Dallas

Op 17 november 1993 plaatste Oranje zich in een steenkoud Poznan voor het WK 1994 door thuisland Polen met 1-3 te verslaan. Samen met Hindrik Bonnema, Gert Weerd, John Laninga en Jos Jansen op de Haar was ik aanwezig in een uitverkocht Stadion KKS. Van de 20.000 toeschouwers kwam 99% uit Nederland. Dat was een unieke ervaring en zorgde voor een prachtig sfeertje. Dennis Bergkamp (2) en Ronald de Boer makten de Nederlandse treffers.

Het wereldkampioenschap 1994 vond plaats in de Verenigde Staten. Het was het toernooi waar Johan Cruyff eindelijk de bondscoach had moeten zijn. Gekrenkte ego’s en een niet gearriveerde fax zorgden ervoor dat dit helaas niet doorging. Dick Advocaat was de coach van het Nederlands elftal bij dit toernooi.

De poulefase werd met pijn en moeite overleefd na zeges op Saoedi-Arabië en Marokko en een nederlaag tegen de Belgen. In de achtste finale was het sympathieke Ierland de tegenstander. Na een fout van keeper Pat Bonner kwam Nederland voor rust op 2-0 door Wim Jonk en was de wedstrijd beslist. De kwartfinale was bereikt en op zaterdag 9 juli 1994 zou Brazilië de tegenstander zijn in Dallas.

Destijds werkte ik bij Ingenieursbureau Het Noorden aan de Laan Corpus Den Hoorn in Groningen. Op woensdag 6 juli was ik net alle andere werkdagen tussen de middag een broodje aan het eten op mijn werkplek. Mijn collega Erik van Dijk las ineens een advertentie uit De Telegraaf voor over een trip naar de kwartfinale wedstrijd Nederland – Brazilië in Dallas. Kosten: ƒ 2.500. In guldens dus, want de euro bestond toen nog niet. Vertrek: vrijdag 8 juli, oftewel twee dagen later. We keken elkaar kort aan en zeiden bijna tegelijk: “Zullen we gaan”? We waren het snel eens. Gaan dus. De laatste horde was overleggen met het thuisfront. We hadden beide een spaarrekening, maar of die bedoeld was voor een tripje naar Dallas was de vraag. Gelukkig kregen we beide groen licht van de dames en gingen we naar een reisbureau in de binnenstad om een en ander definitief te boeken.

Nadat we op donderdag nog snel Oranje-artikelen hadden ingeslagen, vertrokken we op vrijdag samen met 248 andere Nederlanders met het vliegtuig vanaf Schiphol naar Dallas. Iedereen was in een prima stemming en er werden vele vrienden gemaakt. Humor was er ook. Toen we in Dallas bezig waren met de landing en we vlak boven een villawijk met zwembaden vlogen, riep iemand in vliegtuig: “Verrek, daar ligt Sue Ellen aan het zwembad met een fles whisky”. Prachtige opmerking over deze alcoholiste uit de destijds populaire serie ‘Dallas’ over de familie Ewing, waar op sommige momenten 7 miljoen Nederlanders naar keken!

Aangekomen in Dallas checkten we in bij het Holiday Inn Hotel aan de rand van Dallas. Vervolgens namen we een taxi naar het centrum en vroegen de chauffeur of hij ons eerst bij het Cotton Bowl stadion af wilde zetten. Daar zou de volgende dag namelijk de wedstrijd plaatsvinden. Dat idee werd ons echter zeer afgeraden door de taxichauffeur. Het stadion lag in niet zo’n frisse wijk. Tijdens wedstrijddagen geen probleem, maar om daar nu als twee toeristen te gaan rondlopen was niet verstandig. Dan maar direct naar het centrum. Uiteraard in het Oranje. Het eerste wat we wilden zien, was de plek waar president John F. Kennedy in 1963 in een limousine was vermoord. Het was een aparte ervaring om op de plek te staan die je vaak op tv zag. Op weg naar Dealey Plaza werden we een aantal keer op de foto gezet door Japanners, die het blijkbaar bijzonder vonden dat er mensen in Oranje door het centrum van Dallas liepen.

Zaterdag 9 juli was het dan zover! Met de bus vanaf het hotel op weg naar de Cotton Bowl, waar 63.998 mensen aanwezig waren bij deze wedstrijd. Het viel op dat op iedere hoek van de straat mensen stonden te wapperen met tickets. In de bus zaten we naast een man die ook bij de WK wedstrijd van 1974 tegen Brazilië aanwezig was. In een keihard duel won Nederland destijds in Dortmund met 2-0 van de Brazilianen door treffers van Cruyff en Neeskens. Nu waren we 20 jaar verder en was hij er weer bij. Uniek.

Vrijdag en zaterdag hadden we al gemerkt dat het vreselijk warm was in Texas. Ruim boven de 40 graden. Als je het hotel uitkwam, was het net of je in een gordijn van warmte liep. Niet normaal. We hadden te doen met mandekker Stan Valckx, die vandaag de hele middag achter Romário aan zou moeten lopen. Het stadion, zonder overkapping, werd ook wel ‘de koekenpan’ genoemd. Wij begrepen direct waar die naam vandaan kwam. Op de tribune zaten de Nederlandse en Braziliaanse fans allemaal door elkaar en de onderlinge sfeer was fantastisch.

Na een 0-0 ruststand, stond Nederland na rust in de 62^e minuut ineens met 2-0 achter door treffers van Romário en Bebeto. Aanvaller Bebeto maakte na zijn treffer het bekende wieggebaar. Doordat Dennis Bergkamp de 1-2 in de 64^e minuut maakte, kwam er weer geloof bij de Nederlandse fans. Toen Aron Winter in de 76^e minuut de 2-2 binnenkopte, werden we op de tribune gek van geluk. Zou het dan toch gebeuren? Helaas maakte Branco in de 81^e minuut de winnende treffer voor de Zuid-Amerikanen door raak te schieten uit een vrije trap. Recht voor onze neus. De resterende 10 minuten lukte het Oranje niet meer om de gelijkmaker te produceren.

Op de tribune werden we getroost door onze Braziliaanse vrienden. Van provoceren of jennen was absoluut geen sprake. Het respect bij de inwoners van het grote Brazilië voor het Nederlandse voetbal bleek enorm groot. De Braziliaanse fans wilden alles wat maar oranje was graag hebben. Een hoed, sjaaltjes, zweetbandjes, shirts, et cetera. Ze gingen letterlijk op de knieën en smeekten zelfs om een simpel oranje fluitje van de McDonalds. We gaven alles weg. Gevolg was dat we compleet Oranje-loos het stadion verlieten. Prachtig om mee te maken, ondanks de pijnlijke nederlaag. Na de wedstrijd hebben we met ongeveer 6.000 Brazilianen en honderden Nederlanders een feest gevierd in het centrum van Dallas. Met veel Budweiser.

Nadat we op zondag nog even de toerist uitgehangen hadden, vertrokken we op maandag weer met het vliegtuig richting Amsterdam. Het was ondanks de nederlaag een prachtige ervaring die ik niet had willen missen.