De Sportwereld Rond in een 11-tal vragen: Hans Schrijer
Hij werd geboren in het Limburgse Tegelen en bracht daarna zijn jongste jeugd door in Maastricht. Kwam vervolgens via Nijmegen in Groningen terecht. De inmiddels 61-jarige Hans Schrijer woont inmiddels tien jaar in Stad met zijn vriendin Nynke. Hans is tekstschrijver en communicatieadviseur van beroep, werkt aan het Boterdiep waar hij zijn bedrijf, Bureau Zeef, heeft gehuisvest. Zijn grootste opdrachtgevers zijn op dit moment overheden en vastgoedpartijen. Hij verzorgt tevens hele reclamecampagnes inclusief slogans die Hans bij voorkeur ’s ochtends vroeg bedenkt. Zelf speelde hij op hoog niveau handbal en is sinds zijn komst naar het Noorden verslingerd aan basketbal en Donar. Zelf mag hij graag de hardloopschoenen aantrekken voor een rondje van vijf kilometer en gebruikt zijn befaamde snelheid voor het halen van dropshots op de tennisbaan.
Wat is voor jou het meest indrukwekkende moment in de Groninger sportgeschiedenis?
Dat is het landskampioenschap van Donar in 2017. Ik zat op een meter afstand van Jason Dourisseau toen hij in MartiniPlaza het netje afknipte met de hulp van een laddertje. Zelf ben ik 1 meter zeventig en dacht: iedereen die lang is zal wel kunnen basketballen. Dat bleek toch een beetje anders te liggen. Ik ben echt gegrepen door deze sport, kijk nu zelfs ’s nachts naar wedstrijden in de NBA. Ik denk dat het kampioenschap toen in Plaza nog meer indruk maakte op mij door het uitzinnige publiek. Wat een verschil met het afgelopen seizoen. Ik hoop dat er heel snel weer fans bij mogen want dat maakt alles zoveel mooier. Als we weer naar het basketballen mogen neem ik een seizoenkaart bij Donar.
Leukste sport om naar te kijken?
Voetbal. Die sport is heel erg geschikt voor de televisie. Je hebt een mooi overzicht. Ik heb veel bewondering voor de manier waarop de BBC de sport in beeld brengt. Met camera’s achter het doel, mooie herhalingen. Dat is nu gemeengoed, maar daar heb ik het voor het eerst gezien. Mijn ouders kwamen uit Amsterdam dus ik heb veel wedstrijden van Ajax gezien, in de hoogtijdagen van Johan Cruijff. Ook legendarisch was het bezoek met mijn vader naar twee wedstrijden van het Nederlands elftal tijdens het WK van 1974. We hebben de wedstrijden tegen Uruguay en de DDR bezocht. Allebei met 2-0 gewonnen. Er waren toen nog helemaal geen fanartikelen, dus met een oranje badlaken hebben we de ploeg aangemoedigd. Wel schitterend om daarbij te zijn geweest. Ik was toen toevallig ook nog eens net 14. Een getal dat later wel wat teweeg heeft gebracht. Ik weet nog dat ik de finale in een Zwitsers dorp heb gekeken, met allemaal Duitsers om mij heen. Ik heb heel hard gejuicht na de openingstreffer van Neeskens, daarna werd het iets minder.
Leukste sport om te doen?
Handbal. Ik heb ook een hoog niveau gespeeld in Brabant en Gelderland. Ik ben klein, maar toen heel snel en had als spelverdeler ook een dodelijk schot in mijn arsenaal. Dat werd niet verwacht dus daarmee heb ik menig keeper op het verkeerde been kunnen zetten. Ik heb tijdens een training een keer een grote teen van onze eigen keeper gebroken, lachen! Het leuke van handbal is verder in mijn ervaring dat de beste ploeg altijd wint. Het hangt niet af van een bal op de paal in de laatste minuut. Na afloop is de strijd in het veld snel vergeten, alleen voor ons niet in Helmond weet ik me nog te herinneren. Elke keer dat wij daar speelden was het mot. Kwam hun voorzitter een keer op een paar witte leren laarsjes van de tribune af om onze sterspeler zonder aanleiding te schoppen. Ongelooflijk als ik daar nu op terug kijk. Zelf heb ik nog een keer een gebroken neus aan een wedstrijd overgehouden, maar dat kwam door de onhandigheid van een onervaren tegenstander. Al met al een harde sport, maar over het algemeen eerlijk hard.
Favoriete sporter aller tijden?
