 kampioenschappen leidde. Erik voelde zich als de spreekwoordelijk vis in het water en genoot weer van het spelletje. Ondertussen had Erik zijn studie sportmanagement afgerond en ging hij naast het basketbal ook aan zijn maatschappelijke carrière werken. Zijn eerste job was communicatiemedewerker bij de Rabobank. Langzaam maar zeker werd basketbal bijzaak in plaats van hoofdzaak.
Still going strong
Door de huidige Covid19 pandemie liggen de meeste competities stil. Mocht het straks weer los gaan dan staat Erik nog steeds op het veld, Hij speelt in het tweede van Scylla en blaast daar zijn deuntje nog steeds mee, puur uit liefde voor het spelletje. Daarnaast heeft Erik ook al de nodige stappen op het coachvlak gezet. Inmiddels heeft hij al 9 jaar coachervaring waarvan 8 jaar bij diverse damesteams. Maatschappelijk gezien heeft Erik ook de weg omhoog gevonden. Op dit moment is hij buurtsportcoach in de gemeente Westerkwartier en doet dat volgens eigen zeggen met heel veel plezier. Erik woont op dit moment samen met Roosmarijn in Leek maar blijft vooralsnog wel in Groningen basketballen.
Erik Schuur, nog steeds in zijn prime, lijkt de eeuwige jeugd te hebben. Op jonge leeftijd betrokken bij topsport waar een solide thuisbasis bij heeft gedragen aan de man die hij nu is geworden. Ouders voor wie geen moeite te veel was om hem van hot naar her te rijden en hem overal steunden en volgden. Gekscherend werd er wel eens gezegd dat als je Erik Schuur contracteerde je zijn ouders er gratis bijkreeg maar zij waren en zijn belangrijk geweest in zowel de sportieve- en maatschappelijke carrière van Erik maar ook in die van zijn broer Gerard. Ze zijn dan ook apetrots op hun beide zonen.
Over 5 jaar is Erik eigenlijk nog steeds een ‘jonkie’. Wie weet lopen er dan kleine Schuurtjes rond en zou de geschiedenis zich kunnen gaan herhalen. Hoe gaaf zou dat zijn.