Dagboek uit Moskou

Dennis Borst, één van de aanvoerders van Lycurgus, speelde afgelopen week met Amysoft Lycurgus in Moskou om een plek in de kwartfinales van de CEV-cup. Borst hield een dagboek bij van de vijfdaagse trip, die trots en vermoeidheid opleverde.
 

Dag 1: maandag 14 december 2020

De lange reis begon om 0.30 uur vanaf het Menno Lutter-gebouw aan de Paterswoldseweg. Met een volle bus van Veenstra Reizen vertrokken we vol goede moed richting Hamburg. Vanaf Hamburg vervolgden wij onze reis naar Frankfurt en daarna richting het koude Moskou. Aangekomen in Moskou werden we snel geconfronteerd met een wat typische manier van handelen door de vele werknemers die daar aanwezig waren. Bij het douane loket werd uitvoerig naar ons gezicht gekeken of deze wel hetzelfde was als in ons paspoort, niet een keer maar meerdere malen. Bij iedereen werd het paspoort ingenomen waarna we onder begeleiding naar een wachtruimte werden gebracht waar we moesten wachten. Hoe lang het wachten zou zijn wisten we niet, wat we wel wisten was dat er op de stookkosten niet bespaard werd. Wat was het daar warm, net als in elk gebouw of bus waar we in zijn geweest. Ter illustratie; in de spelersbus stond de kachel op een stabiele 27 graden. 
Na ongeveer een uur te hebben gewacht mochten we verder naar het volgende checkpoint en daarna door naar de bus die ons naar ons hotel bracht. Aangekomen in ons hotel, kwam ik erachter dat het niet zomaar een hotel was. Aan de muur hingen twee grote borden met de tekst: “VIP-visitors in the hotel.” George Bush, Jan-Peter Balkenende, Angelina Jolie, Usain Bolt en Diego Maradona zijn zomaar een paar namen uit de lijst die in het hotel een fijn bedje hebben gevonden. Na een kleurloos bordje eten; twee stronkjes broccoli, een paar stukjes aardappel en twee - ik denk - gehaktballetjes konden we gaan genieten van een verdiende nachtrust. Die hadden we na de lange reis wel verdiend. 

Dag 2: dinsdag 15 december 2020
Om 9.00 uur stonden we paraat in de ontbijtzaal, dat was smullen. Want in vergelijking met het diner van gisteren was er voldoende keuze aan eten en drinken om de dag goed te beginnen. Na het ontbijt werkte we een activatie-training af in het hotel, we hadden oefeningen mee gekregen van onze fysieke trainer Jan-Arend om de spieren ‘aan’ te zetten en ons klaar te maken voor de bal-training van die middag. Rond 15.45 uur kwamen we aan in de Dynamo Arena, een splinternieuwe hal van Dynamo Moskou. Toen ik een paar jaar geleden met Landstede Volleybal tegen Dynamo Moskou speelde kwamen we in een grote, zeer verouderde hal terecht. Dat was nu anders. Een mooie grote arena, goede verlichting, grote videoschermen in het midden van de hal. Een volleybalhal waar je soms alleen van kunt dromen. Voor mij was dit de mooiste volleybal arena waar ik in had mogen spelen.

Zoals gebruikelijk begin je deze trainingen met oriëntatie oefeningen om te wennen aan deze grote en hoge arena. Ballen werden de lucht in geslagen om daarna te kijken of we het dak konden raken, dit bleek een onmogelijke opgave. Het is een ding om de ballen de lucht in te slaan, maar om daarna een fatsoenlijke set-up te geven bleek in het begin een oefening met een grote uitdaging. Gelukkig kregen we dit naarmate de training vorderde beter onder controle en hebben we een prima training afgewerkt.  Het eten na de training bleek - net als de dag ervoor - nog niet veel veranderingen te hebben wat betreft de kleur. Het lijkt wel alsof het (met alle respect natuurlijk) grauwe, saaie en soms smaakloze leven in Rusland een afspiegeling was van wat er op ons bord lag. Na het eten hebben we met zijn alle de videobeelden bekeken van onze tegenstander. Conclusie: uitgaan van eigen kracht in combinatie met een paar kleine tactische aanpassingen. Door het ontbreken van wedstrijdritme van onze kant moeten we gewoon lekker gaan spelen en genieten van de wedstrijd. Eindelijk kunnen we weer doen wat we zo graag willen doen, en waar we goed in zijn. Lekker smashen! Weer aangekomen in onze hotelkamer heb ik na een ‘diepgaand’ en vrolijk gesprek met mijn kamergenoot Auke de ogen gesloten en gedroomd over de wedstrijd die ons te wachten stond. Want morgen hebben we onze wedstrijd!

