De rek is er bij Donar nog niet uit

Donar-beschouwing 2018 - De rek is er bij Donar nog niet uit

Kampioensfoto (c) Arnold Meijer, clubfotograaf Donar!

De laatste loodjes wogen weer eens het zwaarst, maar ze werden door de spelers van Donar niettemin even vakkundig als effectief verwerkt. Dus kon de Groninger basketbaltrots haar zevende landstitel op de ondertussen razendsnel groeiende erelijst bijschrijven. Geheel volgens de prognoses, want in eigen land is Donar van de buitencategorie. De scores in de play-offs tegen respectievelijk Rotterdam en Leiden, respectievelijk 4-0 en 4-0, zijn alleszeggend.

Maar het uiteindelijke resultaat verbloemde, zeker in de finalereeks tegen Zorg en Zekerheid Leiden, dat het de laatste weken met horten en stoten ging. Het team leek er een beetje doorheen te zitten na liefst 69 (!!!) officiële wedstrijden. Niet zo  verwonderlijk gezien ook de intensiteit. Er waren weken bij dat er om de twee dagen aangetreden moest worden.

Het overladen programma, dat ook nog eens verzwaarde accenten kreeg door de onverwacht lange Europese campagne, kreeg met name in de ultieme titelstrijd tegen Leiden zijn weerslag. Er waren flinke periodes waarin de mannen van coach Braal vierkant draaiden. Het meest treffende voorbeeld viel te noteren in het tweede kwart van de derde wedstrijd, toen Donar in een tijdsbestek van een minuutje of acht slechts twee schamele puntjes bijeen sprokkelde. Het tekent de tegenstand in Nederland dat Leiden, dat volgens De Volkskrant toch ook met een voor Nederlandse begrippen flinke begroting (1,2 miljoen) werkt, niet van deze inzinking kon profiteren.

Het superieure machtsvertoon van Donar, dat op een begroting van 1,6 miljoen draaide afgelopen seizoen, laat ook trekjes zien die te denken geven. Zo was geen enkel play-offduel in MartiniPlaza uitverkocht en hadden de supporters van de tegenstanders, Rotterdam en Leiden dus, er op voorhand totaal geen fiducie in. In het toch al kleine uitvak was het aantal fans van de tegenpartij op één hand te tellen, als ze er al waren. En ja, ook het afblazen van de huldiging op de Grote Markt, en ceremonie die dateert van 2004, heeft te maken met het gezegde dat overdaad schaadt. Waren er 2004, toen onder leiding van Ton Boot na 22 jaar de landstitel weer eens werd buitgemaakt, liefst 12.000 mensen naar de huiskamer van de Stad gekomen om dat uitbundig te vieren, vorig jaar stonden er nog slechts 3000 m/v voor het bordes van het Stadhuis.

Nee, die zevende – alom verwachte - landstitel van Donar spreekt minder tot de verbeelding dan de zegetocht door Europa, die eindigde in de halve finale tegen de Italiaanse kampioen Reyer Venezia. Dat gebeurde weliswaar in een toernooi op het vierde niveau, maar dat mocht de pret van het Groninger basketbalpubliek niet drukken. In tegendeel zelfs, diverse Europa Cupwedstrijden trokken een volle bak en zorgden voor een ambiance die zelfs internationaal de aandacht trok. Welbeschouwd was het een prachtig visitekaartje voor rechtstreekse toelating het de Champions League. Of dat ook wordt genoteerd door de bobo's in München, waar FIBA Europe zetelt, is echter nog onzeker. Net als in het voetbal verdelen de toonaangevende basketballanden deze koek. 

Vooralsnog ziet het er niet naar uit dat de heerschappij van Donar in Nederland zal worden ondermijnd. In Den Bosch onderneemt sportmarketeer Bob van Oosterhout hardnekkige pogingen Groningen te onttronen als 's lands basketbalstad, maar tot dusver hebben zijn investeringen niet het gewenste effect gehad. Sterker nog, zijn als bedrijf geleide New Heroes, blameerden zich in de eerste ronde van play-offs door deze serie van Rotterdam te verliezen.

Inmiddels is Van Oosterhout druk doende zich te revancheren voor deze wanprestatie. Maar er zal nog heel wat water door de Dieze moeten stromen om Donar te kunnen onttronen. Want de rek is er in de metropool van het Noorden zeker nog niet uit. De begroting zal richting de twee miljoen gaan, onder meer dank zij een groeiend leger tribuneklanten. Waren er dit seizoen al 1.700 seizoenkaarten verkocht, het zit er dik in dat het aantal vaste klanten de kaap van 2.000 zal gaan passeren. Parallel daaraan zal ook het gemiddelde aantal toeschouwers, dit seizoen 3.480, eveneens weer een stijgende lijn vertonen. En ook de sponsorinkomsten zullen toenemen.

