De Tapilatu's
Op de derde zondag van januari 1990 was het mondaine Zwitserse vakantie-oord Davos voor eventjes Tapilatustad, schreef verslaggever Paul Zweverink in het Nieuwsblad van het Noorden. De Groninger vechtsportfamilie verzamelde er bij de Europese titelstrijd taekwondo in het semi-contact maar liefst zeven gouden plakken.
Stephan Tapilatu, toen nog maar zeventien jaar jong, was met drie titels koploper. Zus Bianca was twee keer succesvol. Django pakte één gouden medaille en ook vader Wijnand kreeg als coach van de Nederlandse ploeg het meeste begeerde eremetaal in de sportwereld omgehangen.
Een waar familiefestijn dus en daar bleef het niet bij. Nog vele jaren deden de Tapilatu's succesvolle grepen in prijzenpotten waar ook ter wereld. Stephen, bijgenaamd The Dragon, werd bijvoorbeeld later dat jaar ook nog 'eventjes' wereldkampioen. Dat gebeurde in Canada. Een prestatie die hij vier jaar later in Maleisië herhaalde.
“We moeten ons huis bijna na verbouwen om al die prijzen een plaatsje te geven,” zei moeder Tapilatu met een trotse blik in haar ogen na de familiegoldrush in Davos. De pupillen van vader Wijnand vergaapten zich aan al het blinkende eremetaal en waanden zich trotse pauwen dat ze training kregen van de kersverse Europese kampioenen.
Maar Stephen was toch wel de vaandeldrager van de familie als het op taekwondo aankwam. Toen hij een punt achter zijn rijkelijk gelauwerde carrière zette, prijkten daarop, naast die twee wereldtitels ook nog twee Europese kampioenschappen, evenzovele mondiale zilveren medailles en twee bronzen EK-medailles. Ook het zeer prestigieuze King of Taekwondo-toernooi in Tokio werd tweemaal op rij (1995 en1996) door Stephen gewonnen.
Critici wilden destijds nog wel eens beweren dat de Tapilatu’s een soort familiebond hadden opgericht gericht en daardoor alle titels in de wacht sleepten. Pater familias Wijnand ontzenuwde dat als volgt: “Er deden twintig landen mee in Davos. Nou, ik kan je verzekeren dat onze familie echt niet zo groot is. Kijk, Nederland is nu eenmaal in Europa een sterk bolwerk wat betreft deze sport en Stephen, Django en Bianca zijn toevallig gewoon heel sterk. Als zij winnen lijkt het inderdaad op of er alleen maar Tapilatu’s aan de wedstrijden meedoen.”
Dat ze in het semi-contact actief waren als taekwondoka's heeft niettemin invloed gehad op hun staat van dienst. Het full-contact, waarin stadgenoot Henk Meijer furore maakte, werd internationaal hoger aangeslagen. Kreeg ook een olympische status.
Het ging de Tapilatu's echter niet zo zeer om het gevecht als wel om de schoonheid van hun sport. Kan bij het full-contact de tegenstander met een gerichte slag of trap worden uitgeschakeld, bij het semi-contact is dat uit den boze. Wie een opponent knock-out slaat of schopt, wordt zelfs gediskwalificeerd. “Het gaat bij ons,” aldus Django Tapilatu, “om technisch zuivere treffers zonder dat je tegenstander gewond raakt. Bij semi-contact is daar ook een aparte discipline voor, special techniques. Daarbij komt het alleen aan op aan stijl en uitvoering.”
Aan het gouden tijdperk van de Tapilatu's kwam in 1999 een einde. Toen werd Bianca in Buenos Aires gehuldigd als de laatste wereldkampioen. Stephen had toen zijn focus al verlegd naar de mixed martial arts. Hij wilde slaagde cum laude, ontpopte zich ook al snel op tot de besten in dit metier en veroverde zelfs een plek in het exclusieve Golden Glory-team.
Prijzen worden niet meer gepakt, maar de naam van de familie is nog stevig verankerd in de stad-Groninger sportgemeenschap. Master Wijnand Tapilatu, opgeklommen tot de achtste dan, bestiert in Hoogkerk – samen met Stephen, Bianca, Django en Patiparu – een sportcenter waarin men zich niet alleen in taekwondo kan bekwamen, maar ook in diverse andere vormen van fysieke sport en fitness.
O ja, Stephen is inmiddels zesde dan.