Donar sterker dan ooit
Geen clubnaam in de Groninger sport die beter beklijft dan Donar. Al was het alleen maar omdat het zo lekker scandeert: D0-NAR! Rombombom! DO-NAR! Rombombom!
Met dank aan een God van donder en bliksem in de Germaanse mythologie. Donar dus. Anno nu een geuzennaam in de Groninger sportgemeenschap.
Donar is een held; symboliseert kracht, onverzettelijkheid en warmbloedigheid.
Donar laat zich ook niet zo maar even verjagen. Hij weet zich gesteund door legioen trouwe en smoorverliefde volgelingen.
Hoe vaak is het wel niet geprobeerd om Donar uit de Groninger sportwereld te verwijderen? Van Nationale Nederlanden via MPC Capitals tot GasTerra aan toe.
Grote jongens allemaal, sponsors met een dikke portemonnee. Zij verordoneerden de dienstdoende clubleiders bij herhaling de naam Donar te schrappen ten faveure van het commercieel belang. Gedwee volgden zij deze eis op. Nationale Nederlanden stond nog wel toe dat Donar daar, na een schuine streep, mocht worden aangehaakt. Maar MPC Capitals en GasTerra niet. Deze geldschieters dachten Donar uit MartiniPlaza te kunnen verbannen.
Nee dus.
Het publiek ging, welke sponsor ook het shirt opeiste, naar Donar. En ook tijdens de wedstrijden klonk altijd hartstochtelijk het DO-NAR DO-NAR; als de ploeg een steuntje in de rug nodig had. Alleen dat al maakte van Donar een unieke club in Nederland. Waar Apeldoornse volleyballiehebbers altijd naar Piet Zoomers gingen, basketbalminnende Bosschenaren naar Nashua en Leidenaren naar Parker, gingen de Groningers altijd naar Donar.
Nu al zo'n 45 jaar. Ongekend in de sportwereld waar zakelijke belangen zo zwaar wegen. In Groningen had men daar lak aan. Het was Donar, het is Donar en het zal altijd Donar blijven.
Beter kunnen suppoters hun aanhankelijk jegens een club niet uiten.
En toch is er ook iets dat mij bevreemdt bij deze innige omstrengeling. Telkens als ik Donar zie spelen, verbaas ik mij weer over het tenue.
Niet de snit, maar de clubkleuren. Die doen al sinds 1973, toen Nationale Nederlanden zich als suikeroom over de club ontfermde, geen enkele eer aan aan het oorspronkelijke Donar.
Want toen Donar als studentenclub van Vindicat, onder aanvoering van de boomlange Jan Loorbach en balvirtuoos Ton Nederhoed, het vaderlandse basketbalwalhalla binnenstormde in 1970, gebeurde dat in het groen en rood. Groene hemden en rode broeken om precies te zijn. Met op de borst trots de letters D O N A en R. Donar dus.
Het was een prachtige, voor basketbal unieke outfit, passend bij een club die zich identificeerde als een stel eigenzinnige flierefluiters die meer dan een aardig met elkaar konden ballen.
Maar waar de naam van de club met hand en tand werd verdedigd, ging men de clubkleuren verloochenen. Tot op de dag van vandaag zijn groen en rood nimmer teruggekeerd bij Donar. Wie het heeft bedacht, mag Joost weten, maar de officiele clubkleuren van Donar zijn tegenwoordig wit en blauw. Als het nou groenwit- de gemeentekleuren – zou zijn, à la!
Nóg merkwaardiger is het dat de supportersvereniging van Donar, waar wel historisch besef aanwezig is, deze karakterloze tenues pikt. Sterker nog: die zwaaien met blauwwit geblokte motorsportvlaggen.
Kunt u zich voorstellen dat dat bij clubs als Ajax, Feyenoord en PSV zou gebeuren? Er zouden gelijk complete revoluties uitbreken.
Kortom: Hoogste tijd voor een tenuecorrectie in MartiniPlaza.