’t Groningen Gevoel van...

….Erwin van Dijk

Groningen blijft altijd belangrijk voor mij en inderdaad… er gaat niets boven!
Voor iemand, die al 20 jaar niet meer in stad (zelfs niet in de provincie) woont een hele uitspraak. Toch is Groningen van kinds af aan de rode draad geweest.

Geboren in Winschoten, na een paar jaar Suriname, via Helpman, Haren en Paterswolde in de binnenstad terecht gekomen om vervolgens in 1999 te verhuizen naar Eelde, waar ik trouwens nog steeds naar volle tevredenheid woon. Het gevoel bekruipt me wel eens om weer terug te keren naar de binnenstad, maar dan moet eerst zoonlief wat ouder zijn…

Door de jaren heen altijd verbonden geweest met de stad Groningen.
Qua opleiding: Lagere school in Helpman, middelbare school het Praedinius, naast de schouwburg. Man, wat een mooie tijd en wat een mooie plek. Toen begon de 1e verkenning van de binnenstad. Eerst op vrijdagmiddag naar de Grote Markt later de schoolfeesten in Huize Maas en de verder verkening van de binnenstad. Een niet afgemaakte studie accountancy was het laatste deel van mijn opleiding.

Qua sport: voetballen bij Be Quick, maar na de D1 gestopt. Op bescheiden niveau in de paardensport beland, maar dat ook niet doorgezet. Wel mooie concoursen meegemaakt bij manege De Ommelanden en op 28 Augustus toen nog op De Esserberg. Het is tenslotte de tennisbaan geworden, bij Cream Crackers. Recreatief weliswaar, maar nu toch al weer bijna dertig jaar.

Qua werk: de 1e baan bij een accountantskantoor in de stad, daarna vele jaren bij een oliehandel, met het hoofdkantoor aan de Heresingel om uiteindelijk terecht te komen in De Stadjershal, het racketcentrum van Groningen, dat velen zullen kennen omzat ze er weleens tennis, squash of badminton hebben gespeeld, maar misschien ook wel omdat ze er ooit tentamens voor de RUG of Hanzehogeschool hebben gedaan.

Wat nu precies Groningen zo bijzonder maakt? Ik denk dat heel veel mensen wel een bepaalde verbondenheid hebben met de plaats, waar een belangrijk deel van hun jeugd en pubertijd zich heeft afgespeeld. Maar Groningen had altijd iets extra’s, iets markants, vooral iets moois om terug te komen.

Neem die oude Hunze centrale, twintig jaar gelezen gesloopt. Ik zat veel in Duitsland, eerst als dienstplichtig officier in Seedorf en voor mijn werk bij de oliehandel vaak in Hamburg en Lübeck, en dan zag je die vijf pijpen op de terugreis al van verre staan. Dat was een mooi gevoel. Nu staat op die plek de Euroborg, ook niet verkeerd.

Vaak ook hadden we in die tijd zakelijke gasten uit het Westen of een nog verder buitenland op bezoek. Iedereen vermaakte zich dan weer uitstekend en kwam graag een keertje terug.
Vele jaren was het wonen, werken, leven en geleefd worden in het centrum van Groningen. Jaren die ik nooit had willen missen.

Mijn Groningen Gevoel is ontstaan door de mooie veelzijdigheid van de stad. Iedereen kan er zich thuis voelen, iedereen kan er zich ontwikkelen, het is heel gezellig maar wel lekker op z’n Gronings, groots door klein te blijven en gewoon te doen, maar het is vooral prachtig om er terug te keren en op terug te kijken.

Hoewel woonachtig buiten Groningen vind ik het heel mooi via werk en sport zo nauw verbonden te zijn met de stad. In de Stadjershal nog wel, Groningser kan het niet; leg die naam maar eens uit aan een westerling.