Arie Bombarie is pensionado
Beeld: Jan Kanning
Hij zou een uitstekende technische roerganger van FC Groningen kunnen zijn. Hij zou een uitgekiende en ter zake kundige voetbalanalist kunnen zijn. Hij zou een prima en zeer boeiend verteller van voetbalavonturen kunnen zijn op feesten, partijen, zakelijke bijeenkomsten. Hij, Arend Haan, roepnaam Arie, is na een rijk leven als voetballer en trainer met pensioen gegaan. Het in Finsterwolde ter wereld (16-11-1948) gekomen voetbaldier vindt het mooi geweest. Stress aan de kop heeft ie geen zin meer in.
Bij WVV in Winschoten maakte Arie furore. Die roemruchte amateurvereniging leverde eind jaren zestig ook Klaas Nuninga en Jan Mulder af aan betaalde clubs. Arie verscheen 1 juli 1969 bij het grote Ajax op de loonlijst. Het was de opmaat van een ongekende carrière met een stortvloed aan successen. Maar liefst 21 prijzen sleepte Arie als middenvelder en in een later stadium als libero binnen. 12 prijzen met Ajax, 6 prijzen met Anderlecht en 3 prijzen met Standard Luik. Hij werd 6x kampioen, pakte 4 nationale bekers, veroverde 5 Europa Cups, nam 1 wereldbeker ter hand, mocht 4 Europese Super Cups aanraken en snaaide ook nog even een Belgische Super Cup mee.
Hij speelde 36 interlands en maakte 6 goals. Z'n handelsmerk was het vlammend afstandsschot. 3 prijzen verwierf Arie in het shirt van Oranje. Zilver op het WK in 1974, brons op het EK in 1976 en zilver op het WK in 1978. Tot z'n grote woede en frustratie was een echte hoofdprijs met Oranje voor hem en z'n generatiegenoten niet weggelegd. In 1984 sloot Arie z'n roemvolle carrière als speler af. Hij trad als trainer in dienst van Antwerp FC. Nu, bijna 32 jaar later, geeft ie er dus de brui aan. Hij trainde in al die jaren 13 clubs, sommige tweemaal, en was bondscoach van de Volksrepubliek China, Kameroen en Albanië. Met Anderlecht werd ie tweemaal kampioen en met Standard Luik veroverde hij de beker. 21 prijzen als clubspeler, 3 prijzen als International en 3 prijzen als trainer maakt 27 prijzen. Kon minder zou men in Finsterwolde zeggen.
Z'n bijnamen waren 'Arie Bombarie' en 'Sluwe Arie'. Hij had namelijk altijd babbels en altijd antwoorden in voorraad tijdens netelige kwesties. Als je er bij Arie destijds 50 cent ingooide kwam er voor tenminste 9 gulden weer uit. Als verslaggever van RTL4, destijds de eerste commerciële zender in Nederland, heb ik Arie van oktober 1996 totin oktober 1997 vrijwel dagelijks meegemaakt als trainer van Feyenoord. Bijvoorbeeld rondom de Europa Cupwedstrijd in Oostenrijk tegen Rapid Wien. Het plan was simpel Ronald Koeman hoefde alleen maar de krachtige goalgetter Karsten Jancker af te dekken. Ronald was natuurlijk niet een van de allersnelsten, maar z'n inzicht en timing waren bijna altijd uitstekend. Die avond dus even niet. Jancker zette tot drie keer toe de turbo aan met drie doelpunten tot gevolg. Feyenoord exit.
Tsja, daar ben je lekker mee als trainer. Twee uurtjes na afloop kwamen we elkaar weer tegen in de hotelbar. Het was een dolle boel ondanks de uitschakeling. Alleen Arie hield zich in een hoekje gedeisd. Hij had de smoor in en observeerde vanuit z'n ooghoeken de feestende meute. We hebben er nooit over gesproken, maar Arie moet welhaast hetzelfde hebben gezien als ik. Twee prachtige en wellustige Oost-Europese jongedames verlieten plotsklaps en razendsnel de hotelbar. Drie minuten later waren ineens ook vier spelers van Feyenoord foetsie. Ruim een uurtje later doken de twee sexy ladies ineens weer op en korte tijd later verschenen de vier voetballers met lachende gezichten en fris gewassen haren weer ten tonele. Ik keek naar Arie. Hij nipte aan z'n drankje, loerde onverstoorbaar in het rond en ging een kwartiertje later tukken. Tenminste dat dacht ik. De twee tiepjes uit Oost-Europa zaten in ieder geval nog in de hotelbar.
Bij Feyenoord heeft Arie het niet lang volgehouden. Na een jaartje moest hij plotseling de Kuip uit. De anders zo welbespraakte Arie ging via de achterdeur en was niet te traceren voor de media. Onthutst en gekwetst had ie de benen genomen. M'n mooiste herinnering onder het bewind van Arie was in Rusland de Europa Cupwedstrijd tegen Spartak Moskou. Met Arie had ik afgesproken dat m'n cameraman en ik de laatste tien minuten bij hem in de buurt mochten zijn om te filmen en onmiddellijk na afloop betrokkenen te interviewen. Het wonder geschiedde. Anderhalve minuut voor tijd stond het 0-0 en ineens was daar de mee naar voren gerende rechtsback Kees van Wonderen. Hij maakte de winnende. Ik werd besprongen en lag ineens in de armen van Arie. Een dergelijke gebeurtenis zal niet weer gebeuren. Arie is pensionado!