Een bijzondere e-mail
”Zoals afgesproken (vorige week zaterdag in Scheveningen) doe ik je hierbij onze simultaanpartij van Westerbork (februari 2002) toekomen. Hetzelfde bestandje bevat ook nog negen andere partijen (waarvan twee tegen spelers wier identiteit ik niet heb kunnen achterhalen) uit die zowel kwalitatief als kwantitatief sterk bezette simultaan. (Een simultaan tegen 31 spelers: ik zou er tegenwoordig niet aan moeten denken!) Voor alle partijen geldt dat het niet helemaal uitgesloten moet worden geacht dat er zetverwisselingen in het door mij bij thuiskomst gereconstrueerde verloop geslopen zijn, maar dat dit – wat mij betreft – de pret evenmin mag drukken.”
Dit is een deel van de e-mail die ik kort na afloop van de WK-match dammen ontving. Afzender: Ton Sijbrands! Behalve dat het überhaupt al leuk is van hem een bericht te krijgen, riep het ook nog eens mooie herinneringen bij me op. Reden om er wat meer over te vertellen!
17 december 2016, Scheveningen
Aanleiding voor Sijbrands om de e-mail te sturen was de twaalfde en laatste partij van de WK-match tussen Roel Boomstra en Jan Groenendijk. Sijbrands was door de organisatie gecontracteerd om op de speellocatie, het Zuiderstrandtheater te Scheveningen, simultaan te spelen en ik was daar als Roels secondant.
Op het moment dat de spelers de opening net achter de rug hadden, liep Sijbrands met demonstrateur Auke Scholma (die even pauze had) naar een dambord, dat later voor de simultaan gebruikt zou worden. Ik liep daar ook rond, was erg benieuwd wat Sijbrands wilde laten zien en liep dus naar ze toe. Toen Sijbrands mij zag aanlopen, zei hij iets in de trant van ‘dit kan geen toeval zijn’ en ik vroeg me af waar dat precies op sloeg. Hij toonde een opening (een vertakking van de Keller-variant) die uitmondde in een stand die grote gelijkenissen had met de stand op het bord bij Boomstra-Groenendijk! Ik meende al te begrijpen waar Sijbrands op doelde met zijn opmerking; ik had zelf vrijwel die stand op het bord gehad tegen Geert van Aalten, tijdens het NK 2014. En ik wist ook dat Roel diezelfde stand had tegen Boudewijn Derkx, NK 2010.
Maar de werkelijke associatie die Sijbrands had, was vele malen verbluffender: hij doelde op een partij die hij tegen mij had gespeeld in een simultaan in 2002! Mij mond viel open van verbazing; ik kon me die simultaan nog wel goed herinneren, maar van de partij wist ik niets meer. Hij vroeg me of ik belang had bij die partij, die nog wel ergens op zijn computer stond. Ik zei natuurlijk volmondig ‘ja’ en zo kreeg ik een paar dagen na afloop van de match een mailtje.
23 februari 2002, Westerbork
Wat was dit dan voor simultaan? Ik heb gezocht of er in oude clubbladen of archieven op het internet nog iets over is geschreven en zelfs dammen-in-Drenthe-kenner Hans van der Nap gevraagd, maar dat heeft niets opgeleverd; ik put dus voornamelijk uit mijn eigen herinneringen!
De simultaan was georganiseerd door het CDA voor hun campagne in aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen in maart 2002. Ik was 8 jaar oud zat toen bij de jeugd van Hijken DTC (waar ik niet echt opviel) en werd – ongetwijfeld door voorzitter Wim Koopman – gevraagd om ook mee te doen. Zo bleken er uiteindelijk 31 spelers naar de Voorhof gekomen te zijn, waaronder bijvoorbeeld ook Jan Ekke de Vries en Martin Dolfing, die later dat jaar Nederlands kampioen werd!
Ik kon nog niet echt dammen, maar wilde natuurlijk ook niet snel verliezen. Daarom vroeg ik mijn buurman, elke keer als Sijbrands mijn bord naderde, of de zet die ik wilde gaan spelen wel een goede was! Als Sijbrands dan bij mijn bord geweest was, haastte ik me om bij de andere borden te gaan kijken, want dat vond ik reuze interessant. En dan het liefst vanuit Sijbrands’ oogpunt, dus aan de binnenkant van de in U-vorm opgestelde tafels, totdat me gezegd werd (door Wim) dat Sijbrands dat niet prettig vond.
Wat hij ook niet zo prettig vond (zo vertelde hij me in Scheveningen), was dat hij in mijn partij lange tijd in feite niet tegen mij speelde, maar tegen mijn buurman(nen)! Dat was ook de voornaamste reden dat hij mijn remiseaanbod (wat was ik toen brutaal!) afsloeg, aangezien de stand op het bord op dat moment nog min of meer gelijkwaardig was. Naarmate de partij vorderde kreeg ik (en mijn buurmannen) door dat ik toch eigenlijk zelf eens moest gaan spelen. Onvermijdelijk kwamen daarmee ook fouten en verloor ik de partij; onvermijdelijk kwamen daarbij ook de tranen. Want ik was toch zo dichtbij!
Toen ik weer enigszins tot bedaren was gebracht door mijn vader kreeg ik nog wel het prijsje (25 gulden(!), meen ik) omdat ik ‘het langste had volgehouden’. Ook leuk was dat Sijbrands na afloop nog even met mijn vader sprak en vertelde dat hij vroeger ook wel eens moest huilen na een verloren partij – ook toen hij ouder was dan 8 jaar – en verder dat hij deze partij zeker in zijn computer zou opslaan! Toen kon ik me dat nog niet voorstellen, maar inmiddels kan ik het zelf ook. En inmiddels heb ik dus de partij gekregen als bewijs.