De Sportwereld Rond in een 11-tal vragen: Gert-Jan Swaving
Hij is ongeveer in elke denkbare rol betrokken geweest bij het basketbal in en rond Groningen en is sinds 2013 secretaris in het bestuur van Donar. Met zijn vrouw Wilma en hun zoons woont hij op loopafstand van MartiniPlaza. In het dagelijks leven is hij werkzaam als programmamanager en plaatsvervangend directeur bij Nationaal Programma Groningen. Naast passie voor de basketbalsport heeft Swaving een enorme interesse in vogels. Hij is een echte vogelaar en trekt er graag op uit om bijzondere exemplaren te twitchen. We vliegen met Swaving de sportwereld rond in elf pittige vragen en raken behalve zijn favoriete sport ook nog wielrennen en hardlopen.
Wat is voor jou het meest indrukwekkende moment in de Groninger sportgeschiedenis?
Dat is voor mij de vijfde wedstrijd van Donar in de halve finales van 2004, toen de ploeg in Amsterdam terugkwam van een enorme achterstand bij rust. Daar was ik als supporter van de club ook bij, samen met zo’n duizend andere Groningers in de Sporthallen Zuid. We hadden ook allerlei ballonnen en ‘zooi’ mee. Ik was in de pauze al schor en aan het einde helemaal. Het was in die serie de derde keer dat we in Amsterdam kwamen. We stonden bij rust met 41-26 achter en wonnen toch nog. Dus de ‘magie’ zat daar ook in. En uiteindelijk pakten we twee weken later het kampioenschap in Den Bosch. Op de tweede plek in deze categorie komt ‘Venetië-thuis’ uit 2018, die ondanks een overwinning toch uitschakeling betekende. Dat vond ik wel de mooiste thuiservaring qua beleving in MartiniPlaza.
Leukste sport om naar te kijken?
Dat is natuurlijk ook basketbal. Wel geestig om te vermelden is dat ik wedstrijden veelal bekijk “als scheidsrechter”, omdat ik ook basketbalscheidsrechter ben.
Leukste sport om te doen?
Ooit op mijn zestiende begon ik te basketballen bij HSVB en later heb ik twaalf seizoenen bij Groene Uilen gespeeld. En tegenwoordig speel ik bij Excercitia in Eelde één keer per week ‘rijtje-partijtje’. Ik heb basketbal dus zelf gedaan als speler, was trainer-coach en ben scheidsrechter, toeschouwer en bestuurder. In alle categorieën die je kunt bedenken, eigenlijk. Ik ben niet zo’n talentvolle doener maar wel een verdienstelijke ‘scheids’, al zeg ik het zelf. Als het er niet te druk is, ga ik nu in coronatijd graag ‘ballen’ met mijn zoons op hét pleintje bij het Noorderpoort.
Favoriete sporter aller tijden?
Ik krijg nu thuis wel een klein beetje last met dit antwoord, omdat één van mijn zoons vond dat ik Kobe Bryant had moeten zeggen, maar voor mij persoonlijk is het toch echt ‘MJ’, oftewel de nummer 23, Michael Jordan. Niet heel origineel, maar ik heb in zijn periode veel play-offseries live op tv gezien. Achteraf heb ik wel spijt dat we nooit een keer een wedstrijd van hem zijn gaan bezoeken in Amerika. De stap van ‘wishing’ naar ‘wanting’ hebben we toen nog niet gemaakt. Dat hebben we later bedacht. Ik heb één keer een NBA-wedstrijd gezien met Dwyane Wade en Pau Gasol, een paar jaar terug in de voorjaarsvakantie. We hadden geluk met het weer in Miami (Florida) en een klein beetje pech dat Jimmy Butler geblesseerd was die wedstrijd.
Grootste ergernis op sportgebied?
Dat is Corona. Geen publiek, niet mogen spelen. Dat vind ik echt verschrikkelijk. Begin oktober zouden we die oefenwedstrijd tegen Bremerhaven mogen spelen met publiek op anderhalve meter, toen vlak voor aanvang van de wedstrijd het bericht kan dat dat niet meer mocht. Destijds hadden we de hoop dat we na drie weken in ieder geval weer met beperkt publiek zouden mogen spelen, met het ‘anderhalf meter’-regime. Toen dacht ik nog dat dát heel erg was (publiek op 1,5 meter), maar nu droom ik ervan. Het is zo verschrikkelijk erg. Corona wint met stip in de categorie ‘ergernis’.
Beste sportprogramma op tv?
Deze is heel moeilijk. Ik kijk helemaal niet zoveel sport. Niet omdat ik het niet leuk vind, maar omdat ik mijn agenda te vol heb. Onlangs heb ik toevallig nog een uurtje naar shorttrack gekeken. Erg leuk! Maar omdat ze altijd veel basketbal hebben uitgezonden en daar ook nog steeds veel aandacht voor hebben, kies ik hier voor Ziggo Sport.
Beste sportprogramma op de radio?
Ik luister wel naar Langs de Lijn. Maar qua sfeer vind ik echt het leukste ‘Radio Tour de France’ en dan vooral hoe ze het in elkaar zetten met de tunes. Op zich vind ik wielrennen een redelijk slaapverwekkende sport om naar te kijken, maar met de ‘Tourflitsen’ en dingen op de ‘motor erachter’ wordt het toch erg dynamisch en spectaculair.
Beste sportboek?
Ik heb weinig sportboeken in de kast staan. Natuurlijk hele reeks basketbaljaarboeken en spelregelboeken, maar die zijn een beetje afgezaagd om hier als antwoord te geven. Ik ben een vogelaar en heb wel heel veel boeken over vogels in de kast staan en ook een flinke wensenlijst nog. Maar die passen dan weer niet als antwoord op deze vraag. Als ik één boek moet uitkiezen is het een indrukwekkend boek: ‘Born to Run’ van Christopher McDougall, oftewel ‘De geboren renner’ in het Nederlands. Het gaat over een Mexicaanse stam waar veel supergoede hardlopers zijn.
Beste sportcommentator?
Die vraag vind ik moeilijk en hier ga ik een heel klein beetje vals spelen. Iemand die op zijn onnavolgbare wijze commentaar geeft bij de thuiswedstrijden van Donar, dat is ‘onze’ speaker Martin Kuizenga. Die mag dus gaan strijken met de eer in deze categorie!
Wat is dé sportlocatie van de stad?
Dat is natuurlijk weer een eenvoudige: MartiniPlaza. Ik kom sinds 1986 in de Evenementenhal, sinds de ‘herstart’. Dus nu je het zegt alweer zo’n 35 jaar. Sinds 1987 als seizoenkaarthouder en tussen halverwege de jaren ’90 en de periode Ton Boot vanwege heel jonge kinderen even een paar jaar zonder seizoenkaart en sindsdien weer als seizoenkaarthouder en sinds een aantal seizoenen nu dus als bestuurslid van Donar. De afgelopen twintig jaar woon ik op loopafstand van MartiniPlaza.
Met wie zou je wel een keer Groninger koek willen eten?
Ik ben niet echt een ‘groupie’ die zomaar op mensen afstapt of heel graag in gesprek wil met mensen die ik bewonder. Maar als ik dan toch echt mensen moeten noemen, dan zijn het toch wel Bernard Day en Valmo Kriisa. Leuke mensen om van te horen hoe ze nu terugkijken op hun periode bij Donar en hoe het daarna met ze is vergaan.