Eurovoetbal gaat nooit verloren

Daar zat ik dan op mijn fietsje, helemaal van de Korreweg in Stad naar Stadion De Esserberg in Haren. Kwart over acht op zaterdagochtend. Bijna een halfuur doortrappen. Een stoffen tasje gevuld met broodjes en pakjes drinken en wat snoep. En natuurlijk dat prachtige programmaboekje om alles bij te houden wat er die dag zou gaan gebeuren.

Dat boekje had ik de avond ervoor, vrijdag 17 mei 1991, gekocht bij het Stadion Oosterpark, waar de openingsavond van het toernooi was gehouden met twee wedstrijden tussen grote clubs uit het Europese jeugdvoetbal. Het hele weekend noteerde ik trouw alle uitslagen en waar mogelijk de goalgetters en hield ik op die manier zelf het toernooiverloop bij.

Op Pinkstermaandag was het voor de derde dag op rij vroeg opstaan om de finaledag te bezoeken. Het werd de dag dat PSV in de finale met 4-0 won van Galatasaray. En dat Bertus Zuurman van FC Groningen werd uitgeroepen tot beste speler van het toernooi. Een aardig chauvinistische jury, want er liepen toch echt wel betere spelers rond. Maar dat had ik toen nog niet door.

Wat ik wel al wist, is dat ik van FC Groningen geen duel wilde missen. Ik koos strategisch en tijdig een plekje hoog en droog in de kleine tribune van VV Helpman ofwel rondom de middellijn van het hoofdveld van Be Quick. In de daarop volgende twee decennia zal ik hooguit een handvol wedstrijden van de FC hebben gemist. Zoals in die jaren dat ik zelf als vrijwilliger in de organisatie kwam helpen bij de communicatie.

Het bijhouden van de website in een tijdperk vlak voor de definitieve doorbraak van social media. Met internetverbindingen die zo traag waren dat het uploaden van een foto zomaar enkele minuten in beslag kon nemen. Het waren totaal andere tijden, maar ook een mooie ervaring in combinatie met de dynamiek in de wagen van de toernooileiding.

In 2012 was ik er voor het laatst. Als toeschouwer. De aandacht begon te slinken, het werd steeds moeilijker het toernooi in de benen te houden. Het toernooi dat in 1977 eigenlijk als eenmalig evenement was bedacht. In de zomer van 2020 raakte ik betrokken bij een initiatiefgroep die onderzocht of een terugkeer haalbaar was. En dat blijkt haalbaar.

Met Hemelvaart in 2022 zal de 37ste editie van Eurovoetbal op het programma staan. Met zes andere zeer betrokken bestuursleden en tientallen enthousiaste vrijwilligers gaan we met nieuwe energie aan de slag. Na tien jaar keert het prachtige toernooi in een moderne vorm terug op de kalender. Met deze keer de intentie blijvend terug te keren. Nog één jaar te gaan! Nog heel veel te doen!