De Midstars-story – Deel 3

Op Noordelijk niveau kampten de topteams met het probleem van de derde man: die bleef prestatief wat achter. Daarom had een herschikking van de topspelers plaatsgevonden. Henk Hommes meldde zich bij het duo Zeemering-Wessels in Delfzijl. De Friezen Pitstra, Heiligers en Douma gingen studeren in Groningen en dat kostte Ready Leeuwarden de kop. Bij het stad-Groninger GTTC ging de vlag uit, want de hoofdklasse plaats van Ready mocht worden overgenomen. Midstars versterkte zich met het jonge talent Andries Cats uit Assen. Soms heb je dat in de sportwereld: plotseling staat er een sterke generatie. Talent en ambitie zijn daarbij vaste randvoorwaarden, verder inspireren ze elkaar en rivaliteit doet de rest. Cats meldde zich in de nazomer op krukken in Middelstum met een metalen pen vastgeschroefd in zijn bovenbeen: de gevolgen van een brommer ongeluk! Derhalve kampten we nog steeds met een zwakkere derde speler, maar in de promotie-hoofdklasse bleek dat nog niet fataal. In één van de parallel klassen deed Delfzijl eveneens goede zaken, met als gevolg dat beide ploegen zich bij GTTC voegden in de hoofdklasse. De 3 formaties werden bij elkaar ingedeeld en dat stond garant voor strijd op leven en dood. De uitkomst zou grote gevolgen hebben…

Als voorzitter was ik de mening toegedaan, dat sport op dergelijk niveau een groter publiek verdiende. We besloten het dorp donateur te maken, dus gingen we langs de deuren: voor minimaal 5 gulden mocht een gezin alle thuiswedstrijden bezoeken. Gelukkig hadden velen daar wel iets meer voor over, de actie leverde ongeveer 3000 gulden op, waarvan de reiskosten konden worden betaald. Zelf gaf ik de donatie aan de gulle gever terug met de woorden: ‘Eerst komen kijken, dan pas betalen’. Dat leverde ons bij de eerste wedstrijd 60-70 toeschouwers op, het begin van een legioen! Want bij het 2e duel zaten 120 mensen, het begin van de Hel van het Noorden. Voor de tegenstanders een factor om rekening mee te houden, want ze werden vermanend toegesproken bij verbaal geweld. In de 70er jaren was dat een niet ongebruikelijk element in het spel, vooral de Westerlingen deden onze bijdragen verbleken. Het scheidsrechtercorps heeft meer dan 20 jaar nodig gehad om dat fenomeen de kop in te drukken. Op topniveau is het gedrag vaak onberispelijk, sportiviteit staat hoog in het vaandel. En dat terwijl dat kleine balletje je het bloed onder de nagels vandaan wil halen en de verschillende rubbers voor veel spelers een grote stressfactor vormen. Wel zodanig, dat angst een soepele hand en dus het balgevoel stevig ondermijnt. Er zou zich een razend spannende competitie ontwikkelen Anne verloor slechts een hand vol partijen, daarmee toonde hij zich een waardig jeugdinternational. Zelf presteerde ik ook heel aardig met gemiddeld 2 winstpartijen per wedstrijd alsmede een bijdrage in het dubbelspel. Cats speelde een speciale rol. Hij bereikte regelmatig een gewonnen positie, maar door de spanning verdween het perspectief steeds als sneeuw voor de zon. Hij zou slechts 2 van de 30 partijen winnen in deze competitie: tegen Wessels (Delfzijl) en Douma (GTTC). Niet toevallig twee verdedigers en niet toevallig na de enige twee keer dat ik hem verbaal onder uit de zak gaf na een verloren eerste game. Cruciaal was dat deze wedstrijden met 6-4 werden gewonnen en dat betekende dat Delfzijl en GTTC uitgeschakeld waren voor promotie naar de hoogste regionen: de (promotie-) eredivisie. Later zouden deze benamingen worden vervangen door eerste divisie en eredivisie. Midstars promoveerde, waarschijnlijk via een extra duel, want ik kan me geen kampioenschap herinneren. De gevolgen waren enorm: Heiligers en Douma besloten de studie te laten prevaleren, Wessels ging zich verdiepen in de fysiotherapie, Zeemering werd een goede keeper bij de topamateurs van Appingedam en Hommes ging bij Cambuur Leeuwarden voetballen. De gouden generatie ontplofte net zou snel als hij was ontstaan. Bij Midstars was Cats geen optie meer, derhalve werd Pitstra aangezocht om de gelederen te komen versterken. Dat leek logisch maar was het niet helemaal. 

Anne werd namelijk gevraagd om in Utrecht een team te vormen met twee andere jeugd-internationals, maar de RHBS kluisterde hem nog aan het ouderlijk nest. Zelf werd ik benaderd door een eerste divisie club uit Deventer ‘Wij willen naar de eredivisie, ik bied je 10!’. Zo sprak de voorzitter door de telefoon. Als student raakte ik even in de war: 10 wat?! Toch niet 10 mille? Toen de praeses terug belde counterde ik door te stellen, dat we in Middelstum ook naar de eredivisie wilden en dat ik af zag van de 10 kamelen. Wij bleven en Pitstra kwam. De roemruchte formatie was geformeerd. We zouden in rap tempo radicaliseren. Wordt vervolgd…