Dagboek Abiant/Lycurgus – Fatra/Zlin (Deel 1)

Door: Arjan Taaij

Foto: Jan Kanning

Deel 1

Het was ergens midden juni toen de loting voor de Challenge Cup bekend werd. Na een jaar hard werken waarin presteren als team absoluut niet zijn makkelijkste aanloop kende, was de uitkomst van de loting dan ook een grote teleurstelling; tegenstander in de Challenge Cup bleek Rivo uit Rijssen. Hoe kan je een prestatie van het jaar daarvoor zo te niet doen? Alles wat je ook maar kan aandragen als argument om een loting op deze wijze te sturen is per definitie zinloos. Dit is niet goed voor spelers, sponsoren, publiek en laat staan voor het volleybal. Anders dan visieloos is een dergelijk besluit van de CEV niet te betitelen.

Desalniettemin hadden we met de gecontracteerde spelers vertrouwen in een goed resultaat tegen Rivo over twee wedstrijden. Met dat vertrouwen in het achterhoofd keek ik als coach verder in het speelschema van het toernooi. Wij zouden de verliezer van het duel Dinamo Moskou tegen Fatra/Zlin treffen na een eventuele winst tegen Rivo. Zelfs een leek zou weten dat Dinamo Moskou, het sterrenensemble van de Italiaan Zaytsev, geen kind zou hebben aan Zlin.

Al lezende over de volleybalclub Fatra/Zlin, zag ik direct mogelijkheden om Lycurgus prominent in beeld te brengen op de Nederlandse volleybal kaart. Fantaserend over een geweldig spektakel en grote innovatie mogelijkheden, in deel 2 van dit dagboek zal ik hier nader op ingaan.

Na de tweeluik tegen Rivo, die we uiteindelijk toch redelijk makkelijk in ons voordeel wisten te beslissen, was dan eindelijk het moment daar. We mochten Europa in. Met een koffer vol bagage aan informatie over onze Europese tegenstander, prima behaalde resultaten in de competitie, een duidelijk groeiend spelniveau, groeiend onderling begrip en een groep enthousiaste mannen met een scherpe focus vertrokken we op 2 december vol vertrouwen naar Zlin. Om 07.10 in de ochtend vertrok de groenste bus van het Noorden richting Maastricht met 26 mensen aan boord. Ons Europees avontuur was begonnen.

Via Maastricht vlogen we naar Katowice (Polen) en vanaf daar met de bus weer de Poolse-Tsjechische grens oversteken op koers naar Zlin. Een pittig reisje van 12 uur, maar door de diverse afleidingen zoals pokeren, Euchre, Perudo, lekker eten, een tijdschrift en bovenal veel gespreksstof, een uitermate gezellig reisje. Rond 19.00 kwamen we aan bij ons Tsjechisch hotel Garni. Op het eerste gezicht een prima verblijf, zonder franje met een typisch Oostblok uitstraling. Snel omkleden om nog een korte hersteltraining te doen in de hal waar het donderdag allemaal plaats moet gaan vinden. Na wat loopvormpjes en stretch oefeningen houden we de hal voor gezien om vervolgens terug te lopen naar ons hotel, dat op 400 meter van de sporthal ligt. Rond 23.30 loop ik samen met mijn kamergenoot en zeer gewaardeerde collega Gerard Smit terug naar onze kamer, waar ik na wat mailtjes van mijn werk aan de Hanzehogeschool om 00.45 besluit om te gaan slapen.

Ik schrik wakker. Nog half slapend kan ik het geluid op de achtergrond niet plaatsen. Het gepiep houdt aan. Terug in de ‘echte wereld’ begrijp ik dat het mijn wekker is die ik de avond daarvoor had ingesteld. Een, voor mij, onbekende wekker aangezien ik de afgelopen drie jaar door het geluid van roepende kinderen werd gewekt. Waarschijnlijk herkenbaar voor meer jonge vaders. Een mooie dag ligt in het verschiet. Een dag waarin we kennis gaan maken met Zlin en onze tegenstander. Zlin, de stad waar Batá schoenen groot is geworden. In de hele stad zie je de invloed die Batá schoenen in de afgelopen 80 jaar hier heeft gehad. Je wordt geconfronteerd met de Batá universiteit, die meerdere dependances kent. De Batá gebouwen onderscheiden zich van andere gebouwen in de stad door de sobere uitstraling, witte muren, rode daken en karakteristieke rechthoekige vorm. Zlin, een stad die tevens, vanuit mijn beleving, 25 jaar achterloopt ten opzichte van onze westerse cultuur. Misschien ook logisch als je weet dat het communisme hier pas sinds 1989 plaats heeft gemaakt voor het kapitalisme. Batá zelf is trouwens, na de val van het communisme, met de noorderzon vertrokken. Vraag vooral niet de hoofdcoach van Fatra/Zlin, Roman Macek, naar de invloed van Batá. Hij zal rood aanlopen en met stoom uit zijn oren zijn beklag doen dat Batá de stad Zlin na de val van het communisme aan zijn lot heeft overgelaten.

