Наслаждайтесь шоу в Сургуте!
Beeld: Arjan Taaij
Dagboek Abiant/Lycurgus - Gazprom/Urga SURGUT
Zondag 1 november: parkeerplaats Alfa college om 09.30 uur. Vertrek naar Düsseldorf waar we vandaan vliegen richting Moskou om daar over te stappen en door te vliegen met Surgut als eindbestemming. Een stad in Siberië. Een grote stad voor Nederlandse begrippen. Surgut is groot geworden door de werkgelegenheid die Gazprom daar gecreëerd heeft. Cultuur en entertainment is ver te zoeken. Vooral te typeren als kou, sneeuw, grauw en grijs.
Eerlijk is eerlijk, ik ben niet zo'n held als het aankomt op vliegen. Siberië, Aeroflot, binnenlandse vlucht, sneeuw en dan als klap op de vuurpijl een Russisch vliegtuig dat zijn waterloo vindt een dag voordat wij vertrekken. Het helpt niet mee om met vertrouwen af te reizen. De gedachte dat ik op 1 november ter wereld kwam en ook op 1 november deze wereld zal verlaten….
Voor mij is het al een kunst op zich om het gevoel van ‘geen controle’ te omarmen. De reis verloopt gelukkig vlekkeloos en zelfs de kleffe rijst met kip is prima te eten. Tegen 03.20 uur landen we in Surgut en na een snelle check van de bagage stappen we in de bus en zijn we na 7 km om 04.00 uur in het hotel. Eenmaal in het hotel kan ik alles weer relativeren, maar ben ik vooral blij dat we deel 1 van de reis goed hebben afgesloten.
Vooraf kregen we het bericht over de kamerindeling en daaruit bleek dat de "headcoach" toch echt de suite van het hotel toebedeeld had gekregen. Onderweg maakten we grappen over twee bloedmooie vrouwen die wellicht als onderdeel bij de package horen. Met het kaartje van suite 217 ging ik naar boven. Ik drukte mijn kaartje in het systeem en opende de deur. Twee vrouwen in de suite schrikken een beetje op van mijn komst, verontschuldigen zich in het Russisch en lopen, tot mijn opluchting, weg. “We vulden de bar voor je”, maak ik op uit hun gebaren. Een laatste biertje samen met Gerard en Willem, maakt een einde aan dag 1 van onze reis in Siberië en mijn verjaardag. Een suite was het zeker!
Een hiërarchisch verschil, het zal wel de cultuur zijn. De suite bleek ook echt een suite met ruime eetkamer, tot woonkamer, tot een officieel ‘psychologisch’ kamertje met lerenstoel waar ik als “headcoach” mijn spelers onderhevig kan laten zijn aan enkele diepgaande vragen, tot een kingsize bed en twee badkamers waarvan een met jacuzzi. Ik geniet, maar een kamer met Gerard kent toch mijn voorkeur bij een volgende reis. Samen uren lang praten over volleybal maken de Europa cup wedstrijden ook uitermate interessant.
Maandag staat in het teken van video en verdere uitdieping van de tegenstander. Specifieke elementen van het spel van onze tegenstander bekijken we. Wat doen ze serverend, hoe staan ze blokkerend, wat doet hun middenman bij een goede pass en op welke wijze anticiperen ze hier verdedigend op, zijn vragen die we proberen te beantwoorden. We kijken naar de wijze waarop ze hun pass organiseren en het spel verdelen, wat de specifieke slagrichtingen en voorkeuren zijn van de aanvallers. Dit alles uiteraard over meerdere wedstrijden zodat we enkele structuren ontdekken die los staan van de tegenstander. Op basis van deze info maken we vanuit onze kwaliteiten een tactisch plan dat tot mogelijk succes kan leiden. Eén conclusie is meer dan duidelijk: Surgut is “by far” de beste ploeg die Lycurgus ooit heeft getroffen in de Europa Cup.
Trainen op maandagavond in een hal die allure uitstraalt. Groot, veel capaciteit voor publiek, led boarding, spelershome met alle faciliteiten op medisch vlak en een eigen conferentie/video ruimte. Alles in dienst van de volleyballers. De hal wordt ook voor niets anders gebruikt dan het eerste team van Surgut. Ook de hoeveelheid mensen die rond het veld lopen valt mij op. Van ballenoppomper en fysio tot wasserette vrouw. Iedereen heeft zijn eigen expertise en levert bijdrage in het succes van het team. De training staat vooral in het teken van acclimatiseren aan de hal, stretchen, foamrollen en wat vormpjes met bal. Ontspannen in een lage intensiteit met de bal. Na de training kijken we met het team voor het eerst op video naar Surgut, een eerste indruk. Hard en hoog, typisch Russisch volleybal geeft de groep aan.
Dinsdagochtend de technical meeting en preliminary inquiry. Een officieel maar nietszeggend onderdeel van het geheel waarin o.a. dopingverklaringen van spelers moeten worden overhandigd. Een certificaat dat elke speler dient te behalen door op een wat kinderlijke manier allerlei vragen te beantwoorden die veronderstellen dat je toch echt geen doping gebruikt en op de hoogte bent van de gevolgen van doping. Spelers proberen bewust alle vragen fout in te vullen, een spel op zich, uiteindelijk haal je altijd je certificaat. Het protocol wordt doorgenomen waarbij de helft van de nietszeggende regels al door de supervisor als onzinnig worden bestempeld. Een voorbeeld: alleen de ‘starting six’ mogen op de bank zitten bij start van de wedstrijd. De reserve spelers mogen alleen in het reservehokje staan in de hoek van de zaal. Na de meetings duiken we voor het laatst de hal in. Zestig minuten vooral serveren en passen. Een enkeling wil graag nog een bal slaan. Prima. De individuele voorbereiding staat nu centraal. Wij geven ruimte aan deze verschillen. Terug in het hotel doen we de laatste videobespreking en definitieve afstemming van het tactisch plan.
Game Time. Ik ben trots. Tegen de nummer vier van Rusland spelen we uitstekend. Elke set creëren we kansen en mogelijkheden. We voeren het tactisch plan naar behoren uit. Het uiteindelijke verlies van 3-0 roept met de minimale verschillen wel de vraag op of er meer in had gezeten. Ja! Een setje hadden we kunnen pakken, maar tegelijkertijd laat deze wedstrijd zien dat we een donders goede ploeg hebben. Een ploeg die ook in moeilijke momenten bij elkaar blijft, elkaar ondersteund, vecht voor elk punt en op momenten als vandaag nog meer uit zichzelf en elkaar kan halen. Het biedt perspectief voor de toekomst. De lat kan omhoog in trainingen en andere wedstrijden. We worden door deze wedstrijd (en) geconfronteerd met verbeterpunten waar we mee aan de slag zullen gaan.
Woensdagavond 4 november we rijden tegen 18.00 uur de parkeerplaats op bij het Alfa college. Terug in Groningen, thuis! Mijn drie meiden vliegen me in de armen.. “papa”.. Wat een rijkdom! Ik ben blij dat ik ze weer in mijn armen heb. Vliegen, het is en blijft spannend, maar wat biedt het fantastische mooie ervaringen voor het leven. Abiant Lycurgus dank!
“Enjoy the Show!”
Return: 18 november, 20.00 uur, Alfa college