 

Dag 3: woensdag 16 december 2020
De dag begon vroeg, om 10.00 uur stond de ochtend training op het programma. Het hoogtepunt van deze training was dat ‘Good Old’ Wytze Kooistra meedeed met het spel tennis. Het bleek nogmaals dat hij zijn kunsten niet is verleerd en legde spelers bij vlagen volledig in de luren.  
Om 14.00 uur was het dan zover -> bus -> kleedkamer -> wedstrijd -> genieten.  De wedstrijd ging zoals gedeeltelijk verwacht niet vanzelf, het ontbrak aan ritme, afstemming en systemen. Het is dan ook niet zo gek dat je 2-0 in sets achter komt, maar uiteraard voelt dat niet lekker. We hebben ons niet neergelegd bij deze stand en zijn in een vechtmodus gekomen en hebben ons terug geknokt tot 2-2 in sets. De sets die we wonnen waren niet supergoed van onze kant, maar we lieten met vlagen wel zien wat we in onze mars hebben. We groeiden in de wedstrijd. De vijfde set bleek helaas een brug te ver en verloren we, teleurgesteld als ik was, liep ik even boos weg. Verliezen is niet leuk, zeker niet als je voelt dat we deze wedstrijd hadden kunnen winnen. De teleurstelling veranderde toch wel snel in trots, want na maanden zonder wedstrijd was dit een goed resultaat. Uiteraard wilden we deze wedstrijd winnen om de volgende dag tegen het grote Dynamo Moskou te spelen, maar we mogen trots zijn op de wedstrijd die we hadden gespeeld. ‘s Avonds hebben we gezellig met zijn allen een drankje gedaan in de lobby van het hotel om de dag gezellig af te sluiten. 

Dag 4: donderdag 17 december 2020
Helaas waren we deze dag vrij, we hadden natuurlijk graag vandaag de wedstrijd tegen Dynamo Moskou gespeeld. Nu we vrij waren hadden we de tijd om er op uit te gaan. Het verschil in maatregelen tussen Nederland en Rusland wat betreft COVID-19 is heel groot. Terwijl in Nederland alles dicht is, lijkt er - op het gebruik van mondkapjes na - in Rusland alsof er niets aan de hand is. In het team hebben we daarom duidelijke afspraken gemaakt hoe wij hier zelf mee omgaan. We houden afstand van mensen buiten het team en dragen in alle ruimtes onze mondkapjes. Met deze regels in het achterhoofd gingen we met onze bus naar het Rode Plein, want als je toch in Moskou bent moet je daar natuurlijk wel even heen gaan. Op het plein aangekomen bleek deze vrijwel leeg te zijn, afstand houden komt dan dus wel goed. Terug in het hotel hebben we nog een uitwerk-training gehad en hebben daarna de trip gezamenlijk afgesloten.

Dag 5: vrijdag 18 december 2020
De lange reis gaat weer beginnen, gelukkig konden we uitslapen want de bus vertrok pas om 10.00 uur richting het vliegveld. Bij het inchecken in Moskou kreeg ik van de vriendelijke dame twee keer een nooduitgang-stoel toegewezen. Van Moskou naar Zürich en van Zürich naar Hamburg heb ik dus heerlijk languit kunnen zitten terwijl teamgenoten opgevouwen op een normale stoel zaten. Als lange volleyballer is vliegen best wel een nadeel en is het niet bevorderlijk voor de knibbels. Om 18.00 uur stond de bus van Veenstra Reizen weer op ons te wachten en konden we beginnen aan de laatste paar uur van onze reis richting Groningen. Tijdens de reis heb ik geld ‘weggegooid’ tijdens het pokeren met Arjan, Auke en Wytze, lekker een serie gekeken en mijn ogen dicht gedaan. Zo’n lange trip kost namelijk veel energie en zeker als je ook Auke als kamergenoot hebt, haha!