VARloze arbitrage nekt Lycurgus bij verdedigen titel

Door: Dick Heuvelman
Foto's: (c) Jan Kanning
Datum: maandag 13 mei 2019

Kampioen worden is gemakkelijker dan kampioen blijven. Het is ongeschreven wet in de sportwereld. De volleyballers van Abiant Lycurgus hebben dat nu ook ervaren. Twee keer konden zij de aanvallen van Orion afslaan, maar dit keer moesten ze capituleren. In eigen stad nota bene, waar MartiniPlaza behoorlijk vol was gelopen om een vierde landskampioenschap te vieren.

Boordevol optimisme ging het noordelijke volleybalvolk er zondagmiddag eens goed voor zitten. In de overtuiging dat deze klus na de formidabele winstpartij in Doetinchem in hoofdstuk 4 van deze play-offs geklaard zou worden. Maar het draaide uit op een desillusie zoals we die afgelopen week ook in Liverpool en Amsterdam hebben kunnen zien. Gewaande winnaars gingen op de drempel van succes onderuit, kansloze verliezers herrezen na kansloze achterstanden uit hun as. Met respectievelijk FC Barcelona en Ajax in de rol van schlemiel.

Dat gebeurde in een bloedstollend spektakel dat liefst tweeënhalf uur duurde. Een wedstrijd die veel minder tijd in beslag zou hebben genomen als er een VAR had meegekeken. Want in de – achteraf – cruciale derde set was een van de vier lijnrechters niet bij de les. En laat die foute zienswijze nu net in het nadeel van Lycurgus vallen. Op een matchpunt werd de bal toch duidelijk zichtbaar binnen geserveerd door passer-loper Frits van Gestel, waar de hulpscheids hem uit zag. Die beslissing hielp de Doetinchemmers via een 32-34 setzege vanuit een schijnbaar verloren positie alsnog in het zadel.

Het werpt de vraag of de volleybalbond voor dit soort belangrijke wedstrijden voortaan niet een videoscheids in moet schakelen. Lijnrechters in het topvolleybal zijn uit de tijd. Ze zitten er nogal eens naast, al was het alleen om dat ze te dicht op de lijn staan. En komt er een harde bal in hun richting, dan wenden ze hun in een schrikreactie hun gezicht af van de zaken waarvoor ze zijn aangesteld.

Hoe dan ook, Orion pakte vervolgens ook nog het momentum. En als je iets niet moet doen in wedstrijden met Orion is dát het wel. Want het team van coach Martijn van Coevorden is gezegend met een mentaliteit van nooit opgeven, altijd doorgaan. Al vaker in deze serie heeft Orion laten zien dat het mentaal tegen een stootje kan en dat op basis van het adagium er is niks verloren zo lang de laatste bal niet is geslagen alles nog mogelijk is.

Waar zich gaandeweg steeds meer kleine scheurtjes in het Lycurgusbastion openbaarden, nam de bezieling en daadkracht bij Orion omgekeerd evenredig toe. Dat was met name zichtbaar bij de kanonnen van beide teams. Waar Wytze Kooistra's wapenarsenaal aan vuurkracht inboette, trok de de reus aan de andere kant van het net, Joris Marcelis, alle registers open. En met succes, want hij scoorde aan de lopende band. Hij sloot zijn rijke volleybalcarrière als matchwinner af waar voor zijn tegenpool Kooistra een afscheid in mineur restte.

Het pleit voor Lycurgus dat het zich niet zonder slag of stoot naar de slachtbank wenste te laten leiden, maar ondanks hevig verzet konden ze het momentum in de resterende sets niet meer terugpakken. Ook niet met behulp van het uitzinnige Groninger publiek, dat zelfs op de banken ging staan om de jongens van coach Arjan Taaij over een langzaam maar zeker steeds hoger wordende Achterhoekse drempel te helpen.

Het mocht Lycurgus niet baten. Wel bracht al met al wel een geweldig spektakel teweeg, die de play-offs van de volleybaljaargang 2018-2019 die spanning gaven waarvoor zo'n barrage in het leven is geroepen. Een schrale troost wellicht voor Lycurgus, maar belangrijker is dat de club komend seizoen mag proberen de titel te heroveren. Met dank aan de nieuwe sponsor Nedmag, dat de Groninger volleybaltrots een krachtige reddingsboei toewierp toen de club tegen een dreigende ondergang vocht.

Nee, van Lycurgus zijn ze bij Orion nog niet af. Volgend jaar nieuwe ronde, nieuwe kansen.