Een nieuw (schaats)seizoen

Een nieuw seizoen: nieuwe schaatsschoenen, nieuwe doelen, nieuwe teamkleuren en een nieuwe ploegleidster, om maar even een mooi opsomminkje van allerlei veranderingen te maken.

Er is een heleboel verandert, sinds ik het ijs in maart 2017 verliet. Ik ben van ploeg gewisseld, na slechts 1 jaar voor KOGA te hebben gereden. Van te voren was dat niet de bedoeling, ik stap liever voor langere tijd op een trein, maar soms loopt de rit niet zoals je van te voren in het hoofd had en moet je op tijd afstappen, voor de boel de verkeerde kant op rijdt.
Na een aantal goede gesprekken sloot ik mij aan bij de ARTECEF/ACE formatie, een collectief van meerdere ploegen, met jonge rijdsters en een extreem betrokken sponsor. Een heerlijke omgeving, in mijn optiek!

We draaiden een gezellige zomer, waarin natuurlijk ook hard getraind werd. Ik beleefde mijn 2e seizoen als pisteskeeleraar, wat heel wat aardiger verliep dan het vorige. Reed het ONK in Hallum (60 km rauzen op skeelers, door de polder) en werd hier keurig 6e. De zomer sloot ik af in Berlijn, tijdens de BMW Berlin Marathon, voor inliners uiteraard. Een zeer luxe duurtraining en bovenal een geweldige ervaring. Waar het in Nederland soms in een dorp al heel lastig is om de weg vrij te maken voor een wedstrijd wordt hier de hele stad doorkruist en alles loopt, letterlijk, op rolletjes. Fantastisch om mee te maken en zeker voor herhaling vatbaar.    

De hele zomer ben ik bezig met voorbereidingen op de winter, alles staat in het teken van een paar wedstrijden. Tenminste, dat is bij mij het geval, want ik train hoofdzakelijk voor het natuurijs. Echter, zodra de winter echt in het vizier komt krijg ik de kriebels. Niet in positieve zin, maar ik krijg stress en zenuwen. Ga ontzettend twijfelen aan mezelf. Waar mijn collega pelotongenoten zin hebben om te gaan koersen denk ik alleen maar: heb ik wel genoeg getraind? Kan ik wel hard genoeg? Kunnen we niet nog 1 week langer trainen?
Onzin natuurlijk, want als ik meer had kunnen trainen had ik het gedaan en een week langer doorgaan, daar ga je niet perse het hele verschil mee maken, dat doe je al in de maanden die eraan voorafgaan, maar toch: ik krijg het niet uit mijn hoofd.
Het liefst sla ik die eerste wedstrijd over, hoewel dat praktisch gezien onmogelijk is, want dan zou de 2e de 1e worden, maar toch: als we maar eenmaal gestart zijn met het seizoen…

Als mensen me vragen of ik zin heb in de 1e koers zeg ik ook steevast: nee. Ik heb er ook gewoon echt geen zin in, omdat ik weet hoeveel stress ik ervan krijg. Elk jaar weer. Gelukkig weet ik ook dat dit steeds een beetje minder wordt, naar mate het seizoen vordert. Als het gaat om mijn geliefde natuurijs heb ik overigens geen spanning, tenminste niet op open water, een ondergelopen skeelerbaantje vind ik net kunstijs, het blijven heel veel kleine rondjes.

Inmiddels hebben we 2 wedstrijden gereden, de eerste ging niet echt fantastisch, de tweede reed ik heerlijk in de rondte en noteerde mijn beste uitslag op kunstijs als landelijk rijdster. Dan weet je even weer dat alle twijfels voor niks zijn, maar moet je ook niet overmoedig worden, de lat te hoog leggen voor de volgende krachtmeting, dat is bij mij altijd een dunne scheidslijn. Twijfels of de lat te hoog leggen, omdat je beter wilt dan de vorige keer. Ik werk hieraan, met mijn nieuwe ploeg, met mijn nieuwe ploegleidster, dus het gaat steeds een stukje beter, maar mijn sterke punt zal vermoedelijk nooit het mentale aspect worden.
Gelukkig is er nog de Basic Fit, om aan andere punten van kracht te werken en gelukkig kom ik er elk jaar achter dat het echt allemaal wel meevalt en iedereen gespannen is voor de eerste marathon.