Eerst investeren, dan presteren
Beeld: eigen archief
Als je doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg
Ik zit met vermoeide benen en een grote kop koffie aan mijn keukentafel en denk eens even terug aan het afgelopen weekend. De oorzaak van deze, wat moeizame, situatie ligt ergens in een of andere finale afgelopen seizoen.
Naar voren rijden, in de slotfase: geen probleem. Ergens tussenkomen, uitdagend, maar het lukt. Het plekje vasthouden: onbegonnen zaak. Elke race eindigt in frustratie, wanneer ik mijzelf weer aan de kant laat zetten door iemand die brutaler en behendiger is dan ik.
Na de zoveelste failure finale besluit ik dat ik iets anders moet doen, aankomende zomer. Ik moet behendiger en brutaler worden. Niet buitensporig brutaal, zoals sommige meiden, daar houd ik niet van, maar wel iets gehaaider, want dat hoort kennelijk bij het rijden van zo’n slotakkoord.
Ik ben opgegroeid met het idee dat wedstrijdskeeleren op een piste en schaatsen op een ijsbaan niet samengaan, dat is me lang geleden duidelijk gemaakt en daar hield ik aan vast. Toch bekroop mij het gevoel dat de meiden die zich voorin konden handhaven uit het skeelerwereldje kwamen. Een plan ontstond: ik zou ook gaan skeeleren, op pistes. Ik zag het helemaal zitten: ook in de zomer rondjes rijden, lekker in het zonnetje. Al tijdens de eerste trainingen bleek dat het aanleren van techniek en vooral het negeren van angst als je 28 bent niet zo makkelijk gaat, het viel allemaal behoorlijk tegen. De youngsters met wie ik train reden met er genadeloos af, aan alle kanten. Als er iets motiverend werkt is dat het wel, want dan wil ik zelf ook snel leren, zodat er van aanhaken in ieder geval sprake is.
Om een lang verhaal kort te maken: ik reed deze zomer mijn eerste wedstrijdseizoen om kombaantjes en vond het meer dan prachtig en mega leerzaam. Daarom besloot ik afgelopen weekend te starten bij de Flanders Grandprix in Oostende, op een Europa Cup. Gewoon, omdat het me mooi leek. Een perfecte reden, mijn inziens, want sporten doe ik hoofdzakelijk voor mijn plezier. Mooi, dat was het zeker. Een ‘reality check’ ook, want er reden EK en WK deelneemsters mee, veel ook trouwens en ik voelde me even weer zoals tijdens de eerste indoortraining van het seizoen, een kuikentje, net uit het ei gekropen. Toch kijk ik met een glimlach en trots terug, want ik heb de sprong in het diepe gewoon gewaagd en van elke race iets opsteken, omdat je nog zoveel moet leren, dat is toch fantastisch!?
Terugkomend op de titel, het valt me op dat veel sporters jaar in jaar uit hetzelfde doen. Schema’s worden wel aangepast, maar buiten gewaande paden treden, dat gebeurt nauwelijks. Zo focust et marathonschaatsen zich behoorlijk op wielrennen, dat moet je zomers doen, daar wordt je goed van! Tijdens de laatste Alternatieve Elfstedentocht reed ik als knecht voor de latere winnares lekker mee en finishte uiteindelijk als 10e. De daaropvolgende Grandprix wedstrijd als 4e en dat terwijl ik vrij weinig fiets en het mijn eerste 200 in 7 jaar was. Heel soms trap ik 2x per week, maar meestal vullen mijn dagen zich met hardlopen en skeeleren, omdat ik dingen graag anders doe dan anderen.
Nu hoop ik van harte dat het ‘dingen anders doen’ zich uit zal betalen, aankomende winter, want ik heb er hard aan gewerkt, maar als ik deed wat ik de afgelopen zomer deed, dan krijg ik wat ik de afgelopen winter kreeg.