Opnieuw word ik wakker van de wekker, Game Day. Direct Skype ik even met thuis. Wat een fantastisch instrument. Zowel Louise als June kijken vol bewondering naar de IPad. “Papa, Papa”, hoor ik June (de jongste van 1) luidkeels roepen. Louise (de oudste van 3) wil vooral haar ervaringen delen over haar ‘Sint Woezel’ en ‘Pietje Pip’ feest van de dag ervoor op haar Peuterspeelschool. Trots kijk ik naar mijn beide meisjes, prijs ik me gelukkig met mijn werk, mijn `hobby` als volleybalcoach maar bovenal met mijn drie fantastische meiden. Douchen, ontbijten, video kijken met de groep en nadat we de laatste puntjes op de i hebben gezet, loop ik samen met Gerard Smit en Willem Frieling opnieuw het centrum van Zlin in. Al drie dagen zeurt Willem, onze teammanager, dat hij een kapper wil pakken. Wat voor de één het bezoeken van een voetbalstadion een ‘must’ is in een vreemde stad, is het voor een andere de noodzaak om een lokale kapper te bezoeken. Willem valt onder de laatste categorie. Na drie dagen zeuren ga ik uiteindelijk met hem mee. Arendre stond op het naamkaartje van de kapster. Ze sprak geen woord Engels, een decolleté waar je ‘u’ tegen zegt, maar oh wat kon ze goed haarwassen. Zeker tien minuten was ze bezig met mijn toch niet  grote haardos. Willem keek mij beteuterd en met enige jaloezie aan.

Ik voel me goed, veilig en vertrouwd over mijn eerste Europese optreden als hoofdcoach. Ik heb er zin in! Tegen 15.30 lopen we als groep naar de ‘place to be’. De plek waar vele spelers binnen onze selectie hun Europees debuut gaan maken. In de kleedkamer vooraf benoem ik ook dit element. Ik roep de groep op om terug te denken aan een jaar geleden, december 2013. Jeff onze spelverdeler speelde in Denemarken bij Middelfart, Steve bij de universiteit Stanford, Dennis bij Paris Volley, Chris zat bij het Full Time training center in Canada, Gino bij Sarkat in Finland en Tim bij Zwolle. Hadden jullie ooit gedacht dat je met Lycurgus zou spelen in de Challenge Cup tegen Fatra/Zlin? Het is de uitkomst van een ontwikkelingsproces die je de afgelopen jaren hebt doorgemaakt. Dit is de reden geweest waarom je bent gaan volleyballen en elke dag je tas pakte om opnieuw naar de hal te gaan. Dit zijn de momenten waaraan je terug denkt als je over twintig jaar aan je kinderen de ervaringen deelt van je tijd in Groningen. Dit moment zal je voor eeuwig bij je dragen. Laat het daarom vooral een moment zijn waar je van geniet, een moment waarin je trots mag zijn op jezelf. We sluiten af met onze 1-2-3-JaHoe! Mijn gevoel is goed, ik denk aan de groep en denk wat een goed stel bij elkaar. De wedstrijd verloopt zoals we hadden verwacht; twee ploegen die aan elkaar gewaagd zijn en een sober maar oh zo degelijk spelend Zlin, 3-2! Europees gezien een prima resultaat, maar tegelijkertijd roept een dergelijke uitslag altijd de vraag op of er meer in had gezeten?

Tegen 20.00 plof ik neer op een stoel in de lobby van ons hotel. Een biertje staat voor me. Ik ben op, moe. Onbewust heeft de wedstrijd, de ervaring, het Europese debuut meer met me gedaan dan dat ik vooraf had gedacht. Een nieuwe ervaring, waar ik dankbaar voor ben. Het smaakt naar meer. Dit is wat ik fantastisch vind, betrokken zijn bij een groep mensen die gestuwd door hun intrinsieke motivatie elke dag beter willen worden.

Op uitnodiging van Roman Macek gaan we met hem mee naar een bar in Zlin. Eigenlijk had ik er niet veel zin in. Ik was moe en moest het verlies nog een plekje geven. Maar wat ben ik blij dat we zijn gegaan. We hebben veel gekletst over volleybal. Ik kom er achter dat het, in eerste oogopslag ouwe mannetje, dat rondloopt in zijn trainingsbroekje, manusje van alles, een geslepen hond is. Een persoonlijkheid in het Tsjechische volleybal. Jaren gespeeld in de absolute top van de wereld, eerste spelverdeler van het nationaal team van Tsjechië in de periode 1980 tot 1990. Hij vertelt uitgebreid over het volleybal in Tsjechië, over de arrogante Moskovieten van Dinamo Moskou, over zijn ervaringen in Spanje en Italië en over zijn zoon, die profvoetballer is bij Juventus. Ik kom tot de conclusie dat het Tsjechische volleybal vele malen groter is dan de Nederlandse eredivisie. Begrotingen die allemaal boven die van ons liggen. Rond 03.00 zet Roman Macek ons af bij hotel Garni. Een avond waar ik vooraf niet zo veel behoefte aan had, blijkt achteraf een fantastische avond. Vooral de gastvrijheid alsmede de trots van Roman zal mij blijven herinneren.

Vrijdag 5 december, Sinterklaas. Bus, vliegtuig Brno-Eindhoven en opnieuw de bus, komen we tegen 16.00 aan in Groningen. Direct rijd ik door naar mijn ouders, waar mijn familie wacht om samen Sinterklaas te vieren. Terug in de realiteit. De plek waar ik zo van houd! Ik prijs me gelukkig met een nieuwe ervaring!