Michael Jordan. Door de documentaire ‘The Last Dance’ heb ik het allemaal nog een keer beleefd. Zo’n ongelooflijke atleet, superintelligent qua spelinzicht. Hij heeft iets wat grote kunstenaars ook hebben: iets wat heel moeilijk is er heel makkelijk uit laten zien. Hij was een uitzonderlijk groot talent die ook nog eens bereid was om enorm hard te werken. Dat is een combinatie die je niet veel ziet. Johan Cruijff mag hier ook niet ontbreken. Ik krijg altijd meteen een brok in mijn keel als ik oude beelden van hem zie. Hij was zoveel beter dan de andere spelers op het veld, dat het bijna een religieuze ervaring was af en toe om hem te zien spelen. Ik herinner me nog een actie waarin hij een hoge bal over zichzelf weet heen te tikken en daarna zijn actie vervolgt alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Op precies de goede snelheid, meteen weer klaar voor de volgende actie. Geweldig. Ik weet nog dat ik een keer een date had. Het eerste dat we samen gingen doen was naar de bioscoop gaan om de documentaire ‘Un momento dado’ te bekijken, de ongekend goede film van regisseur Ramon Gieling. Ik heb anderhalf uur zitten huilen. Met die date is het niet helemaal goed gekomen, maar het was toch een onvergetelijke ervaring.
Grootste ergernis op sportgebied?
Collega’s een gele kaart aansmeren, het zo mooi benoemde matennaaijen. Daar heb ik een enorme hekel aan. Ook kan ik niet goed tegen bobo’s of bestuurders die er als eerste bijstaan als er een beker is gewonnen, maar die je na een verloren seizoen als eerste op vakantie ziet gaan. Hatelijk gedrag.
Beste sportprogramma op tv?
Alle programma’s waar Wilfried de Jong bij betrokken is. Hij heeft oprechte liefde voor de sport en kiest hele originele onderwerpen. Gaat bijvoorbeeld naar Italië om de winnaar van de Ronde van Lombardije van zestig jaar geleden te interviewen en volgen. Sportpaleis De Jong vond ik echt een juweeltje. Het programma samen met Matthijs van Nieuwkerk, Holland Sport, was ook prachtig. Bureau Sport vind ik ook heel goed. De chemie tussen de presentatoren Erik Dijkstra en Frank Evenblij is heel goed. Ook zij slaan net een andere toon aan, ik ben meer van de verhalen dan de nuchtere statistieken. Evenblij is een markant figuur met veel humor en zelfspot. Hij ziet er zelf niet uit als een topsporter, maar weet door zijn manier van interviewen toch iedereen voor zich te winnen. Mooi om te zien.
Beste sportprogramma op de radio?
Ik luister geen radio, alleen in de auto. Wel mag ik graag een podcast beluisteren. Gijs Groenteman is daarin een hele prettige gastheer. Hij heeft hetzelfde als Wilfried de Jong: oprechte interesse voor de gast. Hij maakt zich zo ondergeschikt aan zijn gast dat hij zichzelf ‘de deurmat’ noemt. Bereidt zich nauwelijks voor, maar komt toch tot bijzonder goede interviews. Misschien moet hij zich ook eens met sport gaan bemoeien. Hebben we toch nog een link te pakken.
Beste sportboek?
Cruijff, Hendrik Johannes, Fenomeen van Nico Scheepmaker. Het gaat over de details in Cruijff zijn carrière. Normaal heb ik daar niet zoveel mee om alles uit te pluizen, maar voor Cruijff maak ik een hele duidelijke uitzondering. Op het toppunt van zijn roem kwam hij met Ajax een wedstrijd spelen in Spanje en daar stond zijn naam als volgt op het scorebord: 9. Crusfi. Dat soort details vind ik schitterend. Dit soort dingen gebeuren vaker in Spanje, daar kan het ze dan geen bal schelen hoe die namen precies op het bord komen. Vanovivenbote was Van Duivenbode haha.
Beste sportcommentator?
Theo Reitsma. Hij hield op het goede moment zijn mond. En zag natuurlijk als één van de weinigen meteen dat Maradona hands maakte in die beruchte wedstrijd tegen Engeland op het WK 1986. Dat maakt voor mij duidelijk dat hij het spelletje écht ziet. Rik de Sadeleer vond ik ook een hele prettige commentator. Hij zorgde voor veel vermaak, met humor in zijn uitspraken. Daar kon ik, naast zijn vakkennis, ook van genieten. En als analyticus wil ik graag Theo Janssen noemen. Een onderschatte voetballer vond ik met een geweldige traptechniek. Nu kan hij er heel goed over praten met veel inzicht. Hij ziet het spelletje gewoon. Dat merk je aan alles.
Wat is dé sportlocatie van de stad?
MartiniPlaza. Op zich is het eigenlijk helemaal geen mooie zaal, maar door het publiek en de sfeer die er dan komt te hangen is het toch geweldig. Ik hoop snel weer een wedstrijd te kunnen bezoeken.
Met wie zou je een Groninger koek willen eten als ontbijtje?
Met Foppe de Haan en Femke Heemskerk. Foppe is heel authentiek; gedreven, passioneel. Hij houdt echt van voetbal, dat merk je aan alles. Hij kan dingen gewoon niet half doen, moet altijd voor 100%. En Femke omdat ze een ontwapenende lach heeft en sportief mooi is. Een fitte schoonheid. Zo zou ik haar willen omschrijven. Geen verkeerd vooruitzicht om met deze twee sportmensen een ontbijtje te nuttigen. Ik denk dat het interessante gesprekken zou opleveren.