De stand van Bauke en Tom Jelte
Met de Ronde van Lombardije, een klassiek wielermonument in Noord-Italië, is traditiegetrouw het wielerjaar 2017 afgesloten. Althans, voor wat betreft het Grote Werk. Hier en daar zijn nog wat koersjes van de derde en vierde garnituur, maar voor het overgrote deel is het peloton aan haar winterslaap begonnen. Voor Bauke Mollema werd het een historisch jaar; hij won een Touretappe. En Tom Jelte Slagter kreeg een Zuid-Afrikaanse injectie.
Door Dick Heuvelman
Groningen – Er mag dan niets boven Groningen gaan, voor profwielrenners gaat er niets boven Toursucces. Daar kun je een heel jaar op teren. Bauke Mollema slaapt nog altijd op twee oren nadat hij op 16 juli van dit jaar tussen Laissac Séverac L'Église en Le Puy en Velay de vijftiende etappe van de Tour de France naar zijn hand zette. Ook nog op een zondag, als de kijkcijfers het hoogst zijn. Mollema veroverde de harten van de Nederlandse sportliefhebbers met een indrukwekkende solo over flink geaccidenteerd terrein.
Na negen profjaren had de Groninger eindelijk eens mogen proeven van de koek van ultieme glorie. Nog nooit zo'n gelukkige Bauke Mollema gezien als op die bloedhete zomerdag in Frankrijk. En dat, terwijl daar een verhaal aan voorafging dat voor Mollema in feite niet zo positief was. Dat verhaal begon een jaar geleden, toen bekend werd dat Alberto Contador zijn laatste kunstje zou gaan verrichten in het tricot van Trek-Segafredo. Nog één keer de Tour winnen, dat was Contador van zins. De ploegbazen blij, want ja, met een uithangbord als Contador is een grote mate publiciteit verzekerd.
Dat moet toch even een tikkie zijn geweest voor Mollema, die als kopman even (een jaartje) een stapje terug moest doen. De import-Monegask kon het doen met het kopmanschap in de Giro d'Italia en werd geacht de Tour te rijden in dienst van Contador, de man die bij herhaling (6x) had bewezen een Grote Ronde te kunnen winnen. Zo'n cv ontbreekt bij Mollema, dus was lag deze rolverdeling voor de hand.
Mollema, geen type die vuile was op straat gooit, schikte zich geruisloos in de nieuwe pikorde.
Maar, zoals de betreurde Johan Cruijff altijd al oreerde; elk nadeel hep z'n voordeel. Nu hij zich geen besognes hoefde te maken op een zo goed mogelijk klassement, betoogden de wielerkenners, kon Mollema zich richten op dagsucces. Die theorie deed dus opgeld. Waar Contador vergeefs knokte tegen zijn natuurlijke verval, wachtte Mollema in diens luwte op zijn dag van ultieme glorie.
Gans Nederland juichte met Bauke Mollema mee in Le Puy en Velay. Maar wie dacht dat hij vervolgens zijn koers richting toekomst ging verleggen, zat er naast. Het was mooi, het was super zelfs die triomftocht door het Central Massif, maar voortaan ging hij in de Tour toch liever voor een zo hoog mogelijke plaats in het eindklassement, als dat wordt opgemaakt op de Champs Elysées. Dat is en blijft zijn ding, daar kon en kan geen misverstand over bestaan.
Komend jaar gaat hij, nu Contador afscheid als coureur geeft genomen, gewoon weer op de oude vertrouwde voet verder. Als kopman van Trek-Segafredo die denkt dat hij nog niet maximale uit zijn mogelijkheden als klassementsrenner heeft gehaald. Hij zal het nooit hardop zeggen, maar Mollema gaat voor een podiumplek in Parijs. En wat hij in zijn hoofd heeft, heeft hij niet in zijn achterste. Ofwel, men hoeft Bauke Mollema niet te vertellen wat voor hem het beste is. Hij laat zich door niet en niemand leiden.
En ja, de rek lijkt er bij hem als 30-jarige nog niet uit. Hij is net als Valverde, hoe ouder hoe beter. Daarbij komt ook nog eens een financieel aspect om de hoek kijken. Een kopman zit qua traktement hoog in de baan. Kopmannen zijn namelijk schaars en dus duur. Mollema wordt ingeschat op vier keer een ministersalaris, zo'n inkomstenbron laat je niet gauw lopen. Zou hij voor een vrijbuitersrol kiezen, dan is publicitair minder waard.
