De Lefgozer
Ik heb grote bewondering voor atleten. Wat een lef moet je hebben om het noodlot te tarten door het spreekwoord “Hardlopers zijn doodlopers” op de proef te stellen.
“Jaarlijks lopen meer dan 300 mensen zich dood” kopte RTL nieuws vorig jaar. Ik verslikte me bijkans in mijn havermout. Het zou toch niet waar zijn. Mijn hartje maakte een sprongetje van vreugde bij enkel de gedachte dat er een mogelijkheid bestond dat hardlopen ongezond zou zijn en ik die ochtend eindelijk eens een goed excuus zou hebben om niet te gaan lopen. Helaas bleek gaandeweg het artikel dat deze mensen veelal tijdens het lopen sterven en niet per se door het lopen. Best logisch, immers als je de hele dag in huis bent is de kans ook groot dat je in huis sterft en als je veel op een kantoor zit is de kans groot dat je op kantoor sterft en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Ik vind hardlopen enorm saai, maar het schijnt wel goed te zijn voor een en ander. In mijn rol als leefstijl- en vitaliteitscoach predik ik dat hardlopen de fitheid en de hersenfunctie verbetert, gezondheid bevordert, de kans op hart- en vaatziekten, kanker, obesitas, invaliditeit, diabetes, depressie en angst verkleint. Er zijn periodes dat ik mijn hardloopschoenen om gezondheidsredenen aantrek. Rennen achter een tennisbal vind ik een stuk leuker. Om de tijd te doden luister ik tijdens een loopsessie naar een opzwepend muziekje. Soms beluister ik een podcast over gezond leven of de noodzaak van bewegen. Tijdens mijn hobbeltocht kijk ik regelmatig op mijn glanzende veel te dure witte Garmin impulsaankoop in de hoop dat er wat tijd is verstreken. De uitgebreide functies die op dit loophorloge zitten interesseren me tijdens het rennen niet veel. Die zijn pas van belang als het hardlopen achter de rug is; Dan bekijk ik hoeveel calorieën er zijn verbrand zodat ik kan uitrekenen hoe ik het verlies van calorieën kan compenseren met chips of wijn waarna ik mezelf weer moet aanpakken en de vraag moet stellen of deze kwelling de chips waard was.
De hoop dat ik door het dure horloge tot betere prestaties kom is ook vervlogen. Wat dat betreft is hardlopen niet anders dan tennissen. Ik kan nog zo’n duur racket kopen, als het er niet in zit komt het er niet uit. Naast gezondheidsvoordeel levert lopen me ook nog een afterparty op. Ik voel me naderhand door de gelukshormonen die door mijn lijf stromen intens tevreden over mijzelf en zou als ik zou roken zeker een sigaret bewaren voor dit moment.
Sporten hoeft voor mij niet altijd leuk te zijn. Ik kies ervoor gezond te leven en daar hoort sporten bij. Immers, niet bewegen wordt als een pandemie beschouwd en schijnt nog dodelijker te zijn dan hardlopen. Waar hardloop deskundigen het unaniem over eens zijn is dat ongetraind aan een marathon beginnen geen goed plan is en tot nare, soms fatale blessures kan leiden. Ik begrijp dit. Ongetraind aan welke wedstrijd dan ook beginnen lijkt me geen goed plan, alleen al omdat de kans dan toch wel zeer groot is dat de hele opschepperij een afgang wordt (ben je wel snel verlost van je grootheidswaanzin wat wel weer een goed idee is).
Mijn zwager is een lefgozer. Hij heeft onlangs de Marathon van Amsterdam gelopen. Hij is er al tijden mee bezig geweest door middel van trainingen met vaste maatjes. In de loop van de tijd is hij steeds verder gekomen. Hij is erg bescheiden over zijn vorderingen. Als je hem zou moeten geloven is het allemaal best te doen en nog leuk ook. Het is hem nog niet gelukt mij met argumenten te overtuigen, dus ik neem aan dat het zijn gelukshormonen zijn die spreken. Ik ken geen loper die zo geniet van het traject naar de marathon toe als mijn zwager. De trainingen, de 10 kilometers, de halve marathons. Anders dan andere marathonlopers die ik ken lijkt hij van alle momenten te genieten. Snel of langzaam, het is wat het is en dat is altijd mooi.
Mijn zwager heeft geen snelle tijd nodig om tevreden te zijn met zichzelf. Hij gaat voor de ervaring en lijkt al tevreden met enkel het startbewijs; De finish is een bonus. Met zijn “snel tevreden strategie” spaart hij enorme hoeveelheden energie die hij anders kwijt zou zijn aan het zichzelf kwellen met tijden en normen. Hij heeft zichzelf overtroffen met zijn eigen methode. Want laten we wel wezen, ergens in mijn zwager zit een streber anders was hij er zeker niet aan begonnen. De volgende yoga wijsheid had door mijn zwager bedacht kunnen zijn: “Wie alles luchtig opneemt kan geen succes hebben, maar wie geen succes heeft moet dat luchtig opnemen.”
Martijn, je was top, blijf in jezelf geloven en vooral ademhalen.