Column hardlopen

Harlopen is verschrikkelijk. Elke keer als ik mezelf weer gedwongen heb om mijn sportschoenen aan te doen vraag ik mezelf af…waarom? Het werk is gedaan, het eten verteerd de krant lonkt en er is op televisie altijd wel een sportwedstrijd te bekijken. Toch maar hoopvol de deur uitgegaan. De eerste 500 meter, op gang komen en opeens loopt Linford Christie een stuk mee. De Grote Leliestraat in de stad Groningen uit, het plantsoen in. De Brit vertelt honderduit over de epische duels die hij uitvocht met Carl Lewis en Ben Johnson resulterend in zijn Olympische titel van 1992 in Barcelona. Ik raak onder de indruk van de imposante Engelsman die aan de Kerklaan afslaat en aan de horizon verdwijnt. Lekker begin vandaag, de cadans is goed de moraal opgekrikt. 

Aan het begin van de Paddepoelsterweg duikt Ellen van Langen uit het niets op. De Nederlandse heldin van de Spelen in de populaire Spaanse wereldstad. Hoe ze energie sparend door de series kwam, in de finale op het juiste moment het enige gaatje, aan de binnenkant, indook en goud behaalde op de 800 meter. Het onvergetelijke commentaar van Theo Reitsma ‘Van Langen komt..Noeroetdinova voorbij daar gaat ze naar het goud het stadion staat op zijn kop. Goud, goud voor Ellen van Langen.’ Het geïmproviseerde bellen met familie via een enorme telefoon aangereikt door verslaggever Sierd de Vos. Van Langen legt me uit hoe het verder met haar gegaan is, hoe ze altijd in de atletiekwereld gebleven is en hoe die Olympische race haar leven voorgoed heeft veranderd. Ik ben 4 kilometer onderweg en besef hoe goed ik me begin te voelen. De regelmaat van de stappen, het bewust onder controle hebben van je eigen ademhaling en het gezelschap vandaag zorgen voor een volmaakt geluksgevoel. 

Bij de brug over het Van Starkenborghkanaal neemt Van Langen een andere afslag en komt Gerard Nijboer voorbij. Hij vergezelt me richting het pittoreske Garnwerd. Doet me beseffen dat de ontberingen van een marathonloper ‘een ander paar mouwen is’. Wat het inhoud om over 42 kilometer en 200 het uiterste van je lichaam te vragen en zo naar de zilveren medaille te snellen op de Olympische Spelen van Moskou in 1980 en in 1982 de Europese titel te veroveren in Athene. De strijd met de veelal ongenaakbare Afrikanen, de opoffering, het heilige vuur, de pijn en de verlossing van de eindstreep. Wel steeds in een evenwichtig tempo naar Garnwerd. De verleiding om aan de waterkant op het beroemde terras van café Hammingh te gaan zitten wordt routineus weerstaan. Als ik dat doe ben ik verloren weet ik uit ervaring, de benen en lichaam merken dan hoe ontspanning voelt en dat moment moet koste wat kost uitgesteld worden want anders…sjokkend naar huis. Nijboer gaat wel zitten, hij heeft het verdiend en is met pensioen. 

Ik sla de terugweg in en uit het niets duikt Merlene Ottey op. Die is uiteraard veel te snel, maar de paar minuten die me gegund zijn met haar vertelt ze over de schitterende Jamaicaanse hardlooptraditie, de kleurrijke atleten die het Caraïbische land heeft voortgebracht. Voor ik ook maar iets terug kan zeggen sprint ze de Groningse velden in die haar schitterende lange benen tot zich nemen. Wow, ik heb al negen kilometer afgelegd vandaag. Heb me zelden beter gevoeld. Ik graaf in mijn geheugen en denk aan de overwinningen van gentleman Sebastien Coe, architect van de Spelen in Londen 2012 en de collectieve euforie die zich daar meester maakte van het atletiekstadion toen de Britten, onder aanvoering Mo Farah de gouden medailles aaneen begonnen te rijgen. 

De stoïcijnse Kenianen, Ethiopiërs, Marokkanen op de middellange afstand, onze eigen Rob Druppers en Han Kulker die tegen dit geweld een vuist probeerden te maken. De magie van de Golden League, nu Diamond League, langs uitpuilende stadions in Zürich, Parijs, Stockholm en Oslo. Prijzengeld in goudstaven. Langs de Reitdiephaven voert de weg nu naar huis. Als een paard dat de stal ruikt loop ik in evenwichtige tred de laatste kilometer. Eliud Kipchoge komt naast me lopen op mijn laatste meters. De immer opgewekte Keniaan brabbelt in zijn heerlijk onverstaanbare eigen taaltje over de 4-mijl van Groningen, die hij vijf keer won ‘Thank you sir, Groningen my favourite city’, zijn trainingscentrum in Afrika en hoe de verwezenlijking van zijn droom tot stand kwam: Olympisch goud op de marathon in 2016 Rio de Janeiro. Als we terug komen in het plantsoen neemt Kipchoge onverwacht de benen en snelt richting Vismarkt. Zijn Vismarkt. Ik kom met 13 kilometer op de teller aan bij mijn voordeur en orden mijn gedachten. Het was toch weer de moeite waard, de vermaledijde hardloopschoenen kunnen uit, achteloos in een hoek gesmeten en de beloning in de vorm van een verfrissende douche wacht. Over twee dagen weer. Hardlopen is verschrikkelijk. Mooi.