Boulevard of broken dreams
Beeld: Pexels.com
Ik ben onderweg naar Belgrado, naar het EK-indoor om Thijmen Kupers te ondersteunen om weer een stukje van zijn dromen waar te maken. Het mooie van het trainen van (een groep) individuele atleten is hun niet aflatende optimisme over hun eigen toekomstige prestaties.
Inderdaad toekomstige prestaties. Na afloop van een seizoen, dat is bij ons in september lijken de atleten spoorslag al hun moeilijke momenten, harde werk en minder goeie prestaties te zijn vergeten. Er wordt slechts gekeken naar de progressie die is gemaakt. En die wordt vaak lineair doorgetrokken naar het volgende jaar. Althans in de gedachten van de atleet. Als trainer probeer ik dit eindeloze optimisme meestal een beetje te temperen. Maar dat is meestal tegen dovemans oren.
Daaro m is dit moment wel een mooi moment om eens vooruit te kijken. We namelijk al iets meer dan in september. Het indoorseizoen zit er voor meesten net op en we kijken nu uit naar het buitenseizoen. Uiteindelijk het enige echt belangrijke. Het meeste optimisme is inmiddels teruggebracht naar realistische proporties. Immers de tijden liegen niet.
Wat was het enthousiasme groot bij onze 800 meter lopers in het najaar. Hoe zou dat toch moeten tijdens de indoor? Want zouden niet een stuk of vier Groningers de limiet gaan halen, en misschien ook nog wel iemand van buiten Groningen. En er zijn maar drie startplekken… Ik zei toen al: “als we er met twee mensen staan doen we het fantastisch”. Feit is namelijk dat het in de Nederlands atletiek nog nooit is voorgekomen dat iemand thuis moest blijven omdat er zich teveel atleten hadden gekwalificeerd. Tegen dovemans oren. Mijn atleten hebben natuurlijk alternative facts.
Inmiddels is het NK achter de rug, waar wij, als Team 4 Mijl, vijf van de zes finale plaatsen hadden tijdens de 800 meter finale bij de mannen. Wat op zich uitzonderlijk is, maar de tijden bleven ver weg van de limiet. Thijmen was de enige die dat wist te halen…
Het nieuwe realisme zet aan tot hard werken. Om de overgebleven dromen te realiseren. Dit harde werken zal ongetwijfeld leiden tot nieuw optimisme. Het ging immers nog nooit zo goed in training. De ervaring leert mij dat over een maand iedereen zijn eigen dromen gaat waarmaken, althans naar eigen zeggen…
Ik kijk in dat opzicht dan ook niet uit naar de eerste wedstrijden van het seizoen. Dan is het vaak scherven ruimen, van wat ik wel eens schertsend noem the boulevard broken dreams: de eerste wedstrijden. Dan zijn er geen alternative facts meer, dan is er de nieuwe realiteit. Vaak de basis voor mooie prestaties later in het seizoen, maar dat zien de meeste atleten dan op dat moment weer niet.
Ondertussen vervolg ik mijn reis naar Belgrado en droom ik van champagne op zondag. Ook ik heb van mijn atleet-zijn iets dromerigs overgehouden. Een medaille zou toch wel heel mooi. Zondag weten we of ik langs de walk of fame loop, of dat ik een via the boulevard of broken dreams afdruip.
Eddy Kiemel – Coach Team 4 Mijl