Of daar nu ook nog eens een hoofdsponsor bij komt, is de grote vraag. Het Donarvolk vraagt zich al tijden af waarom een club die zo uniek is in het land, al jaren  geen hoofdsponsor kan porren voor een commercieel interessante verbintenis. Van bestuurszijde worden daarover niet of nauwelijks naar de achterban gecommuniceerd. Voorzitter Jannes Stokroos regeert als een stille nummer 9. Hij is bepaald geen boegbeeld zoals Hans Nijland dat bij FC Groningen, niet iemand ook  die prangende Donarzaken bespreekbaar maakt. Zoals bijvoorbeeld een nieuwe topsporarena waar meer geld zou kunnen worden verdiend. Of een langetermijnvisie. Of de al of niet wenselijkheid van een Beneliga.

Nee, Stokroos lijkt gebukt te gaan onder mediavrees en duikt het liefst onder in anonimiteit bij zijn geachte clientèle op de tribune. Hij past vooral op een goed draaiende winkel en dat werk is hem wel toevertrouwd. Voor pure basketbalzaken moet je niet bij hem zijn, daarvoor leunt hij volledig op clubicoon Martin de Vries. De voormalige Komeet van de Oosterpoort zorgt er elk jaar weer voor dat er sportieve grenzen, zoals dat hoort in topsport, kunnen worden verlegd. Het toch memorabele seizoen 2016-2017 leek nauwelijks nog te overtreffen, maar dat gebeurde dus wel. En ruimschoots ook. De Vries haalt het optimale rendement uit de hem ter beschikking gestelde spelersbudgetten.

Wil de club echter vaste bespeler worden van de Champions League, dan zal de begroting toch binnen afzienbare tijd naar de drie miljoen moeten worden getild. Of dat in de middenhal van MartiniPlaza – ooit een parkeerplaats - kan, is nog maar de vraag. Het verdienmodel in deze 'tent' is niet van dien aard dat daar nog veel winst op is te halen. En wie zijn ogen goed de kost geeft, komt tot de ontdekking dat de zichtlijnen voor het publiek ook niet overal optimaal zijn.

Een nieuw sportpaleis, waar ook de andere (top)clubs gebruik van zouden kunnen maken, is echter nog ver weg als het aan wethouder Paul de Rook en Plazadirecteur Willem de Kok ligt. Zij benoemden zichzelf in een commissie die de mogelijkheden van een nieuwe dome/arena/paleis moet onderzoeken. Daarbij hebben ze Donars voorzitter Stokroos in een sportieve houdgreep genomen. Het lijkt er op dat hij zich helemaal heeft overgeleverd aan de heren De Rook en De Kok.   

Afgezien van het feit dat dit trio weinig kaas heeft gegeten van eigentijdse indoorarena's, zullen ze er alles aan doen om mogelijke nieuwbouw te traineren. De Kok kan namelijk niet zonder Donar, dan zou zijn MartiniPlaza zo maar eventjes op jaarbasis meer dan 100.000 bezoekers verliezen. En omdat de gemeente grote belangen heeft in dit bedrijf, is ook De Rook niet voor een nieuwe topsportarena. De Kok heeft zich al eens laten ontvallen een mogelijk nieuwe topsportpaleis pas over een jaar of tien aan de orde is. Dus die hele commissie is een wassen neus, een club ook zonder vertegenwoordigers van andere ambitieuze zaalsportclubs. Die je op die manier dus niet serieus neemt.

Een compleet nieuwe sporttempel met alles er op en er aan – dus ook veel geld genererende businessloges - zou in Groningen, toch een zaalsportstad bij uitstek, als unique sellingpoint niet misstaan. Wat in zusterstad Oldenburg kan, moet toch ook in Groningen mogelijk zijn. Zou ook mooi passen bij de Champions League-ambities van zowel Donar als Lycurgus. Bovendien kunnen er dan ook incidentele topsportevents gehost worden, zoals diverse nationale en internationale kampioenschappen. Denk aan EK's tafeltennis, basketbal, volleybal, judo en zelfs zwemmen.

De komst van de Sportpartij, die in november bij de uitgestelde gemeenteraadsverkiezingen mee gaat dingen naar zetels in het Stadhuis, biedt enige hoop in deze. Voor de toekomst van de Groninger zaalsport zou het een zegen zijn als deze 'club' een stevige vinger in de stadse politieke pap zou kunnen afdwingen.