Bijna 8mm

Had Thijmen (Kupers) in de halve finale van het WK Atletiek in Londen maar verloren met 8mm. Verloren? Ja, inderdaad verloren. Want dan had hij in ieder geval gelopen, kunnen strijden, kunnen laten zien hoe goed hij was. Want dat was hij… tot het moment dat hij bij een simpel versnellinkje plotseling het hinkje maakte van een atleet die iets verrekt of scheurt. Als coach weet je eigenlijk meteen dat het voorbij is. Tegen beter weten in wordt alles geprobeerd: tape, bandage etc. Maar het daaropvolgende versnellinkje maakte alles duidelijk: het zou niet gaan gebeuren. Thijmens wereld stortte in. Als coach vervul je dan je allerbelangrijkste taak op een toernooi, de troostende schouder en de arm. Kortom de eerste teleurstelling opvangen. Successen vieren is makkelijk, maar je bent vooral aanwezig voor het geval zoiets als dit zich voor doet. Bij mij kwam de klap later. Toen het toernooi zich ontvouwde zoals het deed. Thijmen had… Maar dat is de praat van een verliezer. Zoals een collega-trainer sms’te: “Dit is verschrikkelijk zuur. Uithuilen etc.”. Dat wilden we toen met z’n allen gaan doen, maar helaas sluiten de pubs in Londen vroeg. Dat was de tweede teleurstelling van avond.

Het uithuilen begint bij mij met plannen maken voor de toekomst. Dus op zoek naar inspiratie voor een nog betere toekomst. Ik zoek dan de zon op. En een relaxt boek. Omdat het zo’n mooi cliché is voor (oud) sporters, een boek over een andere trainer: Herr Pep. Al snel ben ik gegrepen door zijn niet aflatende fanatisme. Ook wel een beetje jaloers op de voetbaltrainer die de ene speler kan inwisselen voor de andere. Had ik Thijmens kuit maar kunnen wisselen voor een niet geblesseerde. Maar helaas gaat hier meer de parallel met Max Verstappen op, en is de race voorbij voordat hij goed en wel is begonnen. Ik begrijp zijn frustratie nu nog beter.

Terug naar Pep. Wat zette mij in de denkstand? Eén van de stellingen was dat alles al was bedacht en gedaan. Dit is iets wat we in de atletiek ook vaak beweren, en dan maar alles bij het oude laten. Maar hier werd de parallel getrokken met een topkok. Alle ingrediënten zijn wel bekend, maar toch weet een topkok steeds niet gerechten te maken, door verschillende combinaties te maken.

Dat zet mij onmiddellijk in de creatieve stand. Als ik nu iets meer van dit bij Thijmen doe, en iets minder van dat. En bij Suzanne Voorrips iets meer dat, een hoogtestage hier, wat meer omvang bij van Thomas van Laar, wat meer snelheid bij Niek Blikslager, wat meer krachttraining bij Marlies, juist wat minder bij Rob… Mijn hersenen draaien weer op volle toeren. Dit in combinatie met de zon en de rust van de vakantie doet de rest. Ik verheug me nu al op mijn eigen creativiteit en de input die ik zal meenemen naar ons eerst volgende stafoverleg om het volgend jaar nog beter te doen.

Ik moet er alleen voor oppassen dat ik niet terugval in de teleurstelling van de nederlaag van de 8mm, of beter gezegd 7,6mm… want zo lang van het scheurtje in de kuitspier van Thijmen.