Een vergeten club, GCSV

In de categorie vergeten clubs aandacht voor GCSV, ooit een stad-Groninger club waar de (gereformeerde) waarden nog steviger waren verankerd dan bij Oranje Nassau. Desondanks hebben de groenzwarten de tand des tijds niet overleefd. Opgericht in het grote babyboomjaar na de oorlog (1946) fuseerde GCSV in 1994 met de blauwzwarten van Hellas VC. Dat gebeurde onder de vlag van FC Paddepoel. Het werd geen succes, want deze redelijk nieuwbakken wijkclub bestaat ook al niet meer.
Inmiddels heeft de weemoed toegeslagen bij de voormalige GCSV-ers. Reden voor Mello Boer, nu in de gelederen van Velocitas 1897 te vinden, een reünie te organiseren. Komende zaterdag, 8 november krijgt die zijn beslag in de kantine van Velo. Met dank ook aan Hans Top, de oud-atleet die als dakdekker regelmatig opduikt als sponsor in de Groninger sportwereld.
Mello Boer heeft al zo’n 80 inschrijvers genoteerd voor dit feestje. Ongetwijfeld zal ook de meest prominente GCSV-er aller tijden van deze partij zijn. We hebben het dan over Piet(je) Doornbos, een van de beste keepers die de stad heeft voortgebracht. Piet werd door Velocitas, toen het nog in het profvoetbal actief was, ontdekt toen hij nog in het doel van de zaterdagclub GCSV stond. Of Piet bij Velo wilde komen voetballen, kon hij ook nog een paar centen verdienen. 
Nou, dat wilde de talentvolle keeper wel. Er was echter één probleem: in Huize Doornbos was zondagvoetbal zo ongeveer het grootste taboe dat bestond. Zoon Piet moest dan ter kerke, liefst twee keer per dag. Daar had Piet echter niet veel belang bij. Als het maar enigszins kon, bedacht hij een smoes om het godsgebouw links te laten liggen. Daar was hij deugniet genoeg voor.
Daarom ook kon hij de verleiding van Velocitas niet weerstaan. Wie van zijn vrienden kreeg nou de kans profvoetballer te worden? Dus liet hij stiekem op de ledenlijst van Velo, destijds een de meest gerenommeerde clubs van de stad, bijschrijven. Hij kreeg er nog geld voor ook. Dat de wedstrijden van Velocitas uitgebreid de krant haalden, kon hem niets schelen. Want, zo redeneerde hij, alles wat zondagsport was, lazen pa en moe toch niet.
Geruime tijd ging dat goed, totdat de heer des huizes een keer werd gevraagd of die Piet Doornbos, die in de krant altijd zulke goede kritieken kreeg als keeper van Velocitas, misschien een zoon van hem was. Pa Doornbos dacht van niet en ja... er zijn wel meer hondjes die Fikkie heten.
Maar voor alle zekerheid vroeg hij Piet toch maar eens op de man af. Piet wilde er toen ook niet meer om liegen, zo was hij ook wel weer opgevoed. Zijn biecht (hoewel, dit is een katholiek begrip) werd hem niet in dank afgenomen, dat spreekt voor zich. Een tijd lang was de sfeer in huize Doornbos zelfs om te snijden. Uiteindelijk gaf vader Doornbos zich toch gewonnen. Piet Doornbos kan er vandaag de dag nog smakelijk over vertellen.