De grote leegte?!
Vanaf begin oktober tot en met eind februari staat alles wat ik doe behoorlijk vast. Ik heb een redelijk strakke planning, qua trainingen, waar ik me het liefst ook aan houd. Af en toe gooien pijntjes wat roet in het eten, maar het belang van structuur voor een topsporter moet niet onderschat worden.
Gedurende de zomer neem ik geregeld tijd voor sociale activiteiten, ik ga naar de kroeg, op vakantie, uiteten en als het even kan vis ik mijn surfspullen uit de schuur en ga ik het water op. Surfen is, qua lifestyle, volledig het tegenovergestelde van schaatsen: je moet echt roeien met de riemen die je hebt en plannen wanneer je gaat varen kan niet, je weet immers niet of er dan wind zal staan.
Na een volledig geregisseerde winter vind ik het fijn om de teugels wat te laten vieren en een beetje meer ‘go with the flow’ te doen. De boog kan immers niet altijd gespannen zijn en met zo’n vooruitzicht houd ik de wintermaanden beter vol.
Eerlijk is eerlijk, de laatste weken van het seizoen kijk ik uit naar de rustperiode, dan ben ik al wel weer een beetje klaar met het schaatsen, maar vooral met het stramien waarin we leven.
Ik vind schaatsen heel aardig om te doen, anders stak ik er niet zoveel tijd in, maar om nou te zeggen dat het mijn leven compleet maakt, dat gaat me wat te ver.
Gedurende de winter mis ik behoorlijk wat belangrijke gebeurtenissen. Om maar een voorbeeld te geven: 1 van mijn ‘oudste’ vriendinnen is in december moeder geworden, het duurde tot half februari voor ik op kraamvisite ging en de babyshower heb ik ook gemist. Dat gaat met pijn in mijn hart, maar het hoort erbij, ik heb er bewust voor gekozen toen ik landelijk ging rijden.
Wanneer het dan eindelijk tijd is voor rust, zo ergens in februari, breekt voor mij eigenlijk de drukste periode van het jaar aan: de tijd om het stof van mijn vriendschappen af te vegen en meerdere rondjes door Nederland te maken om iedereen te kunnen bezoeken. Mijn agenda staat niet meer vast en dat maakt het allemaal behoorlijk chaotisch, want er is opeens tijd. Heel veel tijd. En mijn vrienden weten dat. Als je veel sport gaan er vriendschappen verloren, omdat niet iedereen het egoïsme van een topsporter kan waarderen, overigens moet je je dan wel afvragen in hoeverre dat daadwerkelijk vriendschappen waren, maar dat is weer een heel ander verhaal.
Terugkomend op de titel: de grote leegte, ervaar ik de rustperiode eigenlijk zo?
Nee, ik vind het heerlijk en moet er tijdens die 4 weken ook niet aan denken om te gaan trainen. Hier wacht ik mee tot ik me echt verveel, tot ik van ellende niet meer weet welke plant ik nu water moet geven en het huis echt brandschoon is. Dan weet ik dat het tijd is, tijd om de zomertrainingen weer op te pakken: een verademing, want er komt weer structuur in mijn vrije tijd en structuur geeft me rust. Ik heb weer genoeg sociale brandstof getankt voor de komende maanden. Ik schrijf overigens mijn eigen trainingsschema, ’s zomers en plan ook heel bewust tijd in voor de andere zaken des levens in, omdat het schema naadloos overloopt in de winter en ik dus een hele tijd moet wachten voor er weer een trainingsvrije periode is.
Heel soms benijd ik mensen die alle tijd hebben om op reis te gaan of zomaar een dagje weg, omdat ik dit het grootste gedeelte van het jaar niet ‘kan’ doen, maar aan het eind van mijn rustperiode vraag ik me ernstig af: hoe houden de mensen die niet sporten dit vol?! Hun huizen moeten wel brandschoon zijn en hun planten aanzienlijk meer in leven dan die van mij.