De andere kant van het verhaal is dat Mollema niet zo maar eventjes weer een ritzege in de Tour behaalt. Als klassementsman zal hij de nodige ruimte niet krijgen en voor de etappes waarin het klassement wordt geplooid, in het hooggebergte en de tijdritten, heeft Mollema tot dusver nooit het verschil zijn voordeel kunnen maken. Daarvoor mankeert het hem aan het 'gereedschap' dat Tom Dumoulin, zeer waarschijnlijk één van zijn concurrenten in de Ronde van Frankrijk 2018, wél bezit.
Tom Jelte Slagter zou tekenen voor een vrije rol in de Tour. Het is echter vooralsnog de vraag of hij daarvoor ook wordt uitverkoren door zijn nieuwe ploegbazen van Dimension Data. Performance-manager Rolf Aldag heeft de geboren Groninger, die al weer wat jaartjes in het Friese Nij Beets huist, voorbestemd voor hoofdrollen in met name de prestigieuze klassiekers over glooiende wegen, zoals de Amstel Gold Race en Luik-Bastenaken-Luik. Maar in Parijs-Nice heeft Slagter ooit laten zien dat hij ook in etappekoersen zijn mannetje staat als rittenkaper. Dat was in 2014, toen hij als eerstejaars bij de Amerikaanse Garminformatie van Jonathan Vaughters in de Koers naar de Zon de wielerkaravaan versteld deed staan met twee etappezeges.
Vaughters (toen Garmin, nu Cannondale Drapac) had Slagter opgevist uit de overblijfselen van de door dopingzaken opgeheven Raboploeg, destijs Team Blanco geheten. De 'Butcher', zoals zijn bijnaam luidt, had een jaar eerder onder deze besmette vlag de Tour Down Under zo maar eventjes op zijn naam geschreven.
Zijn kostje leek gekocht, toen Vaughters hem vervolgens een lucratief contract voorschotelde. Hij heeft al met al zijn geld niet opgebracht. Na het Parijs-Nicejaar kwam de klad er in bij Slagter. Vanuit het peloton werden geluiden opgevangen dat hij een beetje op zijn lauweren was gaan rusten. Zelf zei hij in een gesprek met het periodiek Helden van Frits en Barbara Barend dat hij moeite had met het leven van een profwielrenner. Als kersverse vader miste hij te vaak zijn opbloeiende gezinnetje in Friesland. Dat werkte negatief door op zijn motivatie.
Hoe dan ook, met TJ ging het de afgelopen jaren bergafwaarts. Je zag hem amper nog finales rijden in de wedstrijden die er toe doen. Af en toe was er nog een flikkering van zijn capaciteiten te zien, zoals in de Tour du Haut-Var (die hij won in 2016) en de Canadese Tour of Alberta (2 ritzeges in 2015) en dit jaar in de Ronde van Oostenrijk, waarin hij ook een rit op zijn naam schreef. Niettemin leek er voor hem geen plaats meer op het World Tour-podium na dit seizoen.
Dat bleek echter buiten de waard gerekend, in dit geval Rolf Aldag geheten. De voormalige Duitse buffel ziet in Tom Jelte Slagter nog steeds een renner met die voor de prijzen kan gaan op het hoogste niveau. Hij bracht hem – tot veler verrassing – binnen bij Dimension Data, een ploeg met een Zuid-Afrikaanse licentie. Slagter wordt er ploeggenoot van toppers als de Engelse sprinter Marc Cavendish en de Noorse flyer Edvald Boasson Hagen.
En zie, het nieuws was nog niet rondgebazuind of Slagter liet zich weer zien. Heel ver van huis zelfs. Zowel in de Grote Prijs van Quebec (6de) als in de GP Montreal (3e) leek hij als coureur herboren, streed hij tot op de laatste meters mee om de zege. Precies zoals Aldag het ook inschatte. Het moge duidelijke zijn: Tom Jelte Slagter mag nog niet worden afgeschreven, ook al kwam hij in de laatste koersen van importantie, Milaan-Turijn en de Ronde van Lombardije, niet aan de finish.
De Zuid-Afrikaanse injectie zal hem deze winter aanzetten tot flink wat trainingskilometers, zodat hij volgend jaar – indachtig het gezegde verandering van spijs doet eten – wellicht alsnog zijn belofte gaat